Αριθμός 41

 

Γιε μου πάνσοφε!

Τις προάλλες με ρώτησε:

«Παπά, ποιος είναι ο τελευταίος αριθμός;»

«Δεν υπάρχει τελευταίος αριθμός. Οι αριθμοί δεν τελειώνουν ποτέ!»

«Δεν γίνεται» μου απαντά. «Όλα κάποτε τελειώνουν».

«Ναι, αλλά όχι οι αριθμοί. Είναι άπειροι. Μπορούμε να μετρούμε συνέχεια και να μην τελειώνουμε».

Πείσμωσε.

«Και γιατί οι αριθμοί στο ημερολόγιο μου έχουν τέλος;» (Έχει ένα χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο ο γιος μου, με εκείνα τα παραθυράκια που μετρούν αντίστροφα ως τα Χριστούγεννα και περιέχουν μέσα δωράκια και σοκολατάκια).

Του εξήγησα περαιτέρω τα περί απείρου, ημερολογίων και αριθμών.

 «Ααα, αυτό είναι πάρα πολύ άδικο! Δεν είναι δίκαιο να μην τελειώνουν οι αριθμοί αλλά να τελειώνει η ζωή!»

Με πέθανες μικρέ μου φιλόσοφε. Με ισοπέδωσες! Με έκανες αλοιφή!

Σήμερα γίνομαι 41. Και παρόλο που είμαι πιο πλήρης και ευτυχισμένος από ποτέ, έχοντας πάρει προ 40 ημερών ως δώρο την αδελφή του -που τόσο πολύ λαχταρούσαμε, αισθάνομαι ένα υποβόσκον άγχος. Τον χρόνο τον αμείλικτο. Που προσπαθώ να δαμάσω με νύχια και με δόντια προκειμένου να τους απολαύσω όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται.

Αχ, γιε μου υπέροχε! Μακάρι να ζήσω 150 χρόνια! Να προλάβω να σας χαρώ ως το άπειρο και ακόμα παραπέρα!

Αυτό ας ευχηθώ σήμερα.