Πάντα Αληθώς Ο Κύριος

Ο κόσμος δεν αντέχει την αλήθεια.

Δεν αναφέρομαι στην αντικειμενική αλήθεια, ήτοι η γη είναι σφαιρική και 1+1 = 2, πράγματα επιστημονικώς αποδεδειγμένα. Ο κόσμος δεν αντέχει την υποκειμενική αλήθεια. Και είναι κρίμα. Είναι κρίμα γιατί η υποκειμενική αλήθεια, μπορεί να σε βελτιώσει αν αντέχεις να την ακούσεις και αν είσαι αρκετά έξυπνος ώστε να μπορείς να απομονώσεις την όποια εμπάθεια από το σχόλιο του άλλου και δεις το κρυμμένο, πραγματικό όφελος.

Να σου δώσω ένα παράδειγμα. Όταν ήμουν στη Β’ Δημοτικού καθόμουν δίπλα από ένα πανέμορφο κορίτσι στο σχολείο, τόσο όμορφο που ντρεπόμουν να το κοιτάξω. Ήθελα να το παντρευτώ. Παρόλα τα κάλλη της, αποδείχτηκε ότι είχε και κάλλο στον εγκέφαλο. Δεν διάβαζε, δεν άνοιγε βιβλίο, κάθε μέρα στην τάξη ερχόταν χωρίς να έχει κάνει τις εργασίες της, ενώ τα μισά της τετράδια τα ξεχνούσε στο σπίτι. Τόση αμέλεια και τόση απάθεια ήταν απαράδεκτη για τα δικά μου δεδομένα. Όταν μία μέρα, στο άσχετο, έτυχε να βρεθώ με τους γονείς της σε κάποια παιδικά γενέθλια έκρινα σκόπιμο να τους ενημερώσω όταν ρωτήθηκα σχετικώς. «Μάθαμε ότι είσαι ο διπλανός της κόρης μας. Πώς πάει;» Κι εγώ τους είπα την αλήθεια μου. Ότι η κόρη τους είναι σκέτη απογοήτευση, δεν ανοίγει βιβλίο, και ότι όλη μέρα η δασκάλα της κάνει παρατήρηση (*όλα αυτά πριβέ. Δεν ήταν παρούσα η συμμαθήτριά μου).

Εννοείται ότι έφαγα κατσάδα από τους γονείς μου όταν γυρίσαμε σπίτι. Πώς τόλμησα να μιλήσω τόσο άσχημα για την συμμαθήτριά μου στους γονείς της; Πώς τόλμησα να τους φέρω σε τόσο δύσκολη θέση; Η αλήθεια είναι ότι ακόμη θυμάμαι το αμήχανο βλέμμα με το οποίο με κοιτούσαν τότε. Μα, καλά. Δεν είχαν ιδέα ότι η κόρη τους οδεύει ακάθεκτη προς το να γίνει μία socialite με τα όλα της όταν μεγαλώσει; Εμένα περίμεναν να ξεστραβωθούν; Κι αντί να ντραπούν για την κόρη τους, ντράπηκαν με εμένα που τους άνοιξε τα μάτια; (Εν τω μεταξύ, μάντεψε τι, τόσα χρόνια μετά η κόρη τους έγινε όντως socialite – αθκειασερή, όλη μέρα μέσα στα περιοδικά της νήσου την καμαρώνω).

Αναγνωρίζω ότι θα μπορούσα να είχα στρογγυλέψει τον λόγο μου. Να πω τα ίδια πράγματα με διαφορετικές λέξεις. Αλλά ήμουν εφτά χρονών και θεωρούσα ότι η αλήθεια βοηθά. Είδαν και έπαθαν να με πείσουν ότι η αλήθεια απλά πονά.

Κι εμένα με πονά η αλήθεια. Αλλά θεωρώ ότι μετά από τόσα χρόνια συγγραφής προσωπικού ημερολογίου, ενδοσκόπησης, και κάτι ψιλά από ψυχανάλυση ξέρω μέσα μου την αλήθεια. Και όταν μου τη σερβίρουν ωμή μπροστά μου, την αναγνωρίζω, την καθαρίζω από τις εμπαθείς γαρνιτούρες που εξυπηρετούν στο να με πληγώσουν και τρέφομαι από όση αλήθεια αντέχει το στομάχι μου. Για να βελτιωθώ. Για να μπορέσω να αλλάξω την αντικειμενική αλήθεια, όσο αλλάζει. Αν δεν αλλάζει, τότε να καταφέρω να μην με πειράζει. Σε ένα μεγάλο βαθμό νομίζω το κατάφερα. Θυμάμαι, για παράδειγμα, κάποτε που μου είχε πει ένας φίλος στο πανεπιστήμιο ότι «εσένα ή σε συμπαθούν πολύ, ή σε μισούν πολύ». Δεν μου είχε αρέσει ο τρόπος του. Αλλά όταν το ξανασκέφτηκα αργότερα στο σπίτι, αποδέχτηκα την αλήθεια του. Σκέφτηκα ότι σ’ αρέσει, δεν σ’ αρέσει κάποιοι αυτά σκέφτονται για σένα. Αν δεν το αντέχεις λείανε τον λόγο και τα σχόλιά σου, αν δεν σε κόφτει τι θα πει ο κόσμος, δέξου ότι για κάποιους είσαι μισητός. Το αποδέχτηκα σε ένα μεγάλο ποσοστό και τέλος. Το ίδιο συνέβη και πιο πρόσφατα όταν ένας συνάδελφος μου είπε ότι γνώρισε κάποια αναγνώστριά μου στη Λεμεσό η οποία με μισεί. Ένιωσα άβολα με την άνεση με την οποία μου το ξεφούρνισε, αλλά είναι αλήθεια. Κι εγώ μισώ με πάθος, αγαπώ με πάθος, λογικό είναι όσοι μυγιάζονται και αναγνωρίζουν εαυτόν σε όσα μισώ, να με μισούν. Δις ις λάιφ και πλέον το έχω αποδεχτεί.

Αλλά ναι, το ομολογώ, προς στιγμή η αλήθεια σου προκαλεί αμηχανία.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι καλύτερα η αλήθεια να λέγεται. Κι ας πληγώσει, κι ας τραυματίσει. Αν είσαι έξυπνος θα βάλεις οινόπνευμα στην πληγή, να σε τσούξει αλλά να γιάνει. Αν είσαι βλάκας θα τη γλείφεις να μην πονάει και απλά αυτή θα μολύνεται περισσότερο μέχρι να γίνει ένα κουβάρι που θα αφαιρείται μόνο με εγχείριση.

Γι’ αυτό και εγώ όταν ρωτήθηκα προσφάτως αν μου αρέσει ένα καινούριο διαμέρισμα που μου έδειξαν, απάντησα «όχι» και οι οικοδεσπότες δεν με ξανακάλεσαν και ησύχασα. Γι’ αυτό κι όταν ρωτήθηκα αν αξίζει κανείς να δουλέψει στο ίδιο μέρος με μένα, είπα «όχι» και με κοίταζαν γουρλωμένοι. Λίγο δράμι νου να είχαν θα έμπαιναν και στη διαδικασία να διερωτηθούν γιατί μιλώ και λέω αυτά που λέω. Δεν είμαι τρελός. Σε γεγονότα βασίζω πάντα τη γνώμη μου. Τεκμηριώνω. Αλλά και η τεκμηρίωση ενοχλεί. Τέλος πάντων, θέλεις να ζεις μες το ψέμα, ζήσε. Κακό του κεφαλιού σου.

Για να λέμε και την αλήθεια, καμιά φορά λέω και ψέματα. Όταν βαριέμαι να συζητώ, και όταν είμαι σίγουρος ότι απέναντί μου έχω έναν βλάκα που ό, τι και να του πω, μηδέν στο πηλίκον.