Οι Δάσκαλοι

Ας μιλήσουμε για τους δασκάλους.

Αφού, από ό, τι βλέπω όλοι έχετε άποψη για  αυτούς και τα αιτήματα τους. Εγώ ακόμη δεν έχω καταλάβει τι αιτούνται. Και ούτε που με κόφτει, να σου πω την αλήθεια. Έχω αποφασίσει ότι αν δεν με επηρεάζει άμεσα μία κοινωνική μερίδα με τα προβλήματά της, δεν έχω χρόνο να ασχολούμαι με τα δράματά τους. Για παράδειγμα, ουδείς κόπτεται για τα αιτήματα των πατατό-παραγωγών. Ουδείς για τα δράματα των υπαλλήλων του Συνεργατισμού. Ουδείς θα εκόπτετο επίσης για τυχόν δράματα άλλων επαγγελμάτων. Για τους δασκάλους γιατί έχουν όλοι άποψη και μάλιστα έντονη; Και γιατί σπεύδουν να μας την παραθέσουν στα κοινωνικά δίκτυα, σαμπώς και τους ρωτήσαμε;

«Επειδή η παιδεία είναι ένα θέμα που αφορά όλους. Μια μέρα θα πάει και το δικό σου παιδί σχολείο και θα έχεις απαιτήσεις!»

Α, να με συγχωρεί η χάρη σας, αλλά ουδεμία απαίτηση δεν έχω από τους δασκάλους και δη το εκπαιδευτικό σύστημα της Κύπρου. Εγώ έχω εξοικειωθεί με την ιδέα πως ό, τι μάθει κανείς, το μαθαίνει από το σπίτι του. Εγώ στο σπίτι μου έμαθα ό, τι έμαθα, από τον μακαρίτη τον πατέρα μου που κάθε απόγευμα μου έκανε ιδιαίτερο, όλα τα κύρια μαθήματα. Χωρίς να είναι δάσκαλος. Επειδή πίστευε ότι αν περιμέναμε από την κυρία Γεωργία (μια μαλακισμένη σκατόγρια, ανάθεμά την όπου και να' ναι σήμερα) και την κυρία Ιωάννου (καλή αρχίδω και του λόγου της), σωθήκαμε!

Πιστεύω ακράδαντα πως στο σχολείο απλά σου δίνονται κάποια βασικά ερεθίσματα. Αν αυτά χτυπήσουν φλέβα, ο εκάστοτε μαθητής θα θελήσει κάποτε να τα καλλιεργήσει περαιτέρω - μόνος του. Κατά τα άλλα, σε μία κοινωνία, η πλειοψηφία της οποίας δεν ξεχωρίζει το ενεργητικό από το παθητικό ρήμα και δεν ξέρει τη διαφορά του «ενοικιάζεται» από το «ενοικιάζετε» γιατί εγώ να κάθομαι να χωλοσκάω για τα προβλήματα της παιδείας της; Ποιας παιδείας, γιε μου; Κοροϊδεύομαστε και μεταξύ μας; Είναι προφανές ότι η παιδεία σ’ αυτόν τον τόπο, εξαντλείται στα πολύ βασικά. Καταργήστε τα σχολεία, μην τα πληρώνουμε. Τζάμπα πάτε, αφού στούρνοι μπαίνετε, στούρνοι βγαίνετε. 

Οπότε προς τι όλος αυτός ο ζήλος περί των διδασκάλων από όλο το κυπριακό Facebook; Δεν θέλει και ρώτημα, μάνα μου. Προφανής η απάντηση: Ζήλεια! Ναι, ζήλεια – ψώρα! Ποτέ δεν χώνεψε ο μέσος υπαλληλάκος της Κύπρου ότι υπάρχει και ένα επάγγελμα που απολαμβάνει τριών μηνών αργίες! Και εγώ ο ίδιος το ζηλεύω. Κι αν είχα νου, θα πήγαινα να το σπούδαζα. Μπορεί να έσπαζαν τα αρχίδια μου κάθε μέρα με τα παιδιά του καθενός, που θα μου αντιμιλούσαν και εγώ δεν θα μπορούσα να τους αστράψω μιαν, να «λουβήσουν τα δόγκια τους», αλλά αργά ή γρήγορα θα έπαιρνα το νόημα, θα εφησυχαζόμουν, θα έλεγα «να πα να γαμηθούν – Θέλουν ας μάθουν, θέλουν ας μεν μάθουν» και θα απολάμβανα τον στάνταρ μισθό με τις τρίμηνες διακοπές.

Μα, αυτό δεν μας αξίζει, έτσι κι αλλιώς;

Καταντήσαμε τα σχολεία παρθεναγωγεία. Που το κάθε μαλακισμένο επικαλείται «άσκηση ψυχολογικής βίας» ήτοι bullying (ή μάλλον, buling καθώς το γράφουν οι αγανακτισμένοι γονείς στο Facebook) με το πρώτο ύψωμα της φωνής. Οι εκπαιδευτικοί έχουν πλέον ευνουχιστεί πλήρως. Είναι απλοί επιστάτες, επιτηρητές της τάξης. Πολύ θέλει να τα ρίξουν στον κόκορα; Τρεις μήνες διακοπές; Yes, please!

Την ξέρω αυτή τη ζήλεια, επειδή την εισπράττω κι εγώ. Μην ακούσουν ότι είμαι δημόσιος υπάλληλος, το τι ειρωνείες ακούω, δεν περιγράφεται. Ε, λοιπόν, σας έχω νέα. Κανένας δεν γεννιέται δημόσιος υπάλληλος. Κανένας δεν γεννιέται δάσκαλος. Δεν είναι κληρονομικός τίτλος, όπως π.χ. οι Λόρδοι στο αγγλικό Κοινοβούλιο, να γεννιέσαι και να πεθαίνεις ως τέτοιος. Εδώ πέρα είμαστε όλοι εν δυνάμει δάσκαλοι και εν γένει δημόσιοι υπάλληλοι. Όποιος θέλει σπουδάζει και γίνεται ένας τέτοιος, ή δίνει εξετάσεις και μπαίνει. Ναι, υπάρχουν εμπόδια, υπάρχουν τα Κόμματα, τα μέσα, οι συντεχνίες και γενικότερες συμπαιγνίες, αλλά αν είστε μάγκες καταργήστε τα. Ψηφίστε μια φορά ακομμάτιστα, εξολοθρεύστε τα καρκινώματα της κοινωνίας και χτίστε κρατική μηχανή χρήσιμη και λειτουργική. Όχι μόνο δεν το κάνετε, απεναντίας εγώ βρίσκομαι εν ζωή 37 χρόνια και μονίμως τα ίδια Κόμματα βλέπω να κάνουνε κουμάντο. Δεν είδα να καταποντίζετε κανένα με τη ψήφο σας. Και όταν σας λέω ότι η Κύπρος βρωμά σκατά, εσείς μου απαντάτε, «αφού δεν σ’ αρέσκει γιατί εστράφηκες;» Ε, φάτε την Κύπρο με τα κατεστημένα της τώρα και ανεχτείτε τις τριμηνιαίες διακοπές των δασκάλων και  τον μινωταυρισμό του Δημοσίου.

Και εγώ από τον ιδιωτικό τομέα ξεκίνησα, κύριοι. Δεν γεννήθηκα δημόσιος υπάλληλος. Άμα θέλετε, ελάτε κι εσείς να κάνουμε όλοι μαζί παρέα. Αν αντέχετε. Αν πάλι δεν θέλετε, πολύ καλώς δεν θέλετε. Κάτσετε στα αβγά σας, δουλέψετε ως αργά το απόγευμα, και μην παραπονιέστε.

Μας τα πρήξατε. Και επιτέλους. Για να συνοψίζουμε. Θεωρώ πώς το πραγματικό σας θέμα είναι η ζήλεια ως προς την κωλοφαρδία των δασκάλων και τους τρεις μήνες διακοπών, παρά ό, τι άλλο. Έτσι κι αλλιώς, αυτό το «ό, τι άλλο» ουδέποτε κατάλαβε κανείς ποιο είναι, και σε τι αφορά. Και που να μάθετε, θα πείτε "δεν μας κόφτει". 

Γεια σας!