Στην Αυλή Του Σχολείου

 

Έχουμε μία ταινία στο οικογενειακό μας αρχείο, από το 1986, από την τελική γιορτή του νηπιαγωγείου μου στην οποία η μάνα μου με βιντεογραφεί μέσα στην αυλή του νηπιαγωγείου λίγο πριν βγω στη σκηνή μαζί με άλλα παιδάκια για να πω το ποίημα μου. Φορούσα χακί, κοντό παντελονάκι και ιδίου χρώματος μπλούζα και παρίστανα το βατραχάκι. Τα θυμάμαι όλα αυτά γιατί τα παρακολουθώ ακόμη από καιρού εις καιρόν. Από ένα σημείο κι έπειτα άρχισα να αποφεύγω τη κάμερα και να κρύβομαι πίσω από τους φίλους μου γιατί ένιωθα άβολα από τη μητρική σημασία ανάμεσα στα τόσα παιδιά. Δεν ήταν αρκετά κουλ! Από το 5^ο λεπτό και μετά άρχισα να γκρινιάζω και να της φωνάζω «φύγε» χωρίς καμία ένδοια. Όσο, μάλιστα, εκείνη το καθυστερούσε, άρχισα να χτυπιέμαι πιο έντονα ώσπου τα κατάφερα. Θυμάμαι ότι είχε γίνει μεγάλος καβγάς αργότερα στο σπίτι, «δεν μας μιλάς καλά» και «πρόσεχε τη συμπεριφορά σου» και γενικά ο απόηχος της γιορτής μου βγήκε ολίγον τι ξινός.

Χθες, που ήταν η πρώτη μέρα του Δημοτικού του γιου μου, κατέβηκα στο προαύλιο με τη δική μου κάμερα. Ευτυχώς, δεν έγινα 100% η μάνα μου. Πήγα και κρύφτηκα πίσω από μία κολόνα και κινηματογραφούσα τον γιο μου εκ του μακρόθεν. Δόξα τω Θεώ στις μέρες μας το ζουμ είναι πιο αποδοτικό. Η χαρά μου που τον έβλεπα ανάμεσα στ’ άλλα παιδάκια ήταν απερίγραπτη, δεν θα διανοούμουν να μην την καταγράψω στην αιωνιότητα αυτή την πολύ σημαντική μέρα για τη ζωή του καθενός. Όταν μεγαλώσει θα με ευγνωμονεί που θα του παραδώσω τέτοιο σημαντικό βιντεογραφικό αρχείο. Κι όμως, όταν με πήρε χαμπάρι ξίνισε κι εκείνος. Γύρισε από την άλλη, δεν με κοιτούσε, δεν συνεργαζόταν, έκανε το παν για να μου χαλάσει το πλάνο.

Δεν του πήγα κόντρα, ούτε επέμεινα. Απομακρύνθηκα περισσότερο, να του δώσω χώρο και ιδιωτικότητα. Έβγαλα 2-3 γενικά πλάνα και σταμάτησα. Θυμήθηκα τα νεύρα που μου προκάλεσε η δική μου η μάνα τότε. Και δεν θα γίνω η μάνα μου. Τουλάχιστον ακόμα. Ο στόχος είναι να γίνω πολύ καλύτερος γονιός από τους γονείς μου και ο γιος μου πολύ καλύτερος γιος από μένα.

Έτσι πάει.