Not Your Toy, You Stupid Boy

Τα Γιουροβιζιακά τύμπανα θα τα βαρέσω νωρίς φέτος, ειδικά για 2-3 φανατικούς αναγνώστες του είδους που με διαβάζουν και με απολαμβάνουν όταν παίρνω τόσο σοβαρά, κατά τα άλλα ελαφρά ζητήματα. Θα επανέλθω και με πιο εντατικά κείμενα την εβδομάδα του διαγωνισμού, αλλά σήμερα θα ήθελα να αναφερθώ στο φαινόμενο της συμμετοχής του Ισραήλ που φαίνεται να κερδίζει έδαφος και να θεωρείται το αδιαφιλονίκητο φαβορί.

Φαντάζομαι θα το μάθατε ήδη. Η νικήτρια του Ισραηλινού Rising Star θα εκπροσωπήσει τη χώρα με ένα τρομώδες σουξέ, ένα τραγούδι που έγραψε ο ίδιος συνθέτης που συνέθεσε το 2015 το Golden Boy και είχε γίνει καλοκαιρινή επιτυχία και διασκευή απ’ τη Φουρέιρα. Φέτος του έκατσε κάπως καλύτερα η συνταγή, και το άσμα συνδυασμένο με κάποια άλλα μαγικά στοιχεία, μετρά ήδη περισσότερα από 1,5 εκατομμύρια κλικς στο Youtube, ενώ τα γραφεία στοιχημάτων το φέρνουν εύκολα πρώτο. Επίσης, έχει γίνει viral (σιχαίνομαι τον όρο), ακόμα και σε φυλή της Αφρικής που φαίνεται να διασκεδάζει χορεύοντάς το. «Toy» ο τίτλος του τραγουδιού, και ερμηνεύεται από την πληθωρική Νέτα Μπαρζιλάι.

Προφανώς και το βίντεο κλιπ προσθέτει στο τραγούδι. Υπό άλλη οπτική, παίζει και να μην αφορούσε τόσο. Ωραία χρώματα. 

Το τραγούδι το θεωρώ αριστούργημα, παρόλα αυτά δεν είμαι σίγουρος αν θέλω να κερδίσει. Θα σου εξηγήσω πιο κάτω. Πρώτα από όλα, θεωρώ τρομερά εθιστικό το ρεφρέν και τον αμανέ που το συνοδεύει. Ο στίχος “I am not your toy, you stupid boy”, είναι κατά τη γνώμη μου αυτό που οι Εγγλέζοι αποκαλούν μπρίλιαντ, ευφυέστατος δηλαδή, και ο σαρκασμός που προκύπτει από την ερμηνεία μίας άσχημης κοπέλας μόνο έξτρα πόντους του προσδίδει. Chapeaux, που λένε και οι Γάλλοι, τόσο για την σύλληψη της ιδέας, όσο και για το attitude με το οποίο σερβίρει το τραγούδι η συγκεκριμένη τραγουδίστρια. Η συγκεκριμένη τραγουδίστρια η οποία σε κάποια… κουφή φάση μιμείται την… κότα. Επιπλέον η  προσωπικά αγαπημένη στιγμή είναι εκείνη στο δεύτερο κουπλέ που αναφωνεί «κουλουλού-κουλουλού» εις διπλούν με τα ταμπούρλα να ξεσαλώνουν. Δεν ξέρω αν σημαίνει κάτι η συγκεκριμένη φράση, αλλά ακόμη κι ως αλαμπουρνέζικα το βρίσκω τρομερά εμπνευσμένο. Κουλουλού-Κουλουλού! Υπέροχο.

Έχω όμως και ενστάσεις.

Πρώτα απ’ όλα, από τη μέρα που οι Ισραηλινοί συνειδητοποίησαν την απήχηση του τραγουδιού και είδαν πως ο δρόμος για την πρωτιά είναι ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα, προσπάθησαν να διασυνδέσουν το τραγούδι τους με μία random εκστρατεία περί φεμινισμού, σεξουαλικής κακοποίησης, και ό, τι άλλη κοινωνιολογική παπάρα κυκλοφορεί προκειμένου να κερδίσουν περαιτέρω ψήφους. Πόσο θυμώνω που δεν μπορούν να αφήσουν τ0 μεγαλείο της ποπ μουσικής να μιλήσει μόνο του. Το τραγούδι είναι μία παπάρα. Τίποτα περισσότερο. Έτυχε και πέτυχε και είναι υπέροχο. Δεν είναι ανάγκη σώνει και καλά να του κοτσάρουν κοινωνικό μήνυμα. Μας αρέσει κι έτσι. Αλλά, σου λένε, κέρδισε το ’15 ο Σουηδός με μήνυμα κατά του σχολικού εκφοβισμού (we are the heroes of our time – bullshit), κέρδισε το ’16 η Τουρκο-Τζαμάλα με μήνυμα προσφυγικό (bollocks), βγήκε και ο Πορτογάλος πέρσι και μίλησε για την απάθεια της Ευρώπης ως προς το προσφυγικό, ε, ας πούμε κι εμείς κάτι φέτος να δικαιολογήσουμε το αίσχος. «Γυναικεία κακοποίηση», «Τα Πάχη Μου - Τα Κάλλη Μου», «Σοφία Βογιατζάκη Fans United!» και άντε στο καλό.

Επιπλέον, το Ισραήλ δεν μου είναι συμπαθής χώρα. Μια χαρά τη συμπαθώ όταν συμμαχεί στα πολιτικά με την Κύπρο και στα περί ΑΟΖ. Αλλά όσον αφορά τη Γιουροβίζιον, ως χώρα, στον λαιμό μου κάθεται. Δεν θέλω να κερδίσει. Όσες φορές ανέλαβε να διοργανώσει στο παρελθόν τον διαγωνισμό μόνο μπελάδες μας προκάλεσε λόγω της πολιτικής αστάθειας στην περιοχή. Δεδομένου του πρόσφατου παρελθόντος σε εξίσου ασταθείς περιοχές, βλέπε Ουκρανία πέρσι αλλά και Αζερμπαϊτζάν παλιότερα, δεν ξέρω κατά πόσον η EBU θα ευνοήσει μία νίκη τους. Βέβαια οι Ισραηλινοί τα πάνε καλά με τις χρονιές που λήγουν σε -8. Κέρδισαν για πρώτη φορά το 1978, μετά ξανά το 1998, ενώ τα ταρώ τους ήθελαν να κερδίζουν και το 1988.

Ναι, τα ταρώ! Άκου, εν τάχει, μία ενδιαφέρουσα ιστορία. Η Δάφνη Μπόκοτα είχε αναφέρει στο βιβλίο της, 18 Χρόνια Γιουροβίζιον, ένα ενδιαφέρον περιστατικό. Το 1988 στο Δουβλίνο, η δημοσιογράφος του Ισραήλ που ήταν υπεύθυνη για την τηλεοπτική αναμετάδοση του διαγωνισμού, ασχολούνταν με τα ταρώ. Είχε πει, τότε, ότι τα χαρτιά έβγαζαν νικητή στον διαγωνισμό τη χώρα που θα εμφανιζόταν στον αριθμό 8, δηλαδή το Ισραήλ που είχε κληρωθεί σ’ εκείνη τη θέση. Έλα, όμως, που η Κύπρος που θα εμφανιζόταν στη γρουσούζικη δεύτερη θέση αποσύρθηκε κακήν κακώς ένα μήνα πριν από τον διαγωνισμό κι έτσι το Ισραήλ αναπόφευκτα έπεσε στην έβδομη σειρά εμφάνισης. Στην όγδοη θέση τελικά εμφανίστηκε η Ελβετία, η οποία και εν τέλει κέρδισε με τη Σελίν Ντιόν και μόνο κατά ένα βαθμό διαφορά από τον δεύτερο. Απίστευτο;

Έτσι που λες με το Ισραήλ και τα 8αρια. Πολλοί θεωρούν ότι μετά το 1978 (a-ba-ni-bi), και το 1998 (Dana International), το 2018 θα 'ναι ξανά δικό τους.

Πάντως, η ιστορία θέλει τα φαβορί να καταποντίζονται το βράδυ του διαγωνισμού και δεδομένου πως τα τελευταία τρία χρόνια, η Ιταλία με τους Il Volo και τον Gabbani έχασε, και ο Γάλλος μία απ’ τα ίδια το 2016, δεν αποκλείεται να καταποντιστεί και η Νέττα αν εκείνο το βράδυ η σκηνή… «δεν την χωράει».

Κι ας περάσουμε στο δεύτερο αγαπημένο μου για φέτος, τη γαλλική συμμετοχή. Η Γαλλία στέλνει ένα πανέξυπνο τραγούδι, ένα ποίημα, που αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα. Λέγεται Mercy και είναι το όνομα ενός κοριτσιού που γεννήθηκε μέσα σε μία βάρκα προσφύγων που κατέφυγε από τη Λιβύη στη Γαλλία. Το τραγούδι είναι ένα μνημόσυνο «για όλα τα παιδιά που τα κατάπιε η θάλασσα», και διαθέτει συγκλονιστικό στίχο «Je m’ appelle Mercy, je vais bien merci» (Με λένε Μέρσι, είμαι μια χαρά ευχαριστώ). Το mercy άνετα μεταφράζεται και ως οίκτος, αντιλαμβάνεσαι το «προχώ» του πράματος.

Από τον καιρό που έγινα πατέρας ανέπτυξα μία αναπάντεχη ευαισθησία σε ότι αφορά τα παιδικά δράματα, οπότε δεν μπορώ παρά να παρακαλώ να κερδίσει αυτό το τραγούδι. Το θεωρώ ό, τι χρειάζεται ο διαγωνισμός σήμερα, παρόλο που είμαι δηλωμένος πολέμιος του μουσικού ακτιβισμού. Θέλω πάρα πολύ να κερδίσει η Γαλλία που έχει να δει βραβείο από το 1977, θέλω πάρα πολύ να διοργανώσει μία από τις big5 τον διαγωνισμό στο άμεσο μέλλον και να του προσδώσει την αίγλη που του αξίζει (φέτος οι Πορτογάλοι λόγω οικονομικής δυσχέρειας θα το παίξουν μινιμάλ κουλτούρα, εν ολίγοις σαν talent show στο TVOne), αλλά και γενικά επειδή συμπαθώ τους Γάλλους σαν λαό. Από την άλλη, οι ίδιοι προχθές βομβάρδισαν τη Συρία ελαφρά τη καρδία. Τα Mercy-Mercy σας μάραναν, μαλάκες!

Με τούτα και με εκείνα έχω κάθε λόγο να θέλω νίκη του Ισραήλ και της Γαλλίας και κάθε λόγο να μην επιθυμώ νίκη του Ισραήλ και της Γαλλίας.

Ας το πάρουμε εμείς μια φορά που το πήραμε λίγο πιο στα σοβαρά. Τζαι μιαν φοράν η Κύπρος, σιόρ!

Το itunes όπως κάθε χρόνο μίλησε, ιδού το chart όπως διαμορφώθηκε από το play-count του αυτοκινήτου μέχρι στιγμής. Θα τα ξαναπούμε, βέβαια, εν ευθέτω χρόνω, αλλά πάνω κάτω είναι αρκετά αντιπροσωπευτικό. Κάνε κλικ για μεγέθυνση: