Τα Τείχη και η Μαύρη Τύχη Μας

Με πέτυχε στο msn μια Νορβηγίδα που θέλει να έρθει να δουλέψει στην Κύπρο, και με ρώτησε: «Έμαθες πως έπεσε το τοίχος της Λευκωσίας; Τι θα γίνει τώρα; Τι σημαίνει αυτό για την πλευρά σας;»

Τι να σημαίνει μάνα μου; Τίποτε δεν σημαίνει! Απλώς οι στρατιώτες του φυλακίου κερδίζουν μια έξτρα έξοδο, εφόσον χάνεται μια σκοπιά. Επίσης, εκεί που οι Έλληνες πήγαιναν βόλτα τρώγοντας παγωτό ‘Ηράκλη’ μέχρι το φυλάκιο και πίσω, τώρα θα έχουν περισσότερο δρόμο ανοικτό να διανύσουν.

Έχει πολλή χάζι! «Η κυπριακή πλευρά έριξε το γάντι στην Τουρκία!» Μόνο το γάντι ! Διότι κανονικά θα έπρεπε να της ρίξει δυο φάπες να τις θυμάται όσο υπάρχει. Ρίξτε το γάντι τώρα, να χαροποιήσετε την Ευρώπη και την Αμερική πως κάτι τρέχει στα γύφτικα.

Το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η διευκόλυνση όλων αυτών που πηγαινοέρχονταν στα κατεχόμενα για τα καζίνα, τις πουτάνες, τα φαγοπότια στα λιμανάκια κτλ. Πρόκειται δηλαδή, για καθαρά συγκοινωνιακό έργο.

Όταν αυτή τη στιγμή στην Τουρκία καταδικάζουν λογοτέχνες και νομπελίστες επειδή προσβάλλουν το ΄μεγαλείο του να είσαι Τούρκος’ και αποθαρρύνουν οποιεσδήποτε ευρωπαϊκές μεταρρυθμίσεις επειδή χάνεται το ‘κεμαλικό όνειρο’, τι να σου κάνει ένα τοιχάκι που έπεσε;

«Θα έρθουν κοντά οι δυο κοινότητες και θα λύσουν πιο εύκολα τα προβλήματα τους!» Άσε μας ρε φίλε. Τι να πούμε με τους Τούρκους; Και σε ποιά γλώσσα να το πούμε; Και τι κοινά ήθη και έθιμα έχουμε ώστε να βρούμε ομώνυμο έδαφος για επαναπροσέγγιση; Νερό με λάδι δεν σμίγεται ! Το πολύ πολύ να συνυπάρξουν ειρηνικά μες το ίδιο ποτήρι, αλλά δεν σμίγονται. Και τέτοιο ρόφημα δεν πίνεται !

Σηκώνονται οι τρεις τρίχες της κεφαλής μου όταν ακούω πως υπάρχει και κόσμος που επιδιώκει και επιδοκιμάζει μια τέτοια επαναπροσέγγιση! (Είναι ο ίδιος κόσμος που θεωρεί τους Σρι Λανκέζους και Φιλιππινέζους της πλατείας Ελευθερίας μίασμα, αλλά κατά τα άλλα, τους Τούρκους ομοίους μας!) Πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι για να επιδιώκεις συμφιλίωση με μια χώρα που δεν είναι και δεν θέλει να είναι δημοκρατική! Που δεν έχει ίχνος πολιτισμικής κληρονομιάς (εκτός και αν υπολογίζονται τα κλεμμένα) και που η νοοτροπία της παραπέμπει σε απάνθρωπες ιστορικές εποχές ! Αλλά θα μου πεις, στην Κύπρο του σικκιμέ, του τζόγου, της έλλειψης εθνικής συνειδήσεως και των καφέ, αυτά φαντάζουν λεπτομέρειες.

Και αυτό συμβαίνει επειδή μέχρι στιγμής καλά την έχουμε. Τρώμε, πίνουμε, φοράμε Αρμάνι, πάμε στην Βίσση και στον Βέρτη μια φορά το χρόνο και ολοκληρωνόμαστε σαν προσωπικότητες. Ποιος χέστηκε για την κατοχή. Άμα δεν είχαμε να φάμε, θα ζωνόμασταν σαν τους Παλαιστίνιους από μια βόμβα και θα κάναμε την Κερύνεια καλοκαιρινή και Ελληνική. Παρόλα αυτά, ζωνόμαστε ζώνη gucci και παραθερίζουμε στα θέρετρα της Μεσογείου. Μετά διερωτόμαστε γιατί δεν μας παίρνει άνθρωπος στα σοβαρά και γιατί η βλαχό-κουλτούρα μας βρωμά από το χιλιόμετρο.

Θυμάμαι όταν έπεφτε το τοίχος του Βερολίνου... Έβλεπα στην τηλεόραση τον απλό κόσμο με γκασμάδες να ρίχνει το τοίχος με μένος, με πάθος! Άνθρωποι από τις δυο πλευρές αγκαλιάζονταν συγκινημένοι και το όλο θέαμα προκαλούσε ένα άλφα δέος! Το δικό μας τοίχος, το έριξε ένας «σιήρος» και σήκωσε λίγο ττόζι. Το είδαμε από τηλεοράσεως και αλλάξαμε κανάλι. Πιάνουμε fashion TV;

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου εξαίρεση στον κανόνα. Και εγώ εφησυχασμένος είμαι. Αλλά γνωρίζω την τραγικότητα της κατάστασης μου. Και ντρέπομαι. Οπότε, μην ακούσω διάφορα...