Οι Ευρωζουρνάδες

Να ένα τετράλεπτο πραγματικά καλής τηλεόρασης. Πες μου εσύ αν ζεις συχνά τέτοιες αγωνιώδεις και ταυτόχρονα μεγαλειώδεις στιγμές σε άλλα προγράμματα και διαγωνισμούς. Όχι. Γι αυτό αγαπούμε τη Γιουροβίζιον. Γιατί καταφέρνει μέσα από μία απλούστατη και τυπική διαδικασία να συμπυκνώσει, να φορτίσει και να εκτονώσει όση φιλοπατρία μας απέμεινε. Είμαι κάτι παραπάνω από ενθουσιασμένος. Πήγε τρεις το πρωί να κοιμηθώ απ’ τη χαρά μου. Η τελευταία φορά που ένιωσα κάτι θετικό για κυπριακή συμμετοχή, παίζει να ήταν από τον καιρό που ο Άλεξ Παναγή ήταν ο «Έλληνας που πολεμά» το 1995. Κάθε επιτυχία για το Σάββατο παιδιά.

Κατά τα άλλα, η Ελλάδα μας αποκλείστηκε. Συγχαρητήρια στον πανάχρηστο κύριο Τσακνή, ο οποίος μου απέδειξε ότι όσα πίστευα τόσα χρόνια για αυτόν και το σινάφι του δήθεν «εντέχνου», ισχύουν. Δεν είναι τυχαίο, μάνα μου, που όταν ακούω Τσακνής αυτόματα σκέφτομαι και τη λέξη ΑΚΕΛ. Δεν είναι τυχαίο που η αχρηστία πάει χέρι, χέρι με την αριστερά. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Αλλά όχι! Όσο κι αν πονώ την Ελλάδα μου, θέλω να συνεχίσει την κατρακύλα σε όλα τα επίπεδα, γιατί μόνο άμα πιάσει απόλυτο πάτο θα εξαφανιστεί από την πολιτική σκηνή αυτή η ρεζίλα του ΣΥΡΙΖΑ και η χώρα θα αναγκαστεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες της. Θέλω να εξαντλήσει την τετραετία του κανονικά, να εξαντλήσει και την υπομονή μας, να εξαντλήσει και το τελευταίο ευρώ στα ταμεία, ώστε να εξαντληθεί γενικώς από προσώπου γης και να μη ξαναδούμε τέτοιο κακό όσο ζούμε.

Τη ψήφισα την Ελλάδα και μάλιστα δυο φορές παρόλο τον θυμό μου. Τιμής ένεκεν. Γιατί ακόμη και ο ποντιακός χορός, στιλιζαρισμένος στη συγκεκριμένη σκηνή από αλλήθωρο τραγουδιστή, φαλακρό τυμπανιστή και δύο παράφωνες παρθενόπες έχει τη γλύκα του. Αλλά μην τρελαθούμε κιόλας, υπάρχει κι όριο. Και αυτό τερματίστηκε πέρσι με την άοσμη, άγευστη και άχρωμη Μαρία Έλενα Κυριάκου.

Τέλος πάντων, άστα αυτά. Ο φετινός ημιτελικός δεν ήταν καλός. Σαν παραγωγή δηλαδή, ήταν μία κονσέρβα από το 2013. Παρόλο που οι Σουηδοί κάθε φορά που διοργανώνουν τον διαγωνισμό τον πάνε δέκα σκαλιά πιο πάνω, εχθές τον πήγαν δυο σκαλιά πιο πίσω. Τα είχαν όλα έτοιμα από προ-πρόπερσι: γραφικά, γραμματοσειρές, σκηνοθετικές απόψεις, παρουσιαστές, κείμενα. Καμία νέα ιδέα, καμία πρωτοτυπία. Μα, και η έναρξη, πόσο προβλέψιμη. Παιδάκια να τραγουδούν το περσινό νικητήριο τραγούδι. Έτσι άνοιξε και ο ημιτελικός του 2013. Με το Euphoria ερμηνευμένο από κωφάλαλα παιδάκια. Βάλτε λίγη φαντασία, δεν βλάπτει.

Ακόμα και το ότι η διαγωνιζόμενη χώρα εμφανιζόταν στις οθόνες μας ολογράφως, αντί να βλέπουμε τη σημαία της, εμένα με χάλασε. Θέλω το φολκλορικό στοιχείο. Αυτό σε πωρώνει. Θέλω να βλέπω τη γαλανόλευκη, δεν θέλω να μου γράφετε σκέτο Greece.

Επίσης, η σκηνή που στις γραφικές φωτογραφίες φαινόταν χαώδης και εντυπωσιακή, στην πραγματικότητα ήταν πολύ μπερδεμένη. Δυσκόλευε ακόμα και τον σκηνοθέτη να πάρει καλά πλάνα. Δεν μου άρεσε. Αδικήθηκαν πολλά τραγούδια εξ αιτίας της.

Τέλος πάντων, εύχομαι τα «καλά» να μας τα φυλάνε για το Σάββατο. Και δεν αναφέρομαι ασφαλώς στον Justin Timberlake που θα κρατήσει το interval act και ο οποίος ξεφύτρωσε από το πουθενά. Θέλω να δω πράγματα που ούτε καν μου περνούν απ’ το μυαλό και τα οποία σχετίζονται με την ιστορία του διαγωνισμού. Ούτε αμερικανιές, ούτε Super Bowl. Σουηδοί είστε, σταθείτε στο ύψος σας επιτέλους.