Στο Μουσείο Των Abba

Το μουσείο των Abba ήταν η πιο ευχάριστη έκπληξη από τη φετινή επίσκεψη στη Στοκχόλμη. Άνοιξε πέρσι, είναι καινούριο, είναι διαδραστικό, είναι υπερσύγχρονο και συνάμα νοσταλγικό, είναι το μουσείο όπως θα έπρεπε να είναι όλα τα μουσεία του κόσμου: ενδιαφέρον. Να μπαίνεις μέσα και να μην θέλεις να βγεις. Παρόλο που δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο, κάτσαμε εκεί μιάμιση ώρα κατά τη διάρκεια της οποίας:

-       Μιξάραμε τραγούδια των Abba μέσω υπολογιστή,

-       Ηχογραφήσαμε ένα τραγούδι της επιλογής μας με τις φωνές μας σε μικρό στούντιο-μπουθ,

-       Κινηματογραφήσαμε ένα βίντεο κλιπ της αρεσκείας μας μέσα σε μπλου μποξ,

Και το αποκορύφωμα: τραγουδήσαμε το Mamma Mia σε μια σκοτεινή σκηνή με τα ιδεογράμματα των Abba να χορεύουν τριγύρω μας. Το τελευταίο το έχω και σε βίντεο, τεράστια κληρονομιά. 

Όπως αντιλαμβάνεσαι, και φαν του γκρουπ να μην είσαι, με τόση έξυπνη τεχνολογία να σε περιβάλλει, γίνεσαι φανατικός του είδους.

Πέραν τούτων, το μουσείο περιλαμβάνει ένα δωμάτιο-ντίσκο, με disco floor και ντίσκο μπάλες μέσα στο οποίο μπορείς να χορέψεις για να εκτονωθείς, περιλαμβάνει μια κόπια της σκηνής της Γιουροβίζιον του 1974 σε real size, από όπου το συγκρότημα είχε νικήσει με το Waterloo, άπειρα καλτ κοστούμια από τουρνέ, όλους τους χρυσούς και πλατινένιους δίσκους τους, το ελικόπτερο που χρησιμοποιήθηκε για τις ανάγκες της φωτογράφησης ενός εξωφύλλου τους, καθώς και ολόκληρα δωμάτια που αναπαριστούν τα σπίτια στα οποία διέμενε το συγκρότημα όταν συνέθετε τα πασίγνωστα τραγούδια του.

Φωτογραφίες:

Διάφορα βίντεο κλιπ του συγκροτήματος προβάλλονται στην είσοδο του μουσείου ως εισαγωγή για το τι θα δεις μέσα. Οι φωτογραφίες απαγορεύονται, αλλά ρίσκαρα, γιατί ως γνωστόν, αγαπούμε τους αναγνώστες μας, γι αυτούς δουλεύουμε. 

Η περίφημη ηλεκτρική κιθάρα ενός εκ των δύο αντρών του συγκροτήματος (ποτέ δεν κατάφερα να ξεχωρίσω ποίος είναι ποίος).

Τα κοστούμια. Σήμερα μπορείς να τα βρεις και στο Amazon.com στο section με τα καρναβαλίστικα. 

Χρυσοί και πλατινένιοι δίσκοι να φαν και οι κότες. Αν τους λιώσεις και πουλήσεις το χρυσάφι, θρέβεις μέχρι και δέκα οικογένειες, που λέει ο λόγος...

Η σκηνή της Γιουροβίζιον από το Μπράιτον της Αγγλίας το 1974 με τα αυθεντικά ρούχα στις κούκλες. Δίπλα, στην οθόνη προβάλλεται και το αντίστοιχο απόσπασμα. Τώρα φαίνεται η παρουσιάστρια του BBC. 

Κουκλοθέατρο και εξώφυλλα δίσκων από άλμπουμς και σινγκλς. 

Οι Σουηδοί γράφουν το 60% της μουσικής που παράγεται στην Ευρώπη. Πέραν των Abba, Σουηδοί είναι και οι Ace of Base, και οι Roxette. Στην έξοδο του μουσείου υπάρχει ένα ανεξάρτητο τμήμα το οποίο έχει χωριστεί σε μικρά δωμάτια ανά δεκαετία, από το 1950 μέχρι σήμερα, μέσα στο οποίο μπορείς να δεις τα μεγαλύτερα ραδιοφωνικά σουξέ της εποχής σε plasma τηλεοράσεις. Όταν μπήκα στο δωμάτιο των ‘90ς και επίλεξα το 1991 εμφανίστηκε η Καρόλα, ενώ όταν μπήκα στο δωμάτιο της δεκαετίας που διανύουμε και επίλεξα το 2012, εμφανίστηκε η Λορίν με το Γιουφόρια. Ενθουσιάστηκα.

Έπρεπε να υπάρχει κάτι ανάλογο στην Ελλάδα. Μουσείο μουσικής. Ασχέτως αν δεν την εξάγουμε, ασχέτως αν δεν θα είχε τόση επισκεψιμότητα όση αυτού των Abba.

Κατά τα άλλα, να σου πω ότι αυτή η δεύτερη επίσκεψη στη Σουηδία ήταν πολύ καλύτερη, γνώρισα και αισθάνθηκα την πόλη εις βάθος. Χάρηκα την αγορά της, αγόρασα από στρουμφάκια μέχρι το γαμπριάτικο μου κοστούμι (το οποίο, σημείωσε, στην Κύπρο θα το έβρισκα €400 ακριβότερο), εντυπωσιάστηκα από το πώς κατάργησαν τα μετρητά και συναλλάσσονται πλέον μόνο με κάρτες, ενθουσιάστηκα που θεωρούν το wifi αυτονόητο και όχι πολυτέλεια, ζήλεψα που βρίσκονται γενικότερα 10 χρόνια μπροστά από μας (και λίγα είπα).

Το μόνο που με χάλασε λίγο είναι ότι η πόλη γέμισε άστεγους Ρομά. Σε κάθε στρίψιμο βρίσκαμε και από έναν τσιγγάνο (μάθαμε ότι ήρθαν από τη Ρουμανία) ο οποίος έψαχνε μέσα στους κάδους απορριμμάτων. Στην αρχή νομίσαμε πως πεινούσαν και έψαχναν να φάνε. Ύστερα μάθαμε ότι οι περισσότεροι ψάχνουν για πλαστικά μπουκάλια, τα μαζεύουν, τα ανακυκλώνουν και κερδίζουν έτσι μεροκάματο από τις εταιρείες ανακύκλωσης. Κατάλαβες; Μόνο εμείς θα τους δίναμε επίδομα απλά και μόνο για να μην κάνουν τίποτα.

Αυτή ήταν και η θέα από το ξενοδοχείο μας. Ένατος όροφος, μόλις έναν όροφο πιο κάτω από τον Θεό.

Ήταν γενικά ένα υπέροχο ταξίδι, το είχαμε ανάγκη όσο τίποτα, και όσο σκέφτομαι εκ των υστέρων ότι μπορούσαμε να το ακυρώναμε εξ αιτίας του φόβου που μας προκάλεσαν οι πόλεμοι και τα δυστυχήματα, τόσο πιο ηλίθιος αισθάνομαι. Δεν υπάρχει στη ζωή καλύτερη επένδυση από τα ταξίδια. Να ζήσουμε, να το θυμόμαστε!