Καλύτερα Να Τραγουδάς Παρά Να Μιλάς

Με αφορμή τις χθεσινές δηλώσεις του Χρήστου Θηβαίου για την πολιτική κατάσταση στη χώρα, επανέρχεται στο προσκήνιο ένα θέμα για το οποίο ξαναμιλήσαμε σ’ αυτό εδώ το μπλογκ: το κατά πόσον είναι δόκιμο οι διάσημοι καλλιτέχνες να παίρνουν θέση για την πολιτική επικαιρότητα. Όπως είχα πει και τότε, θεωρώ ότι οι καλλιτέχνες στην πλειοψηφία τους ζημιώνουν από τέτοιες τοποθετήσεις και γι αυτό είναι καλύτερα να τραγουδούν και να παίζουν παρά να προσπαθούν να μας κάνουν μαθήματα αγωγής του πολίτη.

Ας δούμε πιο αναλυτικά τους κερδισμένους και χαμένους αυτών των ημερών.

Ο Χρήστος Θηβαίος, μεταξύ άλλων, είπε στη δημοσιογράφο ότι το επάγγελμα που εξασκεί, αυτό δηλαδή της ραδιοφωνικού παραγωγού, δεν είναι παραγωγικό και ως εκ τούτου θα έπρεπε να το εγκαταλείψει και να πάει να ασχοληθεί με τη χημεία, την οποία σπούδασε. Όταν η δημοσιογράφος του αντέστρεψε το επιχείρημα, ότι κι αυτός θα έπρεπε να παρατήσει το τραγούδι και να κάνει μια δουλειά της προκοπής, ο κ. Θηβαίος απάντησε ότι η πραγματική του δουλειά είναι καθηγητής πανεπιστημίου.

Έκανα μία απλή έρευνα στο google και ανακάλυψα ότι ο κ. Θηβαίος διδάσκει ‘δημιουργική γραφή’ στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Αντιλαμβάνεσαι ότι κατά τον κ. Θηβαίο η δημιουργική γραφή είναι ο ορισμός της παραγωγικότητας για τη χώρα. Κατακόρυφα θα ανέβει το κατά κεφαλήν εισόδημα του Έλληνα μετά από τόση δημιουργική γραφή στο Πανεπιστήμιο. Σιγά τα εφαρμοσμένα μαθηματικά και την πυρηνική φυσική, σενιόρ! Χαίρομαι που λέτε τις αηδίες που λέτε, γιατί ουδέποτε είχα σε υπόληψη τον «έντεχνο» (υπό)κοσμο και τώρα μου αποδεικνύετε πόσο δίκαιο έχω.

Δεν έχω χειρότερο από το να μου κουνά το δάχτυλο ο κάθε Θηβαίος, ο οποίος, για να λέμε και την αλήθεια, αν αύριο έρθει λιμός και καταποντισμός, το λιγότερο που θα μας λείψει είναι η καλλιτεχνική του υπόσταση και παρακαταθήκη. Με λίγα λόγια, πολλή αξία τους δώσαμε για να ζητάμε και την άποψή τους.

Τις προάλλες, ένας άλλος εξίσου αντιπαθής κατ' εμέ κύριος, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ειρωνεύτηκε τον Κύπριο Υπουργό Οικονομικών επειδή δεν υποστήριξε τις (άκρως αόριστες) θέσεις του Βαρουφάκη στο Γιούρογκρουπ. «Καμαρώστε έναν Έλληνα» έγραψε στον λογαριασμό του στο Facebook. Ποιος; Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας! Που σε πλήρη συγχορδία με τον άλλον σιχαμένο, τον Θάνο Μικρούτσικο, εν έτει 2011 έδιναν συναυλία υπέρ του Χριστόφια και της ανεκδιήγητης πολιτικής του, που σκότωσε 13 ανθρώπους στο Μαρί. «Καμαρώστε Έλληνες», indeed.

Άλλος ένας χαμένος των ημερών είναι ο Σάκης Ρουβάς. Όσο συμπαθής κι αν μου είναι ως άνθρωπος, κι όσο και αν ταυτίζομαι με το είδος της μουσικής που εκπροσωπεί, το βίντεο που λάνσαρε ως υποστήριξη στο ΝΑΙ του Δημοψηφίσματος ήταν μεγάλο φάουλ. «Αρκετά υποφέραμε τα τελευταία χρόνια» δήλωσε, μεταξύ άλλων, σε ένα πλάνο. Σάκη, μάνα μου, πόσο ακριβώς υπέφερες που δεν ήξερες αν τα βαφτιστικά του γιου σου θα έπρεπε να ήταν Tommy Hilfiger ή Hugo Boss; Με φωτογραφήσεις αγκαζέ με τους Βαρδινογιάννηδες, πόσο αβάσταχτος είναι ο πόνος; Θέλεις να υποστηρίξεις το ΝΑΙ, κάντο. Αλλά με άλλο λεκτικό. Πες, ας πούμε «η κωλοτούμπα που έκανα το 2004 μας έφερε στην κορυφή της Ευρώπης. Ας κάνει και ο Τσίπρας μία τώρα, να δούμε χαΐρι». Πιο πολύ θα εκτιμηθεί. Μόνο Βασίλης Καΐλας μη μου το παίζεις.

Στην αντίπερα όχθη η Δέσποινα Βανδή έγραψε ένα λογύδριο στο Facebook το οποίο εδέχθη πολλαπλά shares και επιδοκιμασίες. Γενικότερα η Βανδή τα τελευταία δύο χρόνια λαμβάνει τα εύσημα επειδή «μιλά καλά» στο The Voice. Αφού δεν τραγουδά καλά, τουλάχιστον ας μιλά καλά, λέω εγώ. Αλλά εγώ είμαι φαν της Άννας και για πολλούς εμπαθής. Αλλά, πού καταντήσαμε: να εκθειάζουμε μια τραγουδίστρια επειδή απλά έχει ευφράδεια λόγου. Κάτι που θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, να είναι αυτονόητο για κάθε άνθρωπο. Δεν είπαμε να είσαι ρήτορας. Αλλά από πότε το «μιλά καλά» θεωρείται πλεονέκτημα; Από τότε που κάθεσαι δίπλα από την καμένη Ασλανίδου, τον καλοκάγαθο πλην χωριάτη Ρέμο και τον άλλον τον αναρχικό. Ναι, στους τυφλούς, ο μονόφθαλμος βασιλεύει. Όπως και να ‘χει, η Βανδή μια χαρά τα είπε στο προφίλ της. «Είμαι άσχετη μ’ αυτά, μην μου ζητάτε να ψηφίσω» Δεν μπορώ να συμφωνήσω περισσότερο.

Αν ένα άτομο επωφελήθηκε από τα πολιτικά κουλουβάχατα, αυτό είναι η Άντζελα Δημητρίου. Το «εγχώριο» που τελικά είναι «εισαγόμενο» ακόμα παίζεται στα media. Μπορεί να μην το είχε προσχεδιάσει, αλλά ο αυθεντικός βλάκας στα μάτια του κόσμου γίνεται "θεά" και πάντα επιβραβεύεται σ’ αυτή τη ζωή. Και ευτυχώς, γιατί αυτό το συμβάν έθεσε το ζήτημα «καλλιτέχνης» και «πολιτική άποψη» στα σωστά μέτρα και σταθμά. Θες να τοποθετηθείς; Τουλάχιστον πες μια μπαρούφα να ευθυμήσουμε. Προ πάντων, don’t patronize us, που λέει και μια φίλη μου.

Περιττό να πω ότι η πιο έξυπνη απ’ όλες είναι η Άννα Βίσση, η οποία δεν τοποθετήθηκε καν. Δεν ξέρω αν το έκανε επίτηδες ή απλά βαριέται να ασχοληθεί, αλλά πιο κίνηση ματ, δεν μπορούσα να σκεφτώ από την αποχή. Πρώτα απ’ όλα υπήρχε ο κίνδυνος να της την πουν, επειδή είναι Κύπρια. Χαζό, αλλά από τους κακεντρεχείς όλα να τα περιμένεις. «Από πού κι ως πού εκφέρεις εσύ άποψη, άντε τράβα στην Κύπρο σου». Επιπλέον, η Βίσση γνωρίζει ότι όταν η ζωή σου μοιράζεται μεταξύ Νέας Υόρκης, Αθήνας και Λονδίνου, το τελευταίο που πρέπει να κάνεις, είναι δηλώσεις για την κακομοιριά του τόπου. Δεν την έπαθε όπως ο Ρουβάς. Ευτυχώς!

Πιστεύω ακράδαντα ότι οι καλλιτέχνες δεν πρέπει να τοποθετούνται σε πολιτικά ζητήματα δημοσίως. Αν ερωτηθούν ας απαντήσουν αόριστα ή ας προσπαθήσουν να αναδείξουν την κοινωνική πτυχή του δράματος. Ειδικά στην Ελλάδα που είναι μια σταλιά τόπος, το να στιγματιστείς ως εκπρόσωπος μιας, κάποιας παράταξης, όπως κάνει π.χ. ο Τσακνής και ο Παπακωνσταντίνου (που τους βλέπεις σε αφίσες και σιχαίνεσαι γιατί ξέρεις ότι πρόκειται για το φεστιβάλ της ΕΔΟΝ), είναι τουλάχιστον αυτοκτονικό για την καριέρα σου.

Όταν βέβαια η καριέρα πάει του κώλου… ο πνιγμένος από τα μαλλιά του θα πιαστεί.