Ένα Κείμενο Καταδικασμένο Να Γράφεται Κατ' Επανάληψη

Αυτό το κείμενο νομίζω έχει ξαναγραφτεί. Αλλά είναι η μοίρα του να ξαναγραφτεί και θα γράφεται στον αιώνα τον άπαντα. Γιατί; Γιατί είσαστε χώρκατοι. Χώρκατοι γεννηθήκατε, χώρκατοι θα πεθάνετε. Και δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε για να σώσετε τη μικροαστική ψυχούλα σας γιατί το DNA δεν ξεγράφεται. Είστε καταδικασμένοι να υπάρχετε έτσι, ανύπαρκτοι, και είμαι καταδικασμένος να ζω ανάμεσά σας και να νευριάζω για το οξυγόνο που καταναλώνετε άδικα.

Πήγα να δω τη Μήδεια χθες βράδυ. Στη Σχολή Τυφλών σε σκηνοθεσία Λέας Μαλένη. Θα σας πω τα περί παράστασης αργότερα. Άλλο είναι το θέμα μου. Να πω ότι δεν έγινε ανακοίνωση να κλείσετε τα κινητά σας, να πω. Αλλά τόσα χρόνια μετά την ανακάλυψη των κινητών θα έπρεπε να είχε εμπεδωθεί στην κουλτούρα και το «είναι» σας ότι στα θεάματα, όπως και στο αεροπλάνο, το κινητό κλείνει από μιας αρχής. Δεν χρειάζεται να σας γίνει ειδική μνεία για να το πράξετε. Και αν αδυνατείτε να συμμορφωθείτε επειδή τα παιδιά σας είναι άρρωστα ή έχετε πατέρα ετοιμοθάνατο και πρέπει να βρίσκεστε υπ’ ατμόν, τουλάχιστον το θέτετε σε σίγαση. Πού ούτε αυτό θα έπρεπε να συμβαίνει επειδή εγώ δεν μπορώ να διανοηθώ κάποιον να έχει παιδιά άρρωστα ή πατέρα ετοιμοθάνατο και αυτός να τρέχει αμέριμνος στα θέατρα.

Εν πάση περιπτώσει. Η ανακοίνωση έγινε και μάλιστα έλεγε ρητά «να τα κλείσετε» τα ρημάδια. Μεγάλες προσδοκίες. Ήρθε και θρονιάστηκε δυο σειρές μπροστά μου μια ξανθή χαζοβιόλα η οποία όχι μόνο δεν έκλεισε το κινητό αλλά ανά δύο λεπτά τσέκαρε την οθόνη της, απαντούσε σε μηνύματα σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, (από Facebook Messenger, μέχρι Instagram και Whatsapp), ενώ σε κάποια φάση απάντησε και το τηλέφωνο λέγοντας στον άλλον «είμαι θέατρο».

«Είσαι νούμερο» ήθελα να της απαντήσω. Δεν ήταν σε οποιοδήποτε θέατρο. Δεν ήταν σε μία κωμωδιούλα της σειράς για να δείξω κατανόηση στο επείγον του πράγματος, παρόλο που θεωρώ ότι και η κωμωδιούλα πρέπει να χαίρει αντάξιου σεβασμού και εκτίμησης. Ήσουν στη Μήδεια και επάνω στη σκηνή είχε μία Μαρία Κίτσου η οποία ξελαρυγγιαζόταν και έτρωγε τις σάρκες της για να αποδώσει την ερμηνεία της. Δεν δικαιούσαι ούτε την οθόνη του κινητού σου να δεις, ούτε να ξύσεις το υπογάστριο σου. Μου χαλάς τη μυσταγωγία εξαιτίας της φωτεινότητας της οθόνης. Με το ζόρι δέχομαι να αναπνέεις, κι εκείνο τόσο-όσο.

Όχι, η θεοπάλαβη, αμέριμνη κοίταζε την οθόνη κάθε δύο λεπτά (και το γνωρίζω γιατί η φωτεινότητα ήταν τόσο έντονη που μπορούσα να διακρίνω και την ώρα, όντας καθισμένος δυο σειρές πιο πίσω της). Σε κάποια φάση μας έκανε τη χάρη να αφήσει κατά μέρος το κινητό, άνοιξε ένα πακετάκι τσιπς και άρχισε να μασουλά, και να «κατσιαρίζει» με τον χαρακτηριστικό ήχο που κάνει ένα σακουλάκι που τσαλακώνεται. Μετά έβγαζε φωτογραφίες και βίντεο (κάτι που επίσης απαγορεύεται) και τα έστελνε μέσω μέσσεντζερ σε φίλους της. Όλα τα έκανε η μαλακισμένη. Μόνο την παράσταση δεν είδε. Είχε και μία φίλη της δίπλα της, εξίσου ξανθιά και αυτό που λέμε… «μπίμπο» η οποία έπραττε τα ίδια αλλά λιγότερο εξόφθαλμα και εκνευριστικά.

Κοίταζα αποβλακωμένος τους γύρω θεατές που όλοι δυσανασχετούσαν μαζί της. Όλοι γούρλωναν τα μάτια με το θράσος της, μα ούτε ένας δεν έσκυψε προς το μέρος της να της πει ευγενικά και διακριτικά «κυρία μου ενοχλείτε». Ήθελα να το κάνω εγώ. Εγώ όμως δεν φημίζομαι για τη ψυχραιμία μου σε τέτοιες περιπτώσεις. Εγώ είχα ένα μπουκαλάκι νερού και ήθελα να της το πετάξω πάνω στο κεφάλι και να της πω ένα τρανταχτό «φτάνει με το κινητό γαμώ τον σιήστο σου μαλακισμένη, η Μήδεια σε μάρανε, αγάμητο φκιόρο! τράβα έσσω σου να παίξεις candy crash» να βουήξει το θέατρο. Και θα έχανα το δίκιο μου και θα γινόμασταν θέαμα. Φυσικά, της την είχα στημένη και ήθελα να τη μουντάρω με το που θα τελείωνε η παράσταση ή στο διάλειμμα (δεν είχε ευτυχώς διάλειμμα).

Όμως, επειδή αυτό το είδος του παράσιτου πάντα καταφέρνει και επιβιώνει και σου ξεφεύγει στο ενενηκοστό λεπτό πριν τη λήξη του ματς, η μαντάμ έκανε μία κίνηση ματ. Μισή ώρα πριν το τέλος σηκώθηκε και έφυγε. Βεβαίως, ΚΥΡΙΑ! Τι να πω πια! Πραγματικά, αφού δεν ενδιαφέρεστε να χαθείτε στα άβατα της παράστασης γιατί έρχεστε; Για πλάκα; Είχατε δωρεάν εισιτήριο; Για να δείτε τον Μουρατίδη από κοντά; Τι θέλετε και υποβάλλετε τον εαυτόν σας σε τόσο δύσκολα νοήματα και κείμενα αφού δεν μπορείτε να εκτιμήσετε το μεγαλείο τους;

Πάντα έλεγα ότι το όνειρο μου είναι να ανοίξω ένα θέατρο. Να το σχεδιάσω, να το χτίσω, να το διαχειρίζομαι, και να παίζω εκεί με τις ομάδες μου. Πώς θα επιβιώσει ένα τέτοιο θέατρο μες τους Κυπρίους; Είναι τυχαίο που όλοι οι καλλιτέχνες μας αναζητούν αλλιώς να βιοποριστούν πλέον; Αφού σ’ αυτό τον τόπο δεν φυτρώνει και δεν ανθίζει τίποτε. Τώρα θα μου πεις, από 2.000 θεατές σε πείραξε μία ηλίθια και τους παίρνει όλους το ποτάμι; Ναι! Γιατί πάντα τυχαίνει αυτή η ηλίθια να κάθεται κοντά μου και με το που την εντοπίζει το ραντάρ μου, μου γυρίζει το μάτι. Αντί να συγκεντρωθώ στην παράσταση χάσκω επάνω της και σκέφτομαι «χαρά στο θράσος της!» Πραγματικά, εγώ ζηλεύω αυτόν τον «στ’αρχιδισμό!» Αυτό το θα κάνω ό, τι θέλω και να πα να γαμηθείτε, κατά βάθος το θαυμάζω.

Εν πάση περιπτώσει. Εξαιρετική η Μήδεια. Αν ξαναπαίξει να πάτε να τη δείτε. Μην τη φοβηθείτε. Είναι πολύ προσιτή η μετάφραση. Η Μαρία Κίτσου είναι όλο το έργο και μία αποκάλυψη, φέυγοντας δεν θυμάσαι κανέναν άλλον παρόλο που πλαισιώνεται από γνωστούς Έλληνες ηθοποιούς. Ο χορός είναι αξιοπρεπέστατος και με εξαιρετικές φωνές. Το έργο έχει ντυθεί με υπέροχη μουσική κατά τη γνώμη μου. Και γενικά η σφραγίδα της Λέας Μαλένη αποτελεί εγγύηση. Ξεκίνησα να βλέπω αρχαίο ελληνικό θέατρο εξαιτίας γιατί εμπιστεύομαι με τυφλά μάτια ό,τι ανεβάσει, ακόμη και έργα που δεν θα πήγαινα να δω υπό άλλες συνθήκες.

Το πρόβλημα σε κάθε δημόσια συνεύρεση και θέαμα είναι οι ντόπιοι ιθαγενείς. Έρχονται τα 50χρονα της Βίσση στη Λάρνακα και το πρόβλημα μου δεν είναι που θα στέκομαι όρθιος τέσσερις ώρες μες την πλατεία Ευρώπης. Το πρόβλημα μου είναι το τι πανηγύρι θα αντιμετωπίσω και αν η αγάπη μου στην Άννα θα εκτοπίσει τον ζόλο που θα αποπνέει η περιμάζωξη.

Μη σώσω και πάω θα μου πεις.

Ε, τα ίδια σκέφτομαι κι εγώ για εσάς.

Δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε.