Πεπρωμένο, Ρεπετισιονισμός Και Αντίβαρο

Έχω ξαναγράψει αυτές τις σκέψεις, αλλά τις επαναλαμβάνω καθότι με βοηθά να τις βάζω σε μια σειρά και να βγάζω κάποια ωφέλημα διά εμέ συμπεράσματα.

Έχω ξαναγράψει, βασικά, ότι όσο μεγαλώνω γίνομαι ο πατέρας μου. Σε μία πιο βελτιωμένη έκδοση του, θα έλεγα, αλλά ναι, είναι τρομακτικό το ότι όσο προσπαθώ να αναχαιτίσω αυτή την εξελίξη, τόσο περισσότερο αποτυγχάνω, και πλέον βρίσκομαι στο στάδιο της αποδοχής. Ή καλύτερα, στο στάδιο στο οποίο έχω αφεθεί, έχω παραιτηθεί και δεν κάνω την παραμικρή προσπάθεια να ανατρέψω το πεπρωμένο μου. Παρατηρώ ότι:

Η σχέση μου με τη μάνα μου, είναι η ίδια με αυτήν που είχε ο πατέρας μου με τη δική του.

Η σχέση μου με την αδελφή μου, είναι η ίδια με αυτήν που είχε ο πατέρας μου με τη δική του.

Η σχέση μου με την πεθερά μου, είναι η ίδια με αυτήν που είχε ο πατέρας μου με τη δική του.

Η σχέση μου με τη γυναίκα μου, μοιάζει σε μεγάλο βαθμό επίσης. Η σχέση μου με τον κουνιάδο μου, τον πεθερό μου, οι σχέσεις με τους πάντες και τα πάντα είναι σε μεγάλο ποσοστό παρόμοιες.

Το πώς το έχω «καταφέρει» αυτό δεν μπορώ να το εξηγήσω. Η Μπρέντα ισχυρίζεται ότι συνέβη ακούσια, έχοντας τάσεις ροπής σε καταστάσεις που μου ήταν ήδη οικείες. Απορρίπτω αυτή την εκδοχή. Αυτό θα ήταν μία λογική εξήγηση αν συνέβαινε με μία από τις παραπάνω σχέσεις. Το γεγονός ότι όλες οι σχέσεις μου έχουν εξελιχθεί βάσει των προδιαγραφών του πατέρα μου δεν μπορεί να έγινε ξεπίτηδες. Θα έπρεπε να ήμουν μάγος για να έχω καταφέρει να τις αναπαράξω όλες σε τόσες πολλαπλές μορφές και περιπτώσεις. Πιστεύω ότι δεν θα μπορούσα να το έχω επιδιώξει, ούτε καν υποσυνείδητα. Είμαι σίγουρος πως είναι αυτό που λέμε «γραμμένο». Αυτό που λέμε «δέσμιος του ντιενεϊ σου», ή κάτι πιο μαγικό που δεν έχουμε ανακαλύψει ακόμα και θα το μάθουμε μετά θάνατον.

Πού είναι το πρόβλημα θα μου πεις. Το πρόβλημα είναι ότι εγώ μικρότερος κάκιζα πολλές από τις πιο πάνω σχέσεις. Μου προκαλούσαν αμηχανία, ενίοτε ασφυξία και θυμό. Όχι όλες, αλλά αρκετές. Μικρός σκεφτόμουν ότι εγώ μεγαλώνοντας δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να έχω τέτοιες σχέσεις με τους συγγενείς μου. Κι όμως να που ξημέρωσε η μέρα που δεν μπορείς να κάνεις το παραμικρό για να επηρεάσεις τις χημείες και τις ισορροπίες μεταξύ των ανθρώπων. Προσπαθείς, αλλά στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα. Είμαι να σκάσω! Πώς έχουν γίνει όλα φωτοτυπία της ζωής του πατέρα μου, κατ’ εικόνα και ομοίωση, φτύμμα-γλείμμα που λέμε και στα Κυπριακά, δεν-ξέρω. Κάτι υπερφυσικό κρύβεται, δεν εξηγείται αλλιώς. Και κυρίως βαρετό. Ξέρω από τώρα πώς θα καταλήξουμε. Ξέρω από το τώρα το τέλος. Δεν υπάρχει καμία όρεξη, τίποτα το συναρπαστικό να κερδίσω. Είναι σαν να με βάζουν να δω μια σειρά ρημέηκ, και ξέρω από τώρα το τέλος. Απλώς άλλαξαν τους ηθοποιούς.

Το μόνο καλούπι που κατάφερα να σπάσω, ευτυχώς, είναι η σχέση μου με τον γιο μου. Εκεί φάνηκα τρομερά τυχερός. Με τον γιο μου έχουμε άριστες σχέσεις, καμία σχέση με το πως ήμουν εγώ με τον δικό μου μπαμπά. Λατρευόμαστε, συνεννοούμαστε, έχουμε μία σχέση τόσο εγκεφαλική και δυνατή, η οποία μάλιστα ξεκίνησε από τον καιρό που ήταν ακόμα έμβρυο στην κοιλιά της μαμάς του. Πώς το ήξερα ότι θα πάνε όλα τέλεια; Δεν ξέρω πώς το ήξερα. Από τη μέρα που έμαθα την ύπαρξή του από το τεστ εγκυμοσύνης κιόλας άρχισα να του μιλώ και ήξερα ότι με άκουγε, ότι συμφωνούσε με ό,τι άκουγε κι ότι θα τα πηγαίναμε περίφημα. Ήταν βρέφος ημερών κι όμως ήξερα ότι όταν του μιλούσα άκουγε και καταλάβαινε τα πάντα. Έτσι το πάμε μέχρι σήμερα.

Αυτή η σχέση υποδηλοί ότι η πιο πάνω θεωρία του «ρεπετισιονισμού» είναι εφικτό να σπάσει. Και είμαι σίγουρος ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση, αυτή του γιου μου, έχει σπάσει και δεν πρόκειται να επηρεαστεί ποτέ αρνητικά. Και είμαι τόσο ευτυχισμένος γι’ αυτό, που λέω χαλάλι για όλες τις προαναφερθείσες σχέσεις που πνέουν τα λοίσθια. Αλλά πραγματικά απορώ και θέλω κάποτε κάποιος να μου εξηγήσει: Πώς γίνεται και στο 99,9% των σχέσεών μου δεν κατάφερα να αλλάξω το παραμικρό και να μην έχω την ελάχιστη θετική επιρροή στην εξέλιξή τους, ενώ με τον γιο μου τα κατάφερα όλα;!

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι δεν χρειάζεται να ρισκάρω να κάνω δεύτερο παιδί γιατί τόσο δυνατό σύμμαχο-κολλητό δεν πρόκειται να ξαναβρώ. Χώρια που μπορεί να επηρεαστεί και η σχέση μου μαζί του επειδή πιθανόν να ζηλέψει την ύπαρξη του νεογέννητου και να με περιθωριοποιήσει. Από την άλλη, θέλω τρία παιδιά και κάποτε πρέπει να τα φέρω στον κόσμο, όσο ακόμα σώνω. Εντάξει, συμβιβάζομαι και με δύο. Αν κάνω τρίτο, προβλέπω να το μεγαλώνουν οι γύφτοι. Εγώ δεν βαστώ, ούτε αντοχές, ούτε λεφτά.

Τέλος πάντων. Η σχέση μου με τον γιο μου είναι τόσο μαγική που είμαι σίγουρος ότι παρέχεται εκ των ουρανών υπό μορφή αποζημίωσης. Σου λέει κάποιος που κοιτάζει από ‘κει πάνω, «θα τραβήξει που θα τραβήξει τα πάνδεινα, τον έχουμε που τον έχουμε γαμήσει με τις επαναλήψεις, ας του στείλουμε και κάτι φωτεινό για αντίβαρο!»

Μόνο έτσι εξηγείται. Μεταφυσικά!