Η Μαμά Της Σοφίας & Η Τελική Γιορτή

Πρώτη Ιστορία:

Όπως σε όλα τα παιδάκια, έτσι και στον γιο μου, η περιρρέουσα τον δίδαξε πώς να κάνει high five. Το high five δεν άργησε να γίνει «κόλλα το» και το «κόλλα το» δεν άργησε να γίνει το γνωστό τραγούδι που είχε βγάλει το 1992 η Βίσση σε ντουέτο με την κόρη της. Μια μέρα στην καθισιά μας, του λέω «Αλέξη, έλα να σου βάλω να ακούσεις το ομώνυμο τραγούδι, να μάθεις ποια το λέει». Επειδή το συγκεκριμένο τραγούδι δεν το έβρισκα σε καλή ποιότητα στο Youtube, βρήκα ένα άλλο στο οποίο η Σοφία Καρβέλα εμφανίστηκε στο Ciao Ant1 επί Ρούλας Κορομηλά, το 1993.

Ο γιος μου ενθουσιάστηκε με το τραγούδι. Στο ίδιο πρόγραμμα η Σοφία είχε τραγουδήσει κι ένα άλλο άσμα από το πρώτο και τελευταίο άλμπουμ της, το λεγόμενο «Μόνη Στα Διαλείμματα», στο οποίο περιγράφει τη μοναξιά που ένιωθε στα διαλείμματα του σχολείου, τώρα που το αγόρι που αγαπούσε πήγε στην Α’ Γυμνασίου. Ο γιος μου παρόλο το νεαρό της ηλικίας του αντιλήφθηκε το δράμα της μικρής Σοφίας και όποτε δούμε το εν λόγω βίντεο συμπάσχει, κοιτάζει με πόνο και πάντα με ρωτά: «είναι λυπημένη η Σοφία;»

Του απαντώ ότι είναι, αλλά όχι πολύ, γιατί ακριβώς μετά μπαίνει η μαμά της στο πλατώ του Ciao Ant1 και τραγουδούν μαζί το «Λάμπω» και είναι όλοι ευτυχισμένοι και χαρούμενοι. Έκτοτε, όποτε ακούσει κάποιον να του λέει «κόλλα το, μεγάλε», ο γιος μου απαντά ότι πρόκειται για ένα τραγούδι που το λέει η Σοφία με τη μαμά της, η Σοφία που είναι λυπημένη. Γελάω γιατί ο γιος μου παίζει να είναι ο πρώτος που αναφέρεται στη Βίσση ως «η μαμά της Σοφίας» και ο πρώτος που αναφέρεται στη Σοφία ως «Σοφία» και όχι ως «η κόρη της Βίσση». Όλα σχετικά είναι τελικά.

Τώρα που βγήκε το νέο cd της Βίσση και το παίζω κάθε μέρα στο αυτοκίνητο, ο παμπόνηρος γιος μου έμαθε και αναγνωρίζει τη φωνή της και πάντα μου σχολιάζει: «πάλι ακούμε την μαμά της Σοφίας;»

Σοφία Καρβέλα, η δικαίωση άργησε κάποιες δεκαετίες, μα κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Δεύτερη Ιστορία:

Σήμερα πήγαμε σύσσωμοι στη γιορτή του νηπιαγωγείου του γιου μου. Όταν λέω σύσσωμοι, εννοώ όλον τον θίασο, ήτοι γονείς, γιαγιάδες, παππούς και θείοι. Ο γιος μου θα πρωταγωνιστούσε σε ένα οικολογικό νούμερο στο οποίο θα υποδυόταν κάτι σαν «μαγικό κουτί που ταξιδεύει». Μην ρωτάς που κολλά το μαγικό κουτί με την οικολογία, κανένας μας δεν κατάλαβε, αλλά δεν είχε και ιδιαίτερη σημασία.

Σημασία είχε ότι ο γιος μας θα ανέβαινε για πρώτη φορά στο σανίδι και ελπίζαμε να σάρωνε με την πληθωρική του παρουσία τα πλήθη κατά την παρακαταθήκη που άφησαν οι γονείς του, οι θεατράνθρωποι. Εγώ κουβάλησα μαζί μου και τη βιντεοκάμερα, να απαθανατίσω το γεγονός. Όταν ανέβηκαν τα πρώτα παιδάκια στη σκηνή με το ζόρι συγκράτησα τη συγκίνησή μου. Νόμιζα ότι θα βαρεθώ, αλλά αυτό που λένε ότι όλα τα παιδιά είναι παιδιά μας όταν γίνουμε γονείς, ισχύει. Τα έβλεπα που μάχονταν να αντεπεξέλθουν των ρόλων τους και τα καμάρωνα, ήμουν περήφανος γι’ αυτά και προετοιμαζόμουν ψυχολογικά για τη γκράντε είσοδο του δικού μου.

Όταν ήρθε η ώρα της τάξης του κρύος ιδρώτας μας περιέλουσε. Ο γιος μου ανέβηκε στη σκηνή διστακτικά και όταν είδε από κάτω το πλήθος κοκκάλωσε. Έγειρε το κεφάλι του στον ώμο από ντροπή και πήρε ένα WTF ύφος το οποίο δεν εγκατέλειψε στιγμή. Έμοιαζε σαν να του ήρθε αυχενικό και δεν έλεγε να ξεκολλήσει από εκείνη τη στάση. Από κάτω η οικογένεια αντάλλαζε ματιές μεταξύ της, πανικόβλητη, αδυνατώντας να πιστέψει ότι το υψηλόν μικρόν έμοιαζε να χάνει τη γη κάτω απ’ τα πόδια του. Εννοείται ότι δεν άνοιξε το στόμα του να πει ούτε μια ατάκα. Με το ζόρι τον συγκρατούσαν τα πόδια του στη σκηνή, ενώ το χορευτικό το εκτέλεσε άχαρα και διεκπεραιωτικά παρουσία της δασκάλας του που επενέβη στο παρά πέντε προκειμένου να σώσει το νούμερο. Με το πέρας του δρώμενου ο μικρός έτρεξε στα παρασκήνια όπου και ξέσπασε σε κλάματα. Μας κάλεσαν κακήν κακώς (σαν να είχαμε παρκάρει παράνομα) να πάμε να τον παραλάβουμε.

Αχ γιε μου, σ' αυτά δεν μου έμοιασες καθόλου. Ο πατέρας σου έφτυσε αίμα στο σανίδι. Εγώ δεν είχα καλύτερο όταν ήμουν στο νηπιαγωγείο από την τελική γιορτή. Ακόμα θυμάμαι τα ποιήματα που είχα πει (όταν είχα ενσαρκώσει τον μήνα Μάιο το 1986 και έκλεινα την απαγγελία με το «είμαι ο Μάης που άνθισε και το ξερό κλαρί σας, πέφταν τα ταβάνια από τα χειροκροτήματα) ενώ ακόμα θυμάμαι τις χορογραφίες και το καρδιοχτύπι που ένιωθα προκειμένου να έχω για ταίρι μου εκείνη που μ’ άρεσε. Όταν ξημέρωνε η μέρα της τελικής γιορτής πετούσα από τη χαρά μου. Ο γιος μου σήμερα όταν του είπαμε ότι σε μία ώρα θα πηγαίναμε στο θέατρο για τη γιορτή του, έκρινε ότι ήταν η κατάλληλη ώρα να πέσει να κοιμηθεί στον καναπέ. Που ποτέ δεν κοιμάται το απόγευμα υπό κανονικές συνθήκες. Κοιμήθηκε και μέσα στο αυτοκίνητο κατά τη διάρκεια της διαδρομής πιθανώς ευχόμενος να γλιτώσει τo... πανηγύρι. Έκανε το παν να μας δείξει ότι δεν τρελαίνεται για όλα αυτά.

Δεν πειράζει. Ας βγει λίγο πιο άχρωμο το παιδί. Ουδέν κακόν… Άλλωστε, αν γίνουμε όλοι της πίστας προβλέπω σε λίγα χρόνια να αντικαθιστούμε επάξια την οικογένεια Φλωρινιώτη.

Με το πέρας της εκδήλωσης μας πλησίασαν άλλοι γονείς και μας είπαν να μην στεναχωριόμαστε και ότι θα... περάσει. Εγώ δεν είμαι σίγουρος ότι θα περάσει και μη σώσει και περάσει. Στο αυτοκίνητο του είπα ότι πρέπει να είμαστε ο εαυτός μας κι αν δεν γουστάρουμε τα θέατρα, τιμή μας και καμάρι μας, δεν είναι ανάγκη να καταπιεζόμαστε και να παίζουμε με το ζόρι. Οι υπόλοιποι του είπαν «μπράβο ήσουν τέλειος και του χρόνου ακόμα καλύτερος». Αντιλαμβάνεστε. Εγώ «τον εξωθώ στην αντικοινωνικότητα», μου είπαν, οι άλλοι προφανώς «τον ενθαρρύνουν να γίνει καλύτερος».