Διάφορα Δεκεμβριανά

Διάφορα ελαφρά θα συζητήσουμε σήμερα.

Από το 2014 που μετακόμισα στην Αγλαντζιά (ή στο Πλατύ όπως προτιμούν να αποκαλούν πολλοί μία από τις πιο άσχημες περιοχές της Λευκωσίας για να παρηγοριούνται), ξέκοψα από την υπέροχη και αγαπημένη μου Έγκωμη. Μπορεί να ακούγεται γελοία η χρήση του ρήματος ‘ξέκοψα’ αλλά για τα κυπριακά μέτρα και σταθμά, όπου χρειάζεται να οδηγήσω 45’ εν ώρα αιχμής για να επισκεφτώ το πατρικό μου, ναι, θεωρώ ότι… ξέκοψα. Τόσο πολύ, που όποτε περάσω τα φώτα του Κύκκου νιώθω περίεργα, σαν να επιστρέφω σε κάτι που πρόδωσα. Τέλος πάντων.

Με την Αγλαντζιά δεν ήμουν εξοικειωμένος. Πριν γνωρίσω τη Μπρέντα σπάνια με έφερνε κατά ‘δω κάποια κοινωνική ανάγκη. Το πολύ να πήγαινα στο ΡΙΚ για κάποια παράσταση στο θεατράκι του. Μέχρι εκεί. Στα καφέ, στα περίπτερα της περιοχής δεν βρίσκω ποτέ γνωστούς. Στους δρόμους όταν πάω περίπατο το καλοκαίρι δεν αναγνωρίζω κανέναν. Στα σούπερμάρκετ επίσης. Δεν ξέρω ποιο είναι το σπίτι του καθενός. Δεν έχω ιστορίες να διηγηθώ από ανέμελα χρόνια του Δημοτικού. Τίποτα. Είναι σαν να άλλαξα χώρα. Ακούγεται αστείο, αλλά ισχύει.

Χθες το απόγευμα που η επίσκεψη στον παιδίατρο μας έφερε οικογενειακώς στις παλιές, εγκωμίτικές μου γειτονιές, αποφασίσαμε να συνδυάσουμε το εμβόλιο του μικρού με επίσκεψη στο άλφαμέγα. Και ήταν σαν να επέστρεψε ο ξεριζωμένος πρόσφυγας στο σπίτι του. Σε κάθε διάδρομο έβρισκα και έναν παλιό συμμαθητή. Κυρίες της γειτονιάς που είχα να δω από το Λύκειο. Παλιές μου καθηγήτριες, μητέρες φίλων μου. Φάτσες συμπαθείς και οικείες. Έβλεπαν τον γιο μου και ενθουσιάζονταν. Αρχίζαμε τα τι κάνεις, πώς πας, τα τι ωραία που ξαναβρεθήκαμε. Ωραίος κόσμος! Μην σου πω τι θωρώ στο Μετρό της Αγλαντζιάς κάθε φορά που παώ να ψωνίσω και με πιάσει σαββατιάτικη κατάθλιψη. Την χαρά του κακομάζαλου. Γέροι, γέροι, γέροι, γέροι, γέροι, πεθαμένοι, άστα να πάνε. Αλλά μην τολμήσουμε και πούμε δημοσίως καμιά κουβέντα. Η Μπρέντα θεωρεί τεράστια τιμή το ότι με έκαμε «Αγλαντζιώτη». Το λέω και βγάζω άφθες.

Μην το παίρνεις αψήφιστα και επιδερμικά. Χθες στο άλφαμέγα πέρασα υπέροχα, ήταν σαν να είχε ριγιούνιον η τάξη του Λυκείου μου, σαν να ήμουν σε πάρτι, δεν ήθελα να τελειώσουν οι αγορές. Ε, μετά τα φορτώσαμε όλα στο καπό και γυρίσαμε στην Αγλαντζιά σαν τους νομάδες της ζούγκλας.

«Κάμνεις σαν να σε φέραμε να ζήσεις στα κάτεργα!» την ακούω να λέει από μέσα της γι’ αυτό ας αλλάξουμε θέμα.

Μιας που μπήκαμε ελαφρώς σε νοσταλγική διάθεση, να σου πω ότι χθες ανακάλυψα αυτό το τραγούδι, με τίτλο «eighties». Κυκλοφόρησε το περασμένο καλοκαίρι καθώς βλέπω, αλλά μπορείς να φανταστείς τη σχέση που μπορεί να έχω εγώ με τους Locomondo, γι’ αυτό και άργησε να περιέλθει στην αντίληψή μου. Το τραγούδι είναι καλύτερο όταν το βλέπεις παρά όταν το ακούς, αλλά μην μου πεις ότι δεν έτρεξαν αβίαστα δάκρυα στο σημείο του ευρωμπάσκετ του ’87! Το άκουσα και χθες, το άκουσα και σήμερα, και είχε και τις δύο φορές την ίδια επίδραση πάνω μου.

Εν τω μεταξύ, μπήκε ο Δεκέμβριος ασχέτως αν έξω είναι σαν Οκτώβριος, και έκλεισα τα βιβλία σαν λογιστής. Τα μουσικά βιβλία βεβαίως, βεβαίως. Διαμορφώθηκε επίσημα το Τοπ25 των τραγουδιών που άκουσα περισσότερο στο αυτοκίνητο τη χρονική περίοδο Νοέμβριος 2016 – 2017, και στ0 παραθέτω πιο κάτω. Το 2017 ήταν μια σκατοχρονιά όσον αφορά τη μουσική, δεν βγήκε κανένα τραγούδι για το οποίο να είμαι περήφανος που το ακούω, αλλά σε χρονιά αναβροχιάς ορίστε και το χαλάζι. Να σου πω ότι γενικά δεν ακούω ράδιο, δεν ξέρω τι είναι στη μόδα, και ό, τι βλέπεις είναι αποτέλεσμα τυχαίας ανακάλυψης ή τυφλής πίστης σε συγκεκριμένους καλλιτέχνες. Εκ των υστέρων παρατηρώ ότι περιλαμβάνονται και τραγούδια που σήμερα σιχαίνομαι, αλλά τι να πεις, οι μετρήσεις και οι δείκτες είναι αντικειμενικοί, οπότε αυτά άκουγα, αυτά σου δείχνω. Κλίκαρε πάνω. 

Αύριο, ή μεθαύριο, θα σας πω και για τα βιβλία που διάβασα φέτος.