Δέκα Πλην Ένα

Σαν σήμερα, πριν 9 χρόνια άνοιξα αυτό το μαλακο-μπλογκ.

Ο μόνος λόγος που συνεχίζω να το διατηρώ εν ζωή είναι επειδή μερικές φορές με πιάνουν τα νεύρα και θέλω κάπου να ξεσπάσω. Κατά τα άλλα, το πόσο το βαρέθηκα δεν περιγράφεται. Ούτε ιστορίες να πω έχω, ούτε η επικαιρότητα είναι ευχάριστη ώστε να σηκώνει διακωμώδηση. Κι όταν αυτό επιχειρώ από καιρού εις καιρόν δεν κερδίζω συμπάθειες, αλλά αντιπάθειες από τους απανταχού χωρκάτες που δεν μπορούν να αποδεχτούν ό,τι δικαιούμαι να έχω άλλη άποψη από τη δική τους.

Η μία και μοναδική χρονιά που το γράψιμο εδώ ήταν απόλαυση, ήταν το 2007. Όταν σπούδαζα στο Κάρντιφ και οι αναρτήσεις μου είχαν διπλή χρησιμότητα. Ενημέρωνα τους φίλους μου στην Κύπρο για τη ζωή μου εκεί, και κρατούσα παράλληλα ημερολόγιο.

Πολύ συχνά σκέφτομαι να του δώσω μια κλωτσιά να πάει στον αγύριστο, αλλά το λυπάμαι. Γιατί από εδώ μέσα έκανα και φίλους. Και επειδή υπάρχουν κείμενα που τα αγαπώ. Αποφεύγω να τα διαβάσω, αλλά όταν κατά λάθος πέφτω πάνω τους παρατηρώ την μετάλλαξη του χαρακτήρα μου από χρονιά σε χρονιά και το βρίσκω ενδιαφέρον.

Κακά τα ψέματα τα μπλογκς πέθαναν εδώ και χρόνια. Για πολλούς λόγους.  Κατ’ αρχάς επειδή υπάρχουν πιο άμεσα Μέσα για να πεις την παπαριά σου και επειδή ώσπου περνάν τα χρόνια ο κόσμος βαριέται να διαβάζει μακροσκελή κείμενα. Πρόσθεσε σε όλα αυτά έναν κορεσμό στις ιστορίες κι έναν υποβόσκοντα φόβο να πεις αυτό που σκέφτεσαι χωρίς φόβο και πάθος, πάρτα όλα στο πιάτο. Τις εποχές που έγραφε ο Γιωρίκας, ο Πόντιος, ιστορίες και γελούσαμε, δεν νομίζω να τις ξαναζήσουμε.

Παραμείναμε 10 ψωριάρηδες και λέμε τον πόνο μας. Κατά καιρούς τρωγόμαστε και μεταξύ μας για να ανεβαίνουν οι τηλεθεάσεις. Α, να κάτι που μπορώ να σου πω μετά βεβαιότητας για τα μπλογκς: Αν κάτι μου δίδαξε η 9χρονη παρουσία μου εδώ, είναι πως μπορεί να γράψεις κάτι που το θεωρείς περισπούδαστο και να μην το διαβάσει κανείς, ενώ μία μαλακία για μία γάτα να απασχολήσει τον κόσμο όλο απ’ άκρη, σ’ άκρη. Επίσης, αν θίξεις κάποιον επώνυμο στο κείμενο σου, αυτός ο κάποιος ενημερώνεται αμέσως για αυτό. Όσες φορές έγραψα κάτι για πολιτικούς ή για δημόσια πρόσωπα της Κύπρου (που δεν είναι ακριβώς σελέμπριτις, αλλά διάσημοι για τους λάθος λόγους), αυτοί φαίνεται να ενημερώνονται ταυτόχρονα γι αυτό. Αν πάλι τους αναζητήσεις για κάτι σοβαρό, μπορεί να μην απαντούν τα τηλέφωνα για μήνες.

Στόχος είναι να κλείσω δεκαετία εδώ. Να αντέξω άλλον ένα χρόνο δηλαδή, να το στρογγυλέψω. Και εύχομαι πριν την κλείσουμε τη δεκαετία, να αποκτήσω ένα παιδάκι, ώστε να έχω άλλες έγνοιες και να απαλλαγώ μια και καλή από αυτό το πράμα.

 Είναι χάλια η διάθεσή μου με τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Γι αυτό ακούγομαι κάπως. Προ ολίγου ενημερώθηκα ότι επετεύχθη συμφωνία, αν και γνωρίζω ότι η Ελλάδα είναι πλέον στον αναπνευστήρα και φυτοζωεί. Όπως και να έχει, καλή δύναμη σε όλους και επιτέλους, ας ωριμάσουμε σαν λαός, να ψηφίζουμε άξιους ανθρώπους οι οποίοι δεν θα επαφίενται στη διακριτική ευχέρεια των ξένων για να επιβιώσει η χώρα. Αφιερωμένο το τραγουδάκι, πιο επίκαιρο από ποτέ: