Ευτυχισμένη Κυριακή

 

Είναι μία υπέροχη Κυριακή!

Είμαι στον καναπέ με λάπτοπ, βιβλίο, τον γιο μου να παίζει με λέγκο στο χαλί, την κόρη μου να κοιμάται και να ξυπνά μόνο για να θηλάσει, τι άλλο να θέλω στα 41 μου; Κι έξω βρέχει. Πόσο σπάνια Κυριακή από κάθε άποψη.

Ευτυχία.

Θέλω να σου πω ότι άρχισα να ερωτεύομαι την κόρη μου και νιώθω τύψεις για τον γιο μου. Με τον γιο μου είχα μία σύνδεση από πριν γεννηθεί. Από την ημέρα που τον είδα στο ultrasound και ήταν μακρόστενος κατάλαβα ότι αυτός θα ήταν «δικός μου». Καταφέραμε να επικοινωνήσουμε με την πρώτη ματιά και καταλαβαινόμασταν ακόμη και χωρίς να μιλούμε. Όταν είδα τη μικρή στον υπέρηχο και ήταν σαν δυο μπάλες χιονάνθρωπου η μία πάνω στην άλλη αντιλήφθηκα ότι αυτή δεν θα ήταν «δική μου». Θα ήταν σαν τη Μπρέντα.

Και ναι, ομολογώ ότι την κόρη μου δεν τη γνωρίζω σαν τον γιο μου. Την ανακαλύπτω σιγά-σιγά. Την λατρεύω αλλά δεν μου είναι οικεία. Δεν ξέρω τι σκέφτεται, δεν ξέρω τι θέλει, όπως ήξερα τον Αλέξη. Αυτή μου είναι «ξένη». Αλλά, την ώρα που τη φιλώ η οσμή της, η υφή του δέρματός της μου είναι γνωστή. Νιώθω ότι φιλώ τη γυναίκα μου όταν την πρωτογνώρισα και αυτό μου προξενεί έναν παράξενο δεσμό. Νιώθω ότι γνωρίζω μία νέα Μπρέντα από την αρχή. Και κυρίως μία Μπρέντα η οποία έχει τις ιδιοτροπίες και τα τσαλίμια της χωρίς να έχουν το παραμικρό authority επάνω μου. Είναι τέλειο αυτό.

Την ώρα που την αγκαλιάζω και ενώνονται τα μάγουλά μας νιώθω την αποδοχή. Νιώθω την αγάπη. Νιώθω ότι με περίμενε κι αυτή εμένα. Νιώθω την ανακούφιση της. Νιώθω διαφορετικά από τον Αλέξη αλλά εξίσου μεγαλειωδώς.

Στολίσαμε και το δέντρο χθες και το σκηνικό εδώ που βιώνω είναι τόσο αμερικάνικο. Μόνο το τζάκι λείπει, αν και είμαι στο τσακ να το ανάψω παρόλο που δεν το σηκώνει η θερμοκρασία. Πέρσι που το άναψα για πρώτη φορά παραλίγο να καούμε και έκτοτε δεν το ξανατόλμησα.

Τι ωραία που είναι εδώ σήμερα!