Στη Θεία Πωλίνα Και τον Θείο Μπίγαλη

Η σταθερή και μάταιη προσπάθειά μου να αναβιώσω την ευτυχία της παιδικής μου ηλικίας και εφηβείας εστέφθη και χθες βράδυ με παταγώδη αποτυχία κατευθείαν από την αρπαχτή του Μπίγαλη και της Πωλίνας στη Λευκωσία, στο Down Town Live.

Τους αγαπώ και τους δύο. Η Πωλίνα με μεγάλωσε, ο Μπίγαλης μου έμαθε τα κόλπα.

Δεν περίμενα θαύματα. Ήξερα ότι έχουν περάσει τα χρόνια. Ειδικά ο Μπίγαλης του οποίου η εμφανισιακή αλλαγή είναι σχεδόν… άβολη. Αλλά παρακολουθώντας τη Βίσση η οποία είναι της ίδιας γενιάς και μια χαρά στέκεται, για να μην πω διακατέχεται ακόμα από ενέργεια τριαντάρας, περίμενα ότι η νύχτα θα κυλούσε συμπαθητικά. Κάπως έτσι κύλησε, αλλά υπήρξαν και οι σουρεάλ στιγμές που κοιταζόμασταν με ύφος «τι γυρεύουμε εμείς εδώ μέσα».

Ο Μπίγαλης ομολογώ ότι παρόλο το γήρας ακόμα σώνει. Πηδούσε πάνω κάτω, χόρευε, έκανε αστεία, είχε κέφι. Κάποιες στιγμές έχανε την ανάσα του, αλλά οκ. Τραγουδούσε με συνοδεία υπολογιστή, δεν κατάλαβα αν ήταν playback, πάντως διέκοπτε και μιλούσε με τον κόσμο κατά τη διάρκεια των τραγουδιών οπότε ίσως να είχε απλά φωνητική υποστήριξη στα ρεφραίν. Τον περίμενα χειρότερο γενικά. Στα καλαματιανά, νησιώτικα του στο τέλος απλά μας απογείωσε και κρεμόμασταν από τα μπαλκόνια. Η Πωλίνα από την άλλη ήταν απογοητευτική. Ασταθής φωνητικά, με τόνους και οκτάβες κατεβασμένες, δυσκίνητη και διεκπεραιωτική. Εννοείται ότι συνεχίζει να διαθέτει το μπρίο και το εκτόπισμα που την χαρακτήρισε και εξ αιτίας αυτού την αγαπήσαμε, αλλά γενικά, δεν! Περίμενα πολύ περισσότερα και να φανταστείς δεν την έφαγε η νύχτα, όπως άλλες. Άσε που η επιλογή των τραγουδιών της με ξένισε. Άφησε πίσω «κομμάταρες» όπως την Ανατολίτισσα, Πολύ μιλάς λίγο φιλάς, Κοίτα που θα ξενυχτίσω πάλι, Ωχ, τι καλά, την Πολυθρόνα τη Μπαμπού και το Όλοι τα Παίρνουνε. Τι είπε δηλάδη; Το Μπικίνι και της Σεϋχέλλες; Χαίρω πολύ. Τραγούδησε ζωντανά συνοδεία ενός παρακμιακού αρμονίου που ηχητικά ήταν κάκιστο.

Τους τα συγχωρώ; Φυσικά και τους τα συγχωρώ. Τους ευγνωμονώ αυτούς τους ανθρώπους. Και ήθελα τόσο πολύ να τους ξαναδώ πριν αποσυρθούν ολοκληρωτικά. Αλλά ήταν σαν να πήγαμε στο σπίτι της θείας και του θείου που πιάνουν το μικρόφωνο και τραγουδούν καραόκε σε χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Εντάξει, είχε τη γλύκα του.

Εδώ γέρασα εγώ, δεν θα γερνούσαν αυτοί; Σήμερα εγώ νιώθω ερείπιο. Και κουφός. Η ένταση του ήχου στο μαγαζί ήταν τόσο εγκληματικά ψηλή που σήμερα δεν ακούω τίποτα. Για να καταλάβεις μεταξύ μας μέσα στο κέντρο επικοινωνούσαμε με whatsapp. Το βράδυ ξύπνησα από το βουητό μέσα στο κεφάλι μου και αγχώθηκα ότι μπορεί να κουφάθηκα. Το πρωί είχα πει θα κλείσω ραντεβού στον ωτορινολαρυγγολόγο, αλλά τώρα είμαι καλύτερα οπότε γλιτώσαμε το πενηντάευρ0. «Με τέτοια ακούσματα πώς να μην κουφαθείς;» θα μου έλεγε, και θα ‘χε και δίκιο.

Πάρε μια γεύση από τη βραδιά.

Τρία πράγματα ακόμα. Με εντυπωσίασε η αθρόα προσέλευση και η ανάγκη του κόσμου να επιστρέψει στην nineτίλα. Χόρεύαν, τραγουδούσαν και πορώνονταν όλοι τόσο απενεχοποιημένα, ακόμα και ηλικίες 25-30 που ανάθεμα αν πρόλαβαν να εκτιμήσουν την υπεροχή της τότε εποχής. Χάρηκα που δεν είμαι μόνος.

Σε κάποια τραγούδια οι τραγουδιστές έχαναν τα λόγια. Εντάξει, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Αλλά είχε πλάκα όταν παρατήρησα ότι είχαν μπροστά τους τα λόγια γραμμένα σε χαρτί για ασφάλεια, και ήταν γραμμένα με μαρκαδόρο σε μέγεθος γίγαντα. Έχουμε και πρεσβυωπία, κύριος!

Τέλος, ο Μπίγαλης μου έδωσε μία πληροφορία που δεν γνώριζα. Καθώς τραγουδούσε του «Αιγαίου τα Μπλουζ» είπε με άκρως ειρωνική και σαρκαστική διάθεση ότι το εν λόγω τραγούδι το είχε στείλει στην ΕΡΤ το 1992 για να πάει στη Γιουροβίζιον. Απορρίφθηκε χάριν του «Όλου του κόσμου την Ελπίδα» της Κλεοπάτρας και του Χρήστου Λαγού, το οποίο και ήρθε πέμπτο. Ο Μπίγαλης τόσα χρόνια μετά φαίνεται ότι ακόμα τον πονά η απόρριψη και οι διαδικασίες της ΕΡΤ. Λίγο πολύ τα ίδια έζησε και το 2005 αφού η συμμετοχή του με το  The Light in our Soul για την Παπαρίζου αποκλείστηκε επειδή το τραγούδι είχε δημοσιοποιηθεί έξω από τις προθεσμίες. Εν πάση περιπτώσει και αυτό σε καλό μας είχε βγει αφού εν τέλει κερδίσαμε. Αν κρίνω από το υφάκι του πάντως, ακόμα να τα ξεπεράσει.

Oh well, σήμερα εννοείται περνώ τη μέρα με τα τραγούδια τους. Μα τι ωραίοι που ήταν και οι δύο τότε: