Back To School

Είκοσι χρόνια κλείνουν φέτος από την αποφοίτηση της τάξης μου στο Λύκειο.

Ξαφνικά το τάιμλάιν μου στο φέησμπουκ γέμισε φωτογραφίες από εκείνη την εποχή.

Αναβρασμός, συζητήσεις για ανεύρεση χώρου και διοργάνωση ριγιούνιον.

Τι να το κάνετε, μάνα μου, το ριγιούνιον; Στα χρόνια του φέησμπουκ χρειάζεστε ριγιούνιον; Αφού είμαστε όλοι φίλοι με όλους. Ακόμα και με εκείνους που τότε δεν κάναμε παρέα. Ακόμα και με εκείνους που δεν χωνεύαμε. Ξέρουμε ποιοι παντρευτήκατε, ξέρουμε ποιοι χωρίσατε, ξέρουμε πόσα παιδιά κάνατε, ξέρουμε που μένετε, με τι ασχολείστε, που πήγατε διακοπές, πώς το πίνετε το φρέντο σας. Να βρεθούμε να πούμε τι; Αυτά που ήδη ξέρουμε;

Αν είχαμε ανάγκη ο ένας τον άλλον θα βρισκόμασταν ούτως ή άλλως με δική μας πρωτοβουλία.

Το ότι τόσα χρόνια δεν το πράξαμε, κάτι λέει.

Ακόμη και το πανό που είχαμε αναρτήσει τότε έχω κρατήσει στα πατάρια ως ενθύμιο. Πρόσφατα ανακάλυψα ότι ξεθώριασε, δεν υπάρχει τίποτα γραμμένο επάνω, όλο το μελάνι εξαφανίστηκε. Σαν τους πεθαμένους που λιώνουν, και παραμένουν μόνο τα σάβανα. 

Βέβαια, αυτά για μένα δεν ισχύουν. Εμένα αν με ρωτήσεις ποιοι είναι οι φίλοι μου, αυθόρμητα θα σου απαντήσω ότι είναι οι συμμαθητές μου από το Λύκειο. Έκανα κι άλλους φίλους στην πορεία της ζωής μου, φυσικά, αλλά θεωρώ εκείνους τους «πρώτους» και «κύριους» φίλους μου. Και κράτησα ουσιαστική επαφή. Εκείνοι αναμεταξύ τους όμως, χάθηκαν. Τώρα αν πάμε στο ριγιούνιον, ο μόνος που θα νιώθει άνετα θα είμαι εγώ, ως συνδετικός κρίκος. Που με όλους διατηρώ επαφές πρώτης τάξεως, αλλά οι υπόλοιποι μεταξύ τους θα πρέπει να… «ξανασυστηθούν».

Εγώ απορώ με τον κόσμο που αφήνει τις σχέσεις του να ατονούν, να εξασθενούν και να χάνονται. Εγώ προσωπικά, μόνο με τον κόσμο του στρατού χάθηκα, πλην δύο αδελφικών φίλων. Χάθηκα ξεπίτηδες όμως, ανέκαθεν τους σιχαινόμουνα και ουδέποτε ήθελα να κρατήσω σχέσεις με το φανταριλίκι. Με όλους τους υπόλοιπους με τους οποίους συνδέθηκα όμως, είτε στο Δημοτικό, είτε στο Γυμνάσιο, Λύκειο, Πανεπιστήμιο, Θέατρο κτλ, έχω άριστες σχέσεις. Ακόμη κι από τους πρώην χώρους εργασίας μου.

Αυτούς που ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους, ουδέποτε τους κατάλαβα. Πώς μπορούν να αποχωρίζονται ανθρώπους, καταστάσεις και να μην προσπαθούν να τις διατηρούν έστω κι αν είναι μάταιο να ελπίζεις πως με όλους θα είσαι το ίδιο για πάντα. Μπορεί το «πάντα» να μην υφίσταται, αλλά με το ίντερνετ, τουλάχιστον, διευκολύνεται.

Οπότε ναι. Τι να το κάνεις το ριγιούνιον όταν επί της ουσίας έχεις διαγράψει το παρελθόν. Για να βρεθούμε να χορέψουμε τα σουξέ της εποχής και να νιώσουμε γέροι; Μα, και τα σουξέ της εποχής για μένα είναι «σημερινά». Και πάλιν, χάρη της τεχνολογίας. Αφού μέσα στο αυτοκίνητο, στην πλειοψηφία του χρόνου μου, ακούω τα σουξέ της δεκαετίας του ’90. Για μένα το 1998 ήταν χθες. Μην πω, ήταν προ ολίγου. Είναι συγκλονιστικό το ότι η τεχνολογία έχει αναστήσει τα πάντα. Η γενιά του πατέρα μου δεν είχε τέτοιο προνόμιο. Είχε προνόμιο στη νοσταλγία, εμείς δεν έχουμε. Κατ’ αρχάς, εγώ έχω όλα τα πάρτι του λυκείου και όλες τις εκδρομές βιντεσκοπημένες σε VHS. Κάποια βίντεο τα έχω ψηφιοποιήσει και τα νεκρανασταίνω συχνά. Βλέπω ακόμα τα άθλια κουρέματα, τα επιτηδευμένα μας ρούχα, ξέρω επακριβώς πόση μαλακία μας έδερνε. Δεν ξεγράφτηκε τίποτε.

Ριγιούνιον, γιατί;

Θα μου επαναφέρετε την εποχή της αθωότητας; Θα ξαναγαπηθούμε ομαδικώς από την αρχή; Θα γίνετε αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς μου; Θα γίνετε η παρέα μου; Θα μιλούμε στο τηλέφωνο τρεις και τέσσερεις φορές τη μέρα όπως τότε; Ριγιούνιον γιατί; Για να συνειδητοποιήσω ξανά τη ματαιότητα των πάντων;