Αναδρομή: Το 2005

Το 2005 ήταν κωλοχρονιά!

Η χειρότερη της ζωής μου!

Το 2005, μάλωσα οριστικά με την καλύτερή μου φίλη. Ναι, είχα μια επιστήθια φίλη για 6 χρόνια, την οποία αγαπούσα περισσότερο και από την αδελφή μου. Εκείνη τη χρονιά τσακωθήκαμε για λόγους που βαριέμαι τώρα να αναπτύξω –μην φουντώσω και αρχίσω να βρίζω πάλι- και έκτοτε δεν ξαναμιλήσαμε. Δεν με ενόχλησε που δεν ξαναμιλήσαμε. Άλλωστε, εγώ της ζήτησα να με αφήσει ήσυχο, διότι δεν άντεχα άλλο να την βλέπω να απομυθοποιείται στο μυαλό και την υπόληψή μου. Με ενόχλησε όμως τρομερά, που δεν προσπάθησε να με ξανακερδίσει ως φίλο. Με ενόχλησε που μου επιβεβαίωσε πως έλειπε εξαπανέκαθεν από τη ζωή μου και πως πήγαν στράφι τα 6 δήθεν χρόνια της φιλίας μας.

Επειδή είχα επενδύσει πάρα πολλά συναισθήματα στη συγκεκριμένη γυναίκα, μου κακοφάνηκε τρομερά ο «χωρισμός» μας. Εξ αιτίας της είχα νεύρα για ένα ολόκληρο χρόνο – μην σου πω και περισσότερο. Και αυτά τα νεύρα, τα πλήρωσε το Λονδίνο. Ένα Λονδίνο στο οποίο μετακόμισα για να κάνω το μάστερ μου και το οποίο φάνταζε πολύ αφιλόξενο και μουντό με όλα αυτά. Ένα Λονδίνο που μου έκατσε στο λαιμό με την ανύπαρκτη φοιτητική του ζωή, με τις μακρινές αποστάσεις του, την ακρίβεια του, με τη δυσκολία των μαθημάτων του master.

Μέχρι να προλάβω να προσαρμοστώ, να προσανατολιστώ, να καταλάβω τι μου γίνεται, και να έλθω σε καλά ζεν, πέρασε η χρονιά και δεν έκανα ούτε ένα ουσιαστικό φίλο από εκεί.

Θα το δεις και στο βίντεο πιο κάτω, ότι όλα τα πλάνα του 2005 είναι γυρισμένα μέσα στην κουζίνα του διαμερίσματος, με τους 7 αλλόκοτους συγκάτοικους – με τους οποίους μπορεί περιστασιακά να οργίαζα, αλλά σήμερα ούτε ένα ‘γεια’ στο Facebook δεν ανταλλάζουμε. Ναι, ήταν μια χρονιά εγκλωβισμένη μέσα σε μια βαρετή κουζίνα. Μπορεί αυτό να μην είναι εμφανές στο βίντεο και να νομίζεις ότι περνούσαμε τέλεια, αλλά η γεύση που μου έμεινε από εκείνη τη χρονιά, είναι πικρή. Για καθαρά ψυχολογικούς λόγους.

Το 2005 ήταν επίσης κωλοχρονιά γιατί σηματοδότησε την επιστροφή μου στην Κύπρο. Μια επιστροφή την οποία ακόμη αντιμετωπίζω με αποστροφή και αδυνατώ να αποδεχτώ. Έκανα βέβαια ένα μικρό διάλειμμα το 2007 ξαναφεύγοντας, αλλά ουσιαστικά η επιστροφή μου στη νήσο των παθών χρονολογείται για τότε.

Θεωρώ πως όση αρνητική ενέργεια κουβαλώ μέσα μου σήμερα, πηγάζει εξολοκλήρου από ένα ισχυρό συναισθηματικό σεισμό που έλαβε χώρα το 2005 και του οποίου οι μετασεισμοί δεν έχουν εκτονωθεί πλήρως. Αισθάνομαι ακόμη μετασεισμικές δονήσεις από καιρού εις καιρόν, αν και όσο περνούν τα χρόνια αισθάνομαι καλύτερα. Το σημαντικό είναι ότι επιβιώνω, αλλά δεν έχω έρθει 100% στα συγκαλά μου ακόμα. Δεν είναι φυσιολογικό, το ξέρω. Δεν είναι ανάγκη να μου το χτυπάς συνέχεια, όμως! Ορίστε και το βίντεο-ντοκυμαντέρ από το 2005:

Δεν έχω να δηλώσω κάτι περισσότερο. Μια φορά, το 2005 κέρδισε η Παπαρίζου τη Γιουροβίζιον και είναι ίσως το μόνο θετικό συμβάν που θυμάμαι από τότε. Όπως και το ότι πήραμε το Ευρωμπάσκετ με την εθνική Ελλάδος.

Δεν λέω, χρειάζονται και οι γαμώ-χρονιές, ώστε να εκτιμηθούν και να αναδειχτούν περισσότερο οι καλύτερες! Αν δεν υπήρχε ο θάνατος δεν θα εκτιμούσαμε τη ζωή! Τι είπα πάλι, ο ποιητής!