Μιμητισμός Και Φάπα

Πάει καιρός που θέλω να θίξω αυτό το θέμα, αλλά δεν μου δινόταν η αφορμή. Σήμερα όμως, διάβασα ένα τεράστιο άρθρο-μαλακία σε μία από αυτές τις αριστερίστικες ιστοσελίδες που πωρώνουν περίτεχνα το ποίμνιό τους και δεν άντεξα άλλο! Ανέβασα πίεση 800!

Έλεγε, λοιπόν, ένας τύπος του οποίου ούτε το όνομα, ούτε την ιδιότητα συγκράτησα, ότι η κουλτούρα του Έλληνα διαμορφώθηκε από «το χαστούκι του Παπαμιχαήλ προς τη Βουγιουκλάκη». Θεωρεί, δηλαδή, ότι μέσα από τον παλιό, ελληνικό κινηματογράφο υποθάλπεται η βία κατά των γυναικών, και ότι κάποτε πρέπει να τελειώνουμε με αυτά τα παλιό-πρότυπα.

Θυμήθηκα τον άλλον, έναν εξίσου βλάκα, που μου είχε πει ευθέως και ενώπιος ενωπίω, ότι δεν έπρεπε να είχαμε παίξει στο θέατρο το «Η Γυνή Να Φοβήται Τον Άντρα» γιατί προωθούσαμε παρωχημένα κοινωνικά πρότυπα. Ίδιος νους, μία κάλπη!

Εν μέρει αυτοί οι τύποι, έχουν δίκιο. Αν δεχτούμε ότι το σύνολο των αριστερών ψηφοφόρων είναι βλάκες και ότι καταπίνουν μία εικόνα αμάσητη κι αφιλτράριστη, όπως τους την παρουσιάσουν, τότε ναι! Είναι δυνατόν κάποιος να θεωρήσει ότι εν έτει 2018 προωθούμε το «στεφάνι» του γάμου επειδή είναι ντροπή μια γυναίκα να παραμένει άγαμη, ή ότι εγκρίνουμε το χαστούκι του Παπαμιχαήλ. Το «χαστούκι», εν τω μεταξύ, ακολούθησε και ένα παθιασμένο φιλί βουτηγμένο στην κάβλα, αλλά αυτό τεχνηέντως παραλείπεται.

Εγώ όμως δεν θέλω να πιστέψω ότι όλοι οι αριστεροί είναι άκριτοι, βλάκες. Κατ’ ακρίβειαν, βαθειά μέσα μου αυτό πιστεύω, αλλά ας πούμε ότι αυτή δεν είναι μία σοβαρή, επίσημη άποψη που θα υποστήριζα δημόσια. Μπορώ να υποστηρίξω ότι είναι άνθρωποι κομπλεξικοί με παιδικά, ψυχολογικά τραύματα που τους εξέλιξαν σε κοινωνικούς πρήχτηδες. Αυτό, μάλιστα! Αλλά το ότι είναι άκριτοι, επουδενί!

Εγώ μπορώ να σου φέρω δεκάδες παραδείγματα ανθρώπων που μεγάλωσαν με το χαστούκι της Βουγιουκλάκη αλλά μπορούν να αντιληφθούν την «παρανομία» του πράγματος και δεν νοούνται να το υιοθετήσουν. Όλος μου ο κοινωνικός περίγυρος, ας πούμε. Οι φυσιολογικοί άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν αν μια εικόνα είναι λάθος. Δεν είναι χαζοί. Και εκατό φορές να δουν το χαστούκι, αν τα έχουν τετρακόσια, μπορούν να αντιληφθούν γιατί δεν πρέπει να το μιμηθούν. Όπως και μια δολοφονία. Το να απαιτείς να καταργηθούν οι ταινίες με φόνους επειδή μπορεί να βρουν μιμητές, δεν χρειάζεται να το αναπτύξω με επιχειρήματα ότι σε καθιστά έναν απλό βλάκα.

Αν βέβαια αναφερόμαστε σε κινούμενα σχέδια τα οποία στοχεύουν στο παιδικό κοινό, το οποίο ακόμα δεν έχει πήξει ο νους του και δυνατόν να μην μπορεί να ξεχωρίσει το σωστό από το λάθος, τότε εν μέρει συμφωνώ. Εκεί να υπάρξει λογοκρισία. Αλλά, και τα παιδιά τη σήμερον ημέρα, είμαι σίγουρος ότι είναι πολύ εξυπνότερα από ό, τι νομίζουμε και δεν επηρεάζονται σοβαρά από όσα βλέπουν. Μπορεί για σκοπούς παιχνιδιού να γίνουν βίαια, αλλά κατά βάθος αναγνωρίζουν ότι αυτό είναι λάθος. Το διαπράττουν επειδή γνωρίζουν ότι ως παιδιά ακόμα και το λάθος τους θα δικαιολογηθεί και θα περάσει στο ντούκου.

Εν πάση περιπτώσει, αφήνοντας τα παιδιά κατά μέρος, θεωρώ ότι αν είσαι ενήλικας και αγχώνεσαι ότι κάτι που προβάλλεται μπορεί να βρει μιμητές, είσαι απλά βλάκας. Εγώ για παράδειγμα, περπατώ στον δρόμο και δολοφονώ κόσμο. Νοητά. Με τη φαντασία μου. Βλέπω, ας πούμε, έναν αχώνευτο μαλάκα που μου τη σπάει και σκέφτομαι «τι ωραία που θα ήταν αν τον σκότωνα και τον κρέμαγα από μια τσιγγέλα». Δεν το διαπράττω όμως. Γνωρίζω τις συνέπειες του νόμου. Γνωρίζω τι πα να πει ισόβια. Γνωρίζω ότι δεν έχω δικαίωμα να αφαιρέσω τη ζωή οποιουδήποτε. Γνωρίζω ότι μπορεί να το μετανιώσω και να με φαν’ οι τύψεις. Γνωρίζω ότι μπορεί να υποστώ αντίποινα. Έτσι, δεν τον δολοφονώ. Καταπίνω τον θυμό μου και τον προσπερνώ. Οι αριστεροί, νομίζουν ότι αν δω ταινία με βία μπορεί να επηρεαστώ και όντως να δολοφονήσω! Ή ότι θα δείρω τη γυναίκα μου, α λα Παπαμιχαήλ! Ή ότι θα την πιέσω να βάλουμε στεφάνι α λα Μάρω Κοντού!

Τώρα θα μου πεις, «εσύ δεν επηρεάζεσαι» αλλά «άλλοι μπορεί να επηρεαστούν!» Ε, ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι που μπορεί να επηρεαστούν, ρε παιδιά; Πού τους είδατε; Κατονομάστε τους! Εσύ που με διαβάζεις αυτή τη στιγμή έχεις διαπράξει ποτέ σου κάποιο αδίκημα επειδή το είδες στο θέατρο, τον κινηματογράφο ή την τηλεόραση; Μιμήθηκες ποτέ κάτι «μεμπτό» που είδες στη μεγάλη οθόνη; Αν ναι, πείτε το, να δούμε τι θα κάνουμε. Εγώ όποτε ρωτήσω ανοιχτά «πείτε μου ποιοι επηρεάζεστε από τα θεάματα» κανένας δεν μου απαντά. Είχα αυτήν ακριβώς τη συζήτηση μια φορά, καλεσμένος σε ένα σπίτι, περιτριγυρισμένος από φανατικούς ιδεαλιστές, και κανένας δεν ήξερε να μου απαντήσει. Ήθελαν να διώκεται η ρητορική μίσους επειδή βρίσκει μιμητές. Όταν τους ρώτησα αν οι ίδιοι επηρεάστηκαν από τη ρητορική μίσους κι αν άρχισαν να μισούν τον οποιονδήποτε επειδή άκουσαν φερ' ειπείν έναν παπά να λέει μαλακίες, όλοι απάντησαν αρνητικά. Αλλά δεν τους αρκεί το ότι οι ίδιοι δεν επηρεάζονται. Οι ίδιοι είναι ούτως ή άλλως άτρωτοι σε τέτοια. Ισχυρίζονται ότι "κάποιοι άλλοι" μπορεί να επηρεαστούν. Κι αυτό το θεωρούν αρκετό. Το ότι αυτοί οι "κάποιοι άλλοι" δεν μπορούν να κατονομαστούν, ούτε να υποδειχθούν ποτέ, δεν τους αρκεί. Είναι προτιμότερο να φιμώσουμε την έκφραση παρά να υπάρξουν "κάποιοι άλλοι, κάπως, κάπου, κάποτε" που θα μιμηθούν. 

Χούντα κανονική!