Και Το Όνομα Αυτού

Καλημέρα σας και τον κακό σας τον καιρό.

Προχθές βράδυ σηκώθηκα να πάω θέατρο, στο έργο «Και Το Όνομα Αυτού» που παίζεται στο Flea Theater, το οποίο αν δεν το έχεις ακουστά, βρίσκεται στο τέλος του κόσμου, γνωστόν και ως Καϊμακλί. Πρώτη φορά πήγαινα στο συγκεκριμένο μέρος, το θέατρο (αν μπορείς να το πεις θέατρο και όχι γκαράζ) στεγάζεται μέσα στην αγορά, στην οποία, παρεμπιπτόντως, βρήκα τεράστιους θησαυρούς από τη δεκαετία του ’80. Αν είχα λεφτά για πέταμα θα τους αγόραζα όλους. Δίσκοι βινυλίου, Cd’s, παλιά περιοδικά, αντίκες, τα πάντα! Βρήκα ακόμα και ένα παιχνίδι που επιθυμούσα να αγοράσω διακαώς από τον Πισσαρίδη τω καιρώ εκείνο, το οποίο ήταν ακριβό για την εποχή του και αρνούνταν να μου το πάρουν, και στο τσακ συγκρατήθηκα να μην αποδώσω δικαιοσύνη έστω και τριάντα χρόνια μετά.

Μπαίνουμε στο θέατρο, που λες, βλέπουμε μια σειρά από άδειες θέσεις στην πρώτη γραμμή, πάμε να καθίσουμε, αλλά δεν μας επιτρέπει η ταξιθέτις, «είναι κρατημένες». Μα, καλά, ποιος επίσημος θα σας κάνει την τιμή μες την αγορά του Καϊμακλιού και θέλει να κρατήσει και θέσεις; Εδώ είμαστε σαν να καθόμαστε στην κερκίδα της ΕΘΑ Έγκωμης! Προς τι τόση επισημότις; Τέλος πάντων, καθίσαμε πιο πίσω και περιμέναμε το έργο να αρχίσει. Λίγο πριν το τρίτο κουδούνι, ανοίγει η πόρτα και ξεπροβάλλει το… αίσχος!

Pics or it didn't happen.

Κι εδώ με κυνηγάς, βρε γρουσούζη; Φτου! Φτου! Φτού! Έφτυνα στον κόρφο μου σαν την Βλαχοπούλου στη Χαρτοπαίχτρα. Ανάθεμα την ώρα που ήρθα να δω παράσταση στην οποία συμμετέχει και η κόρη σου! Που είναι να απορείς μετά από αυτή την καταστροφική διακυβέρνηση ποιος άνθρωπος μαλακώνει την καρδιά του και της δίνει ρόλους! Αντί να τους αποκλείσουμε οικογενειακώς από παντός είδους κοινωνικές συνευρέσεις, ακόμα χαριεντιζόμαστε μαζί τους. Τους κρατάμε και θέσεις!  Χαλάστηκα τα μάλα με το που έπεσα πάνω στους δικτάτορες του 2008-2013. Και τώρα που στα περιγράφω, κάγκελο η τρίχα από την αναγούλα. Άρχισε η παράσταση και αντί να συγκεντρωθώ στο έργο παρακολουθούσα με τι είδους αστεία γελούσε η διάνοια Χριστόφια και η αυτού εξοχότις Ελιζαμπέτα. Περιττό να μπω σε λεπτομέρειες. Αν είχε ένα παλιάτσο να κάνει τούμπες και να πέφτει κάτω θα είχαν ξεκαρδιστεί. Οποιοδήποτε χιούμορ απαιτούσε την ελάχιστη ύπαρξη φαιάς ουσίας, περνούσε και δεν ακουμπούσε.

Στο διά ταύτα όμως. Το έργο ήταν πολύ καλό. Από αυτά τα ψυχολογικά που μου αρέσουν. Πάει να συμφάγει μία παρέα και μέχρι το τέλος του δείπνου γίνονται όλοι κώλος. Το «να πάτε να γαμηθείτε όλοι» που αναφωνεί η πρωταγωνίστρια στο τέλος ήταν η αγαπημένη μου ατάκα από όλο το έργο. Τα συνοψίζει όλα. Θυμίζει λίγο τον «Θεό της Σφαγής». Επίσης, πραγματεύεται ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα, που ταλανίζει ευρέως το κυπριακό κοινό, και δη την ονοματοδοσία τέκνου. Ο πατέρας επιθυμεί να βαφτίσει τον γιο του «Αδόλφο» και ξεκινά μία αντιπαράθεση κατά πόσον ενδείκνυται να δίνουμε στα παιδιά μας ονόματα δικτατόρων, δολοφόνων ή τέλος πάντων ονόματα ανθρώπων που στιγμάτισαν αρνητικά την ανθρωπότητα. Εδώ το είχα να φωνάξω «να καταργηθεί και το Δημήτρης!», αλλά λυπήθηκα τους ηθοποιούς. Οι ηθοποιοί, πλην της κόρης του Χριστόφια που δεν μπορώ να της αποδώσω άλλη ιδιότητα πλην αυτής της «κόρης του Χριστόφια» και την οποία αδυνατώ να κρίνω ως ηθοποιό, ήταν καλοί. Ο Νεκτάριος Θεοδώρου και ο Βαλεντίνος Κόκκινος, εξαιρετικοί. Επίσης, να πω ότι μου άρεσε το σκηνικό, ήταν πολύ «cosey» που λένε και οι πλούσιοι, αλλά ο ήχος ήταν πολύ μπουκωμένος και οι θέσεις στις οποίες καθόμασταν, άθλιες. Γενικότερα αυτού του έργου και αυτής της παράστασης της άξιζε καλύτερος χώρος, περισσότερο κοινό και καλύτερη προώθηση. Όταν όμως το θέατρο της Κύπρου απευθύνεται σε ένα κοινό της τάξης του 2%, το ότι βλέπουμε παραστάσεις έστω και υπό τοιαύτας συνθήκας με παρηγορεί.

Για να καταλάβεις, εγώ πλέον στις παραστάσεις συναντώ πάντα τα ίδια πρόσωπα. Με τα χρόνια έχουμε γνωριστεί οι θεατές μεταξύ μας. Το 50% των θεατών είναι ηθοποιοί που ήρθαν να δουν συναδέλφους τους και το άλλο 50% ερασιτέχνες σαν εμάς που ψάχνουν έργο για να παίξουν του χρόνου. Βάλε και 2-3 θείες, συνταξιούχες που ήρθαν με δωροκουπόνι και είσαι κομπλέ. Σύνολο, πενήντα άτομα. Με πενήντα άτομα, μάλλον, ανοίγεις σαμπάνιες. Ξεπούλησες. 

Με το που τελείωσε η παράσταση ο Χριστόφιας αποχώρισε στα μουλωχτά, σαν τον κλέφτη. Η λιμουζίνα τον περίμενε απ’ έξω, ένας κακομοίρης σωφέρ που τον πληρώνουμε εσύ κι εγώ του άνοιξε την πόρτα και χώθηκε στο πίσω κάθισμα σαν τον ασβό μετά της πανωραίας συζύγου του.

Θεέ μου, μία νύχτα λέμε να βγούμε και δεν προλαβαίνουμε να γαμωσταυρίζουμε.