Αθηναϊκές Ιστορίες

Το περασμένο σαββατοκύριακο το πέρασα στην αγαπημένη μου Αθήνα.

Γέννησε η αδελφή μου, και είμαι επίσημα θείος. Πήγαμε να επισκεφτούμε το μωρό, με το οποίο έκανα απίστευτο κλικ από την πρώτη κιόλας στιγμή και έκτοτε κατατάσσεται στους έρωτες της ζωής μου. Από την πρώτη στιγμή που την αγκάλιασα ήταν σαν να άγγιζα κομμάτι του εαυτού μου. Μου ήταν οικείο το δέρμα της, το μαλλί της, οι αντιδράσεις της, σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Ήξερα τα χούγια της, το πώς να την κρατήσω χωρίς να γκρινιάξει, γιατί κι εγώ έτσι θα ήθελα να με κρατήσουν, γιατί κι εγώ έτσι θα ήθελα να με χαϊδέψουν. Με τεράστιο πόνο την αποχωρίστηκα, ενώ όσο σκέφτομαι το ότι θα μεγαλώσει στην Αθήνα και θα τη βλέπω μόνο Πάσχα και Χριστούγεννα (κι αυτό παίζεται), σκίζεται η καρδιά μου.

Πέραν των γεννητούριων, είχαμε και γάμους. Η αγαπημένη μου Αγγελική, γνωστή ευρέως μέσω αυτού του μπλογκ, ντύθηκε νυφούλα. Και τι νυφούλα! Έκανε ένα υπέροχο πάρτι στη Γλυφάδα, όπου έκλεβαν εύκολα την παράσταση η θάλασσα και ο γεμάτος αστέρια ουρανός, οπότε όλα έπαιρναν άλλη διάσταση. Δεν πρόκειται να πτωχεύσει ποτέ, μάνα μου, η Ελλάδα. Όχι όσο διαθέτει αυτό τον αέρα, αυτή την φυσική, αυτοκρατορική ομορφιά. Βέβαια, ο γάμος έγινε τη μέρα που η Αθήνα τυλίχτηκε στις φλόγες, αλλά ορίστε άλλη μία απόδειξη ότι η Ελλάδα δεν καταλαβαίνει Θεό. Η φωτιά, φωτιά, αλλά το κέφι ακμαιότατο.

Σημείωσε ότι το γλέντι κράτησε ως τις 9:00 το πρωί. Εμείς φύγαμε κατάκοποι στις 3:00, κοιμηθήκαμε, ξυπνήσαμε, και ο κόσμος ακόμα γλεντούσε. Είδα φωτογραφίες στο Facebook το πρωί και έβαζα στοίχημα πως ήταν τραβηγμένες από άλλη μέρα και ώρα. Κι όμως ήταν σε πραγματικό χρόνο. Τέτοια βλέπω και συνειδητοποιώ πόσο ξενέρωτοι είμαστε εμείς στην Κύπρο, που διαλύουμε τους γάμους με τις κότες. Προσωπικά, το να μείνω ξύπνιος μέχρι το πρωί, έχει να μου τύχει από την Πρωτοχρονιά του 2000.  

Επί τη ευκαιρία να ευχηθώ και μέσω του μπλογκ κάθε ευτυχία στο νεόνυμφο ζευγάρι. Η Αγγελική, ως γνωστόν, ήταν συμφοιτήτρια μου στο Κάρντιφ και μία από τις πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες που γνώρισα την περασμένη δεκαετία. Με τα χρόνια, απώλεσε το στάτους της ‘συμφοιτήτριας’ και εντάχθηκε στον οικογενειακό μου κύκλο, αφού ζήσαμε τα άπειρα μαζί. Ταξιδέψαμε μαζί, μείναμε στο σπίτι ο ένας του άλλου πολλές φορές, ενώ ακόμη και τα διαστήματα που μπορεί να μην μιλούμε, νιώθω ότι επικοινωνούμε.

Ο γάμος είχε διεθνή αέρα. Ήταν τίγκα στους καλεσμένους από το εξωτερικό και όπως καταλαβαίνεις, δεν είχα καλύτερο. Το τραπέζι μας ήταν γεμάτο Νορβηγούς, με τους οποίους ανοίξαμε συζήτηση για πολιτικά και έκανα πολύ εποικοδομητικές συζητήσεις. Να μοιραστώ μαζί σου κάτι ενδιαφέρον: Ένας εκ των Νορβηγών συνδαιτυμόνων ήταν στρατιωτικός. Εξεπλάγην που η Νορβηγία διατηρεί στρατό και του το είπα. Ο Νορβηγός μου εξήγησε πως η Νορβηγία οφείλει να διατηρεί στρατό γιατί μοιράζεται σύνορα με τους επικίνδυνους Ρώσους. Πού; Στον βόρειο πόλο! Ο οποίος β. πόλος, ήδη αποτελεί πέτρα του σκανδάλου για τις δυο χώρες. Αν οι Νορβηγοί, ένας τόσο φιλήσυχος λαός, χωρίς οικονομικά προβλήματα - σε βαθμό που οικτίρουν επιδειχτικά την ΕΕ, επαγρυπνεί και διατηρεί στρατό, σκέψου πόσο γελοίοι φαίνονται όσοι μιλούν για αποστρατικοποίηση της Κύπρου. Με τον πονηρό Τούρκο να καιροφυλαχτεί και το άστατο Αιγαίο που κρύβει θησαυρούς στο έλεος του καθενός. Δεν μπορούμε και δεν έχουμε δικαίωμα να συγκρινόμαστε με τους Νορβηγούς. Μπροστά στο κράτος τους, εμείς θεωρούμαστε άτομα με ειδικές ανάγκες, ένας χαρακτηρισμός που πλέον δεν ενοχλεί κανέναν αφού είναι τα μάλα ρεαλιστικός και τον έχουμε εμπεδώσει κι εμείς οι ίδιοι.

Κατά τα άλλα, η Αθήνα ήτο τουλάχιστον μουδιασμένη. Με τις τράπεζες κλειστές, ο κόσμος ήταν κατηφής και, αν θέλεις αποδειχτικά στοιχεία, πάρε παράδειγμα τους ταξιτζήδες. Όπως πολύ ορθά διαπίστωσε η Μπρέντα, ουδείς μπήκε στον κόπο να μας κάνει μαθήματα οικονομικών ή να μας αρχίσει στο μπίρι-μπίρι όσες μέρες τους χρειαστήκαμε για κούρσα. Οδηγούσαν σιωπηλοί και ήσυχοι. Αν αυτό δεν είναι αποδειχτικό στοιχείο λαϊκής κατάθλιψης, τότε τί είναι; Μόνο ένας άρχισε να λέει τις απόψεις του για τους Κύπριους τραγουδιστές όταν αντιλήφθηκε την καταγωγή μας, εξ αιτίας της προφοράς μας, και ο οποίος δεν άφησε Κύπριο καλλιτέχνη ασχολίαστο. «Ό, τι και να λες μάστορα, από όλους αυτούς, εμείς μόνο τη Βισσάρα έχουμε σε υπόληψη» του είπα. «Η Αννούλα; Η καλύτερη φωνή της γενιάς της! Μόνο μ’ εκείνον τον βλάκα να μην είχε μπλέξει…» Μα, μπορείς να μην λατρέψεις αυτή τη χώρα με αυτούς τους γραφικούς τύπους;

Η αγορά σχεδόν νεκρή. Αγόρασα μία γραβάτα, για τον γάμο, από ένα μαγαζί στη Κηφισιά, από €60 την πήρα €20, και ο καταστηματάρχης μας ευχαρίστησε χίλιες φορές, σε βαθμό που ένιωσα άβολα και σκέφτηκα να αγοράσω άλλη μία για να ‘βοηθήσω’ την κατάσταση. Οι καταστηματάρχες δείχνουν σχεδόν ευγνωμοσύνη στους πελάτες. Κακά τα ψέματα, στην Αθήνα μετράνε ακόμα και το τελευταίο ευρώ και εμείς εδώ δεν έχουμε συλλάβει το δράμα στις πραγματικές του διαστάσεις. Όταν οι φούρνοι ανακοινώνουν ότι διανέμουν δωρεάν ψωμί στους συνταξιούχους και τους άνεργους, καταλαβαίνεις ότι Τσίπρας – Ξετσίπρας, «η οκκά πλέον εν 400!»

Παρόλα αυτά, είμαι αισιόδοξος γιατί η Αθήνα από μόνη της εμπνέει αισιοδοξία. Σε κάθε μάρμαρο, σε κάθε οπτική επαφή που έχεις με την Ακρόπολη, δεν μπορείς παρά να είσαι αισιόδοξος. Ακόμα και στο κέντρο της πόλης, που τα πράγματα είναι πιο μίζερα στο παζάρι, ένας καφές στο Μοναστηράκι με θέα τον Παρθενώνα αρκεί για να νιώσεις πάμπλουτος. Από εκεί ψώνισα και τα βιβλία μου, τα θεατρικά μου, τους δίσκους βινυλίου μου και τα περιοδικά μου, και ένιωσα πλήρης και ευτυχής. 

Επέστρεψα στην Κύπρο ανανεωμένος και χορτάτος.