Tooth-Fairy

 

Την εποχή μου δεν είχαμε «tooth-fairy».

Εγώ θυμάμαι ότι περί την Τρίτη Δημοτικού, το 1988 δηλαδή, που έχασα το πρώτο μου δόντι, μου είχαν πει να το βάλω κάτω από το μαξιλάρι και ότι θα ερχόταν «ένας ποντικός!» να φέρει δώρο. «Ποντικός!» Πραγματικά τα ‘80ς ήταν σπούκι και αδυσώπητα. Το θυμάμαι πεντακάθαρα να πέφτω να κοιμηθώ και να αμφισβητώ την ύπαρξη του ποντικού, όμως δεν με έπαιρνε να επιχειρηματολογήσω εναντίον της ύπαρξής του. Άλλωστε το πεντόλιρο που θα έφερνε ως δώρο θα ήταν πολύ ευπρόσδεκτο. Θυμάμαι ότι είχα πει στον εαυτό μου «δεν θα κοιμηθείς ώσπου να δεις τον ποντικό να καταφθάνει με το πεντόλιρο». Επίσης θυμάμαι να ερωτώ «πώς είναι δυνατόν να τρυπώσει κοτζάμ ποντίκι κάτω από το μαξιλάρι μου και να μην ξυπνήσω;» και να λαμβάνω την απάντηση «μην ανησυχείς ξέρει αυτός!» Είναι υπέροχο το παιδικό μυαλό. Ό, τι σου πουν το πιστεύεις.

Όντως ήρθε ο ποντικός, και μάλιστα θυμάμαι ότι ξύπνησα το επόμενο πρωί και είπα «μάσσιαλλα του ποντικού, ήρθε και έφερε πέντε λίρες και εγώ δεν τον πήρα χαμπάρι!»

Χθες ο γιος μου έχασε το δεύτερο του δόντι. Μου είπε ότι θα ερχόταν η tooth-fairy (ανάθεμά τον που επινόησε τον χαρακτήρα που όποτε την ακούσω θυμάμαι υγρό πιάτων και ξαφνικά ο ποντικός μου ακούγεται πολύ πιο υγιής επιλογή), αλλά ουδεμία καούρα είχε να τη δει, ή να εισπράξει από μέρους της. Τα παιδιά στις μέρες μας τα έχουν όλα. Τι να τους κλάσει η νεράιδα που θα φέρει ένα δίευρω; Είναι τόσο πολύς ο κορεσμός που δεν τους ενθουσιάζει τίποτε. Για να καταλάβετε τι εννοώ, απ’ όλο το ταξίδι μας φέτος ο Αλέξης έπαθε σοκ όταν είδε από κοντά ένα άλογο με άμαξα. Του φάνηκε τεράστιο από κοντά. Νομίζω είχε ξαναδεί άλογο όταν ήταν τριών ετών, αλλά αυτό τον έκανε να βγάλει κραυγή ενθουσιασμού. Ούτε το υπερμέγεθες κρουαζιερόπλοιο, ούτε οι προορισμοί, ούτε τα εντυπωσιακά κτήρια. Τον εντυπωσίασε το άλογο. Εγώ στην ηλικία του, θα έκανα το αντίθετο.

Όπως και να ‘χει, έτρεχα μες τη νύχτα να βρω ψιλά να του βάλω κάτω από το μαξιλάρι. Ευτυχώς δεν με πήρε χαμπάρι. Όχι όμως ότι θα ενθουσιαστεί ιδιαιτέρως. Την προηγούμενη φορά που βρήκε το κέρμα κάτω από το μαξιλάρι του, είπε ένα «α!» και αυτό ήταν. Ούτε ξανάσχολήθηκε. Άσε που μου είπε σε ανύποπτο χρόνο «ξέρω ότι δεν υπάρχει Άι Βασίλης και Tooth-fairy. Μου το είπε ο τάδε στο σχολείο». Με χίλια ζόρια τον έπεισα ότι μαλακίες του είπε ο τάδε. Δεν ξέρω αν τον έπεισα. Αλλά εδώ είμαστε.

Ο γιος μου είναι ένα υπέροχο μωρό.

Τον κατάλαβα από την πρώτη μέρα. Θυμάμαι όταν ήρθαμε σπίτι από το μαιευτήριο και τον βάλαμε να κοιμηθεί στο κρεβάτι μας. Ξάπλωσα δίπλα του και τότε το βρέφος έκλινες προς το μέρος μου, άπλωσε το χέρι του και με αγκάλιασε. Νόμισα ότι ήταν ενστικτώδης κίνηση και ότι δεν ήταν δυνατόν ένα βρέφος να ξέρει τι πα να πει αγκαλιά. «Τέντωσε απλά το χεράκι του προς το μέρος μου» είπα. Τον αγκάλιασα κι εγώ και κοιμηθήκαμε έτσι. Κι όμως, έκτοτε και μέχρι σήμερα, όποτε είναι η σειρά μου να κοιμηθώ μαζί του στο κρεβάτι του, μου κάνει το ίδιο πράμα. Απλώνει με τον ίδιο τρόπο το χέρι του και με αγκαλιάζει για να κοιμηθεί. Δεν έχω ξαναδεί πιο τρυφερό πλάσμα στον κόσμο.

Την κόρη μου από την άλλη, τη φιλάς και νευριάζει. Πας να την αγκαλιάσεις και μάχεται να δραπετεύσει λες και θα πνιγεί από τη θηλιά των χεριών σου. Και έτσι ήταν κι αυτή από την πρώτη μέρα της ζωής της. Τη φίλησα με το που γεννήθηκε και εκείνη ξίνισε. Ακόμα ξινίζει.