Το Επιτελείον

Όλα αυτά τα επιτελεία που ξεφύτρωσαν στις διάφορες γωνιές της Λευκωσίας σε τι ακριβώς εξυπηρετούν; Θέλω να πω, πέραν του ότι ενοικιάζεται ένας άδειος χώρος για λίγες μέρες και ξαλαφρώνει ο ιδιοκτήτης που εισπράττει ένα υποτυπώδες ενοίκιο, τι άλλο συμβαίνει εκεί μέσα;

Πουλιέται κάτι μέσα; Εξ όσων διακρίνω όποτε περάσω απ’ έξω, πλην μιας ή ενός ταλαίπωρου υπάλληλου που διαμοιράζει φυλλάδια, δεν βλέπω κάτι άλλο. Ούτε καν τον υποψήφιο που γιγαντώνεται στη βιτρίνα. Μα αυτό δεν θα ήταν και το πιο φυσικό; Να μπορώ να μπω σε ένα επιτελείο και να συναντήσω τον αντίστοιχο υποψήφιο να του υποβάλω τις απορίες μου; Στη Ντίσνεϊλαντ βλέπεις το σπίτι του Μίκυ Μάους, μπαίνεις μέσα και, ω! τι έκπληξη, συναντάς τον Μίκυ Μάους! Φωτογραφίζεσαι, χαριεντίζεσαι μαζί του και πας στην ευχή του Θεού. Εδώ γιατί να βλέπω τη μούρη του άλφα και του βήτα σε γιγαντοαφίσες, αλλά μπαίνοντας μέσα να βλέπω έναν κακομοίρη / κομματόσκυλο / άνεργο σε απελπισία, που απλώς μου χαρίζει ένα φυλλάδιο με τις θέσεις του υποψηφίου;

Άμα ήθελα μόνο τις θέσεις του υποψηφίου, τις έψαχνα στο ίντερνετ. Γι αυτό υπάρχει η τεχνολογία, για να χρησιμοποιείται. Εγώ θέλω να μπω στο επιτελείο και να συναντήσω ενώπιος ενωπίω αυτόν που διαφημίζεται απ’ έξω και να τον ρωτήσω πράγματα. Να τον αντεξετάσω. Αυτό γιατί δεν γίνεται; Γιατί νοικιάζονται τα γραφεία και τα καταστήματα; Για να πουλούν αέρα κοπανιστό; Ρητορικό το ερώτημα!

Πωλούνται «ΘΑ!» - Το σκετς της Δευτέρας.

-         Άνοιξεν ένα υπέροχο επιτελείο στη Μακαρίου, φέρνει κάτι «θα» που το εξωτερικό…

-         Άτε κόρη! Μα, πού;

-         Απέναντι που το Debenhams. Επετάχτηκα προχτές στο lunch break μου, είπα τους θέλω ένα «θα, θα, θα» τζιαι παρόλο που δεν είχαν στο size μου, ετηλεφώνησαν στο επιτελείο της Λεμεσού τζιαι εφέραν μου το μέσα σε μιαν ημέραν. Άριστη εξυπηρέτηση!

-         Μάσσιαλλα!  

-         Άνοιξεν τζιαι έναν άλλον επιτελείον στη Θεμιστοκλή Δέρβη, φαίνεται ωραίο που έξω, εν το δοκιμάσαμεν ακόμα, αλλά είπε μου η άλλη η κουμέρα, ότι δεν πατά πλάσμα. Κάθουνται οι πωλήτριες στο πεζοδρόμιο, καπνίζουν, τζιαι μιλούν με τον σαντουϊτσιή δίπλα ώσπου να πάει πέντε να σχολάσουσειν.

-         Έτσι εν τα επιτελεία, μάνα μου, ανοίουν, κλείουν, ανοίουν, κλείουν…

-         Εσκέφτετουν τζιαι ο γαμπρός μου να ανοίξει έναν επιτελείον... 

-    Πε μου αλήθκεια!

-    Αλλά είπα του: «πού να βουράς τωρά σιόρ, κάτσε έσσω σου να χαρείς τα κοπελλούθκια σου που εννά παν Δημοτικό τζαι ώσπου να τα ξαναδείς εννα παν να σπουδάσουν…»

-         Πε του γαμπρού σου να κάτσει στο προποτζίδικο τζιαι εν τζαι πολλύν του.

-       Γιατί κόρη; Εντάξει. Ήταν να με προσλάβει τζιαι εμένα να τον βοηθώ. Να κάθουμαι ούλλη μέρα, τζιαι η δουλειά μου να’ναι να τηλεφωνώ στα σπίθκια τζιαι να ρωτώ: «ξέρετε τον Πάμπον μας; Εν λαμπρός προποτζής, επιστήμονας! Βουρά τους καφενέδες, βουρά τις χωρισμένες, βουρά τις κακογαμημένες, παίζει μάππα, θωρεί θέατρο, κάμνει παρέα με στρέητ, με γκέι, με μπαϊσέξουαλ, με παπάδες, με καντιλανάφτες, κάμνει charities, πλυννίσκει τα δόγκια του, μυρίζει ωραία, βάλλει τζιαι αποσμητικό… Εν να τον ψήφίσετε;

-       Α, χα, χα, χα, χα! Χώρε, χώρε την κουμέρα, ίνταλοϊς τα λαλεί, η μπέστι μου! Οϊ μάνα μου! Άρεσεν μου τούτο! Εν δικηγόρος που έπρεπε να γινείς εσού!

-         Άσε, χαραμίζουμαι.

Τι χώρα! Τι χώρα ανακατσιασμένη! Πότε θ’ αφανιστεί να ησυχάσουμε!