Τελευταίο Τηλεγράφημα

Δεν σου γράφω γιατί δεν έχω και τίποτε το σπουδαίο να σου πω.

Πέρασαν τα γενέθλιά μου, πέρασαν τα Χριστούγεννα, δεν ένιωσα την ανάγκη να επικοινωνήσω οτιδήποτε. Είμαι ήρεμος και περνώ τις μέρες μου απλά, καθημερινά και υπέροχα. Όπως έπρεπε να είναι δηλαδή, όλη μου η ζωή. Κάθομαι στο σπίτι με τη ρόμπα μου και τη σόμπα μου και βλέπω με τον γιο μου ταινίες του Ντίσνεϊ. Βασικά, ο μικρός αποκοιμιέται στα πρώτα είκοσι λεπτά και τις απολαμβάνω μετά εγώ με την ησυχία μου. Παίζουμε στο πάτωμα της κουζίνας με διάφορα παιχνίδια και προκαλούμε φρικαλέα ακαταστασία. Υπό άλλες συνθήκες θα καράφλιαζα εξ αιτίας του ψυχαναγκασμού μου να είναι όλα εντάξει, αλλά φέτος καρφί δεν μου καίγεται. Έγινα κι εγώ δυο χρονών μωρό αυτές τις μέρες και το τραβώ όσο πάει.

Κατάντησα κουραστικός να επαναλαμβάνομαι, αλλά it’s all about him, people. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από αυτό το μπαρμπουνάκι. Δεν με νοιάζω. Στα γενέθλιά του χαίρομαι πιο πολύ από ό, τι στα δικά μου. Στα Χριστούγεννα η έγνοια μου ήταν να περάσει εκείνος τέλεια, να τον φιλήσω τόσες φορές ώσπου να διαπεράσω τα μάγουλά του. Αυτά μόνο μετρούν πλέον.  

Το 2017 ήταν όλο έτσι. Δεν έκανα τίποτα για μένα και όμως ήταν σαν να ήταν όλο για μένα. Ούτε ταξίδι στο εξωτερικό έκανα, ούτε θέατρο έπαιξα, από φίλους και γνωστούς χάθηκα. Άλλαζα πάνες, τάιζα και έλουζα, γέρασα και χάλασα - κι άλλο- εμφανισιακά. Αλλά είναι πιο ωραία. Αγχώνομαι που οι πόνοι στη μέση εμφανίστηκαν, που νιώθω να κατεβάζω κήλη, αγχώνομαι γενικώς που παίρνω την κατρακύλα, αγχώνομαι που πλέον θα ζω μέσω του, αλλά έτσι δεν είναι για όλους;

Καλά να περάσετε αυτές τις μέρες.

Τα ξαναλέμε με νεύρα όταν ξαναμπούμε στη ρουτίνα. 

Καλό 2018!