Βιογραφικό Σημείωμα

Έκατσα να συντάξω ένα σύγχρονο βιογραφικό σημείωμα για σκοπούς ανεύρεσης δεύτερης εργασίας. Και με έπιασε περαιτέρω κατάθλιψη, μία απέραντη θανατίλα, γιατί συνειδητοποίησα πόσο παλιός είμαι, και πόσο βαλτωμένος. Κατ’ αρχάς δεν ενθυμούμουν πώς συντάσσεται ένα βιογραφικό σημείωμα. Από ‘κει να δεις. Έπρεπε να γκουγκλάρω για να μάθω τι παίζει το 2019. Υπάρχουν ακόμα βιογραφικά; Ζήτησα βοήθεια από γνωστούς που εργάζονται σε τμήματα διαχείρισης Ανθρώπινου Δυναμικού για να σιγουρευτώ ότι υφίσταται η πρακτική. Και ευτυχώς είδα ότι δεν άλλαξαν πολλά από το μακρινό 2008, το έτος που χρειάστηκε τελευταία φορά να στείλω κάπου μαζεμένα τα χαΐρια μου.

Συνειδητοποίησα ότι το τελευταίο μου ακαδημαϊκό επίτευγμα χρονολογείται πάνω από μία δεκαετία. Πήρα πτυχίο ισπανικών το 2014, βέβαια, αλλά αυτό δεν μετρά. Ήτο παράταιρο, ήτο χόμπι. Ακαδημαϊκό επίτευγμα για το οποίο να χρειάστηκε να κάτσω κάτω τον κώλο μου και να φτύσω αίμα, δάκρια και ιδρώτα, δεν έχω να αναφέρω, ούτε να επιδείξω.

Γιατί με άφησα να πνιγώ στον βάλτο, δεν ξέρω ακόμα. Κατάθλιψη, τεμπελιά, παραίτηση, όλα αυτά στον ίδιο ντορβά, ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ.

Τώρα θα μου πεις, τόσα χρόνια σπούδαζες και τι κατάλαβες; Μόνο ψυχολογική ήταν η επιβράβευση. Στη δουλειά που επίλεξα να κάνω, έτσι κι αλλιώς, δεν προχωράς με τα πτυχία, τους πάπυρους και τις περγαμηνές. Προχωράς με τα κόμματα και τα μέσα. Στο λένε ευθαρσώς, στο φτύνουν στα μούτρα κάθε φορά που ρωτάς γιατί παραγκωνίστηκες στο χ, ψ, πρότζεκτ. Κάθεσαι και πισκαλάς του Αναστασιάδη, κύριος; Ναι; Έτοιμη η προαγωγή! Δεν πα να μην έβγαλες Δημοτικό. Το ήξερα αυτό, το επιβεβαιώνω με κάθε ευκαιρία καθημερινά δυστυχώς, κι όμως εξακολουθώ να μην το χωνεύω. Έχω ακόμα την ανάγκη να αισθάνομαι ότι μετρώ. Κι αυτό με τρώει.   

Τα πτυχία μου η μάνα μου τα πέταξε στα σκουπίδια. Τα είχα μέσα σε ένα φάκελο, ετοιμαζόμουν να τα πάω για πιστοποίηση. Όταν επέστρεψα άφησα τον φάκελο πάνω στον πάγκο της κουζίνας. Τον είδε η μάνα μου, νόμισε ότι ήταν άδειος και τον πέταξε. Χάθηκαν έτσι άδοξα δύο πτυχία και δύο μάστερ. Ευτυχώς είχα προλάβει να τα φωτοτυπήσω. Αλλά δεν πρόλαβα να τα κορνιζάρω, να έχω να θυμάμαι εποχές που είχα ακόμα μυαλό που στρόφαρε. Είναι τρομερό συναίσθημα. Έμειναν μόνο φωτοτυπίες και φωτογραφίες να πιστοποιούν ότι υπήρξα φοιτητής. Τίποτε άλλο. Μπορώ να πληρώσω για να μου βγάλουν άλλα, βέβαια, καθώς διάβασα στα σάιτς των πανεπιστημίων μου, αλλά αυτό κοστίζει πάρα πολλά χρήματα και αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να τα διαθέσω γι’ αυτό τον σκοπό. Άσε που δεν μπορείς να τα τυπώσεις όποτε σου δόξει. Υπάρχουν συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα στα οποία μπορείς να αιτηθείς επανέκδοση πτυχίου. Μπλέξε τώρα με τους Εγγλέζους.

Αυτά που λες. Τι να γράψω σήμερα στο βιογραφικό σημείωμα; Ότι τα τελευταία δέκα χρόνια απλά αφέθηκα και βάλτωσα; Ότι η χαρά μου όλη ήταν τα θέατρα, οι ερασιτεχνικές μου παραστάσεις (πλάκα-πλάκα μετρώ 13 έργα!) και η οικογένεια που δημιούργησα; Α, ναι, και τα ταξίδια που πήγα. Καμιά 15αριά νέες χώρες προστέθηκαν στον χάρτη μου. Ήταν ευτυχισμένη αυτή η δεκαετία. Αλλά ακαδημαϊκά ήταν νεκρή. Και είναι βαρύ το τίμημα σήμερα που δεν ξέρω πώς να γεμίσω τα πεδία του σημειώματος.

Τι να κάτσω να σου γράψω στο βιογραφικό για τον βίο μου τον γραφικό. Έλα πάρε με τηλέφωνο να στα πω. Που θες και να στα γράψω. Σάμπως και στην Κύπρο λειτουργεί οτιδήποτε ορθόδοξα για να κάτσεις να με αξιολογήσεις γραπτώς; Δωσ’ μου τη ρημάδα τη δουλειά να στην κάνω, να τελειώνουμε. Γίναμε ξαφνικά Δυτικός Κόσμος, να στέλνουμε βιογραφικά. Εκεί που έκλασε η Δύση βγήκαμε εμείς!

Πφ!