Πάντα Ευτυχώς Ο Παλιός Είναι Αλλιώς

Μέσα στα πλαίσια της αιώνιας ρετρό διάθεσης που μας διακατέχει, χθες βράδυ πήγαμε να ακούσουμε Καλλίρη – Λιβιεράτο στο PlanBe.

Με έκπληξη μου διαπίστωσα ότι υπάρχουν ακόμα κλαμπς στην Κύπρο, και όχι απλά υπάρχουν, αλλά υπάρχει και κόσμος κάτω των 30 που τα τιμά με την παρουσία του. Στους χώρους που διακινούμαι, δυστυχώς μόνο μαμάδες με νεογέννητα υπάρχουν πια, εξ ου και η έκπληξη.

Προσωπικά, δεν θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που βγήκα σε κλαμπ τα τελευταία χρόνια. Παίζει να ήταν το 2009.

Για να καταλάβεις όλο το απόγευμα κοιμόμασταν για να αντέξουμε να βγάλουμε το βράδυ. Λες και ήταν πρωτοχρονιά.

Ο Καλλίρης πενηντάρησε, το ήξερες; Και ο Λιβιεράτος είναι στα 40 φεύγα. Καλά κι εγώ στα 35 σχεδόν, μην κοιτάς που είμαι σε άρνηση. Πάντως, ήταν και οι δυο μέσα στην ενέργεια και την τρελή χαρά, λες και περνούν δεύτερη εφηβεία. Ειδικά ο Λιβιεράτος που πρόσφατα πέρασε και τα χίλια μύρια στην προσωπική του ζωή, είχε κέφια.

Αν εξαιρέσεις τον ήχο που ήταν χάλια, το τραπέζι μας που ήταν στου διαόλου τη μάνα και θέλαμε κιάλια να τους δούμε, αν εξαιρέσεις τον καπνό από τα τσιγάρα και το ότι μοιραζόμασταν ένα σκαμπό 10 άτομα, καλά περάσαμε.

Είπαν τραγούδια που ούτε στα ραδιόφωνα ακούς πια, μόνο κάτι γραφικοί σαν εμένα τα ξέρουν και τα αναζητούν. Από το «ας είχα τη δύναμη» και το «πάρε με», μέχρι τα κλασικά «μπαμ και κάτω», «κάποιο καλοκαίρι» και «το νου σου κύριε οδηγέ» στα οποία ήρθε το μαγαζί ανάποδα. Το δε πρόγραμμα που έκαναν από κοινού και στο οποίο δέσποζε θριαμβευτικά ο Καρβέλας και τα τραγούδια του, απερίγραπτο. Δεν ξέρω αν φταίει που ήμασταν έφηβοι και ό, τι έπαιζε το μυθοποιούσαμε στα 90ς, αλλά δεν πιστεύω να ξανάρθει τέτοια υπέροχη εποχή για την ποπ μουσική στην Ελλάδα.

Τρεις το πρωί φύγαμε, πραγματική υπέρβαση και άθλος για τα σημερινά δικά μας δεδομένα. Να φανταστείς φύγαμε πριν καν πουν το ντουέτο τους, δεν αντέχαμε άλλο, είχαμε ξημερωθεί. Πάρε και ένα δείγμα από την εμφάνισή τους στα Χανιά το καλοκαίρι. Λένε τα καρβελίστικα που μ’ αρέσουν.