Έξι Στραγγαλισμένα Παιδάκια Στη Ζούγκλα

Λόγω του ότι το Jungle Book μου άρεσε υπερβολικά, έψαχνα αφορμή να το ξαναδώ. Και τι καλύτερο άλλοθι θα μπορούσα να βρω από το να «αναγκάσω» τον 8χρονο ανιψιό μου να με ακολουθήσει σε μία επαναληπτική θέαση, γιατί πρόκειται «περί αριστουργηματικής ταινίας, θα πάθεις πλάκα με τα γραφικά και τα λοιπά, και τα λοιπά», ασχέτως αν τα 8χρονα πλέον θεωρούν αυτού του είδους τις ταινίες ολίγον τι ξεπερασμένες για την ηλικία τους.

Ας έρθω όμως στο προκείμενο. Η δεύτερη θέαση της ταινίας θα έπρεπε να γίνει στη μεταγλωττισμένη έκδοση για ευνόητους λόγους. Κόψαμε εισιτήρια για την ελληνική βερσιόν – που παρεμπιπτόντως είναι χάλια συγκριτικά με την αυθεντική, μία βερσιόν που προϋποθέτει ατσάλινα νεύρα καθότι σ' αυτήν συναθροίζονται παρέες παιδιών με μέσο όρο ηλικίας τα δέκα χρόνια. Πράγμα που για σένα που είσαι γονέας μπορεί να αποτελεί ρουτίνα, όμως διά εμέ που ακόμα είμαι σκέτος θείος, είναι κάτι το πρωτόγνωρο και όπως θα δεις, κάτι το μαρτυρικό.

Μπαίνουμε στην αίθουσα του σινεμά, καθόμαστε κάτω, κλείνουμε τα κινητά μας, αρχίζουμε να τρώμε τα ποπ κορν μας και ξαφνικά γινόμαστε κοινωνοί της εξής τραυματικής εικόνας: Μία παρέα από έξι ασυνόδευτα παιδιά εισέρχεται στην αίθουσα. Μπροστάρης ο μεγάλος αδελφός, περί των δέκα ετών, ακόλουθοι τα αδέλφια – ξαδέλφια του, που κυμαίνονταν από τεσσάρων μέχρι οκτώ χρονών. Ο μεγάλος αδελφός με βήμα καμαρωτό, με το που πατά το ξερό του σε μία αίθουσα που με δυσκολία περιείχε άλλα 30 άτομα, βροντοφώναξε: «αγάπη μόνο!»

Αν δεν ξέρεις τι πάει να πει «αγάπη μόνο» και αν δεν γνωρίζεις ποιος μαλάκας το έκανε μόδα, σε παραπέμπω στο πιο κάτω βίντεο:

Όπως βλέπετε, τα τέκνα αυτής της δοξασμένης χώρας, το αύριο της ανθρωπότητας, εμπνέεται από ζώα σαν και το πιο πάνω για να πουλάνε μούρη στους φίλους τους. Βλέπουν τον συγκεκριμένο τύπο και αντί να κάνουν επί τόπου εμετό, θεωρούν πως είναι αρκετά διασκεδαστικός ώστε να τον μιμηθούν. Γιατί δεν βρίσκεται κάποιος να τους πνίξει και τον μεν και τους δε, είναι άξιον απορίας. Το «αγάπη μόνο» βούιξε στην αίθουσα άνευ λόγου και αιτίας, τουλάχιστον 4-5 φορές ώσπου να αρχίσουν να πέφτουν οι διαφημίσεις στην οθόνη. Τα αδελφάκια του έβρισκαν πολύ χαριτωμένο που ο μπιγκ μπράδερ πουλούσε πνεύμα κατ’ αυτόν τον τρόπο και χαριεντίζονταν αναλόγως, ξεσπώντας σε υστερικά γέλια.

Περίμενα πώς και πώς να δω ποιος θεόβλαχος γονέας θα έσκαγε μύτη να συνοδεύσει τα συγκεκριμένα παιδάκια, εις μάτην. Παρέμειναν και τα έξι ασυνόδευτα. Δεν ήξερα ποία ήταν η θέση μου, κι αν έπρεπε να βρω έναν υπεύθυνο του σινεμά να αναφέρω το γεγονός, αλλά ήμουν σίγουρος πως όπως και να είχε δεν θα είχαμε καλά ξεμπερδέματα με δαύτα. Έπρεπε να ισορροπήσω ανάμεσα στον πολιτισμένο θείο που δείχνει το καλό παράδειγμα στον ανιψιό του, και ο οποίος ευγενικά υποδεικνύει στα παιδάκια ότι δεν μπορούν να συμπεριφέρονται σαν να τους ανήκει το σύμπαν, και προ πάντων να μην αμολούν το «αγάπη μόνο» σε υψηλά ντεσιμπέλ εντός της αιθούσης, και ανάμεσα στον πραγματικό μου εαυτό που με πρόσταζε να τα αρπάξω και τα έξι, ένα-ένα, από το λαρύγγι και να τα σφίξω ώσπου να μελανιάσουν και να ζητούν οίκτο λίγο πριν αφήσουν την τελευταία τους πνοή μέσα στο K Cineplex.

Έκανα υπομονή και απλά παρακολουθούσα έκθαμβος. Όταν είδα ένα από τα δύο κοριτσάκια να βγάζει από τη τσέπη του ένα κινητό και να δείχνει στον μεγάλο της αδελφό τη φωτογραφία ενός τύπου που πρόβαλλε στον φακό το μεσαίο του δάκτυλο, τύπου κωλοδάχτυλο, και όταν ο αδελφός της, της απάντησε με πλήρη φυσικότητα «στρούμπωσε να σου το μπήξω, κόρη», είχα ήδη μπήξει τα νύχια μου στην πολυθρόνα για να μην εκτοξευτώ στο διάστημα από τα νεύρα. Ο ανιψιός μου, που με ψυχολόγησε άψογα, γύρισε και μου είπε «τι γαϊδούρια!»

Αυτό ήταν! Με αυτή του τη φράση ήταν σαν να έχω το ΟΚ του να επέμβω. Χτυπώ τα χέρια μου πάνω στην μπροστινή μου πολυθρόνα προκειμένου να έχω την προσοχή τους. Γυρίζουν και με κοιτούν. «Λοιπόν! Σκάστε αυτήν τη στιγμή γιατί θα γίνει το σώσε!» τους είπα. Τα χωρκατόπαιδα με κοίταξαν αφ’ υψηλού με εκείνο το γνωστό υφάκι που υποδηλούσε ότι ήξεραν πως σαν παιδιά έχουν το ακαταλόγιστο, πως έχουν το πάνω χέρι και το κινητό της Λήδας Κουρσουμπά αποθηκευμένο στο κινητό τους και ότι κανείς δεν θα τολμούσε να δείρει παιδιά εν έτει 2016 και πως στην τελική ‘ποιος είσαι εσύ κύριος που τολμάς να μας κάνεις παρατήρηση;' και με αγνόησαν επιδειχτικά.

Πόσο πιο εύκολο μου το έκαναν! Σηκώθηκα όρθιος, ξαναβάρεσα τα χέρια μου στην πολυθρόνα και κοίταξα κατάματα τον ‘μεγάλο αδελφό’ με ένα βλέμμα που μιλούσε από μόνο του και έλεγε λίγο πολύ τα εξής: «Πρόσεξε καημένε μου, και μην μου παίζεις εμένα τον καμπόσο, γιατί ένα ‘αγάπη μόνο’ να ξανακούσω εδώ μέσα θα βάλω τον Μόγλη να σε ανασκολοπίσει με τον Μπαλού, ενώ η μάνα σου θα το 'φχαριστιέται από τον Μπαγκίρα τον πάνθηρα, γαμώ το σπίτι σας γαμώ, μαλακισμένα κωλόπαιδα!» Όλα αυτά μαζί συμπτύχθηκαν, οι λέξεις έγιναν πόλτός μέσα στο μάτι μου το οποίο είχε αρχίσει να αστράφτει, και μετουσιώθηκαν σε ένα ακόμα ηχηρό: «ΣΚΑΣΤΕ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΣΩΣΕ!» Και αυτά προφανώς πήραν το μήνυμα, το αποκωδικοποίησαν, το έκαναν εικόνα και αμέσως το βούλωσαν, γύρισαν μπροστά τους, και δεν έβγαλαν άχνα για όσο διαρκούσε η ταινία.

Κατά τη διάρκεια της ταινίας, ο ‘μεγάλος αδελφός’ γύρισε με την άκρη του ματιού του να με κοιτάξει περιφρονητικά, να δοκιμάσει τα όριά μου, αλλά ευτυχώς έτυχε και τις δυο φορές να τον καρφώνω με το βλέμμα μου (τυχαία), το βλέμμα το γνωστό, το «ετοιμάσου για Δίκη κεκλεισμένων των θυρών», οπότε και έστριψε αμέσως το κεφάλι του μπροστά.

Μα «αγάπη μόνο» και «στρούμπωσε να σου το μπήξω»; Μωρά οκτώ χρονών να εκφράζονται έτσι, μόνα τους μέσα στο σινεμά; Και δεν βρίσκεται ένα γραφείο ευημερίας να τα μαζέψει; Ένας γιατρός να στειρώσει τους γονείς τους; Ένας ελεύθερος σκοπευτής να τους πυροβολήσει; Πόσο μαλάκες είστε που τα αμολάτε μέσα στο Mall για να σας αφήσουν ήσυχους καθώς εσείς απολαμβάνετε τα ψώνια σας; Εγώ για να πω «γαμώ το» και «μαλάκα» έφτασα 18 χρονών, που λέει ο λόγος. Ποιος λόγος; Τόσο είχα πάει. Ο κολλητός μου ακόμα με περιπαίζει που έπρεπε να ενηλικιωθώ για να βρίσω. Και να βλέπω κοριτσάκια και αγοράκια σαν τον ανιψιό μου να εκφράζονται έτσι; Ξύλο στους γονείς ώσπου να λιποθυμήσουν!

Επίσης, να πω ότι μου έκανε τρομερή εντύπωση το γεγονός ότι στην αίθουσα υπήρχαν κι άλλοι γονείς, μεγαλύτεροι από εμένα, οι οποίοι έδειχναν μεν τη δυσφορία τους για το ότι ο μικρός φώναζε «αγάπη μόνο» επανειλημμένα, μάλιστα μερικοί απ’ αυτούς αναγκάστηκαν να αλλάξουν ακόμα και θέση για να μην τον έχουν πίσω τους ή μπροστά τους, όμως ουδείς μπήκε στον κόπο να τον ρωτήσει «πού είναι η μάνα σου», «γιατί είστε ασυνόδευτα έξι παιδιά μέσα στο σινεμά» ή τέλος πάντων να τον συνετίσουν. Τώρα θα μου πεις, εσύ γιατί δεν έπραξες κάτι αντίστοιχο;

Ε, μα δεν έχω τόση ψυχραιμία. Εγώ με κάτι τέτοια παθαίνω σοκ. Πρώτη φορά στην ενήλικη ζωή μου παρέστην σε προβολή ταινίας σε παιδική ζώνη και δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα είχα να αντιμετωπίσω και τα μούλικα του καθενός. Ίσως ήταν λάθος μου, αλλά πραγματικά, το μόνο που μου πέρασε από το μυαλό εκείνη τη στιγμή ήταν να τα πνίξω. "Αγάπη μόνο, θέλω αγάπη (συνοδεία ιαχής ινδιάνου)". Και το «σκάστε γιατί θα γίνει το σώσε» ήταν το πιο πολιτισμένο που μπορούσα να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή. Εν πάση περιπτώσει, λειτούργησε, δούλεψε. Γιατί ο πολιτισμός μας μάρανε εδώ που τα λέμε. Αν τους έλεγα «έχετε την ευγενή καλοσύνη, γλυκά μου παιδιά, να μην εκφράζεστε σαν τα πουτανοκαθυστερημένα και να σεβαστείτε τους υπόλοιπους θεατές» θα το εκτιμούσαν απείρως και τα έξι.

Θα έχω τεράστιο θέμα όταν θα γίνω πατέρας και πρέπει να αρχίσω να το δουλεύω από τώρα. Αν στα 35 μου έχω κάπως συμβιβαστεί με το κυπριακό χωρκαθκιόν και έμαθα να το διαχειρίζομαι (όσο το διαχειρίζομαι) για την προσωπική μου ψυχική υγεία, όταν θα γίνω πατέρας θα πρέπει να κάμω πραγματικό πόλεμο ώστε να μην μολυνθούν τα παιδιά μου από τον ιό της Κύπρου. Κλειδαμπαρωμένα μέσα στο σπίτι θα τα έχω όλη μέρα. Από συνέντευξη θα περνούν οι φίλοι τους πριν μας επισκεφτούν. Και από διαγώνισμα Ελληνικών. Όσοι γράφουν κάτω από 17/20, έσσω τους! Ακούς εκεί «στρούμπωσε να σου το μπήξω!» και «Αγάπη μόνοοοο». Ζώα!

Κατά τα άλλα, ο 8χρονος ανιψιός μου με εντυπωσίασε. Μπορεί να είναι οκτώ, αλλά έχει ήδη μυαλό για 18. Ό,τι πήγαινα να του εξηγήσω, το είχε ήδη καταλάβει ή το θεωρούσε αυτονόητο. Εκεί που πραγματικά με πέθανε όμως, ήταν όταν εμφανίστηκε το φίδι Κάα στην ταινία με τη φωνή της Σκάρλετ Γιόχανσον. «Γιατί το φίδι το υποδύεται γυναίκα; Επειδή είναι πονηρό;»

Πέθανα! Τον αγαπώ!