Έτσι Μας Μπήκε ο Αύγουστος

Παρόλο που γενικά με θεωρώ ευπροσάρμοστο άτομο, η φετινή μετακόμιση μου έπεσε βαριά. Μπορεί στα 18 μου ως νεοσύλλεκτος να μην είχα πρόβλημα να χέζω όρθιος σε τούρκικη τουαλέτα, μπορεί στα 25 μου ως φοιτητής να μην είχα ιδιαίτερο πρόβλημα στη θέα του Ινδού συγκάτοικου που έτρωγε με τα χέρια, αλλά στα 33 μου έχω παραξενέψει πολύ. Δεν μπορώ να ξεβολευτώ με την ίδια ευκολία.

Μόνο και μόνο η σκέψη ότι τις τελευταίες μέρες έπρεπε να τις περάσω μέσα στο Super Home Center διαλέγοντας καλάθους τουαλέτας, θήκες για σαπουνάκια μπάνιου, χαλάκι πόρτας εισόδου, χαλάκι μπάνιου και άλλες τέτοιες παπαριές, βλαστημούσα την ώρα και τη στιγμή που δεν είμαι ο Αλαντίν να τρίψει ένα λυχνάρι να του τα πραγματοποιήσει όλα το τζίνι. Όσο μάλιστα σκέφτομαι ότι αυτή η ταλαιπωρία έγινε για μια μετακόμιση προσωρινού χαρακτήρα, αφού με το καλό μια μέρα θα επιστρέψουμε στο -Θεού θέλοντος και χρήματος επιτρέποντος- ανακαινισμένο σπίτι μας, νευριάζω δυο φορές.

Την πρώτη μέρα είχα πάθει ντελίριο. Μόνο αφρούς από τα μάτια που δεν έβγαλα. Μπήκα μέσα στο διαμέρισμα και μου φάνηκε πιο μικρό από όσο το θυμόμουν. Αστραπές και βροντές έριξα! Φώναζα ότι δεν θα χωρέσουμε, φώναζα ότι δεν μου αρέσει η περιοχή, φώναζα για το ότι κάνει ζέστη, τρωγόμουν με τα ρούχα μου γενικώς. Μετά το πρώτο σοκ, και αφού έκανα υπομονή ώσπου να καθαριστεί κάθε σπιθαμή του, και να μπουν τα πράγματα στη θέση τους, άρχισα να ηρεμώ και να το καλοβλέπω.

Μου πήρε 48 ώρες όμως. Και ήταν πολύ κουραστικές. Ανέτρεξα στην πρώτη μέρα που πήγα φοιτητής στην Αγγλία και έπρεπε να μεριμνήσω για το στήσιμο του φοιτητικού μου δωματίου. Που μπήκα μέσα στο Argos και παραλίγο να μου έρθει κόλπος που δεν ήξερα πώς δουλεύει το μαγαζί προκειμένου να αγοράσω ένα γαμημένο quilt cover. Έτσι ακριβώς είχα νιώσει την πρώτη μέρα.  

Κακομαθημένο πες με, τεμπέλη πες με, ό, τι θέλεις πες με, αλλά η μέρα που θα κερδίσω το Λόττο και θα έχω δέκα δούλους να με υπηρετούν και να αναλαμβάνουν εκείνοι τα θελήματα, δεν είναι μακριά!

Για τη μόνη διαδικασία που είπα χαλάλι, ήταν η αγορά της τηλεόρασης. Εδώ και δύο μέρες έγινα και πάλι φανατικός τηλεθεατής, καθότι η Smart TV μας κάνει θαύματα. Βλέπουμε τα πάντα μέσω youtube πάνω στις 55 ίντσες της και νιώθουμε πασάδες. Αυτό, μάλιστα! Άξιζε τον κόπο, είναι αν θέλεις και μια επένδυση. Αλλά να κάθομαι να ψάχνω χαλάκια μπάνιου και σταντ για τα πιάτα της κουζίνας, προτιμώ να μου βγάλουν τους βολβούς των ματιών μου με κουταλάκι τσαγιού! Σε ένα παράλληλο σύμπαν με έχουν συλλάβει Κινέζοι και με βασανίζουν κλειδώνοντάς με μέσα στο ΙΚΕΑ, αναθέτοντάς μου να «στήσω» μια κουζίνα για να εξαγοράσω τη ζωή μου. Θρίλερ.

Πάνε τώρα αυτά, όμως, τέλειωσαν. Επήλθε η ηρεμία και ξανάγινα από βρικόλακας, άνθρωπος. Το βράδυ που ξαπλώσαμε μαζί στον καναπέ και είδαμε το πρώτο μας DVD, είπα «τι ευτυχία» δις! Για να δούμε τι μας περιμένει…

Πάντως, μια φορά, με το που μπήκαμε μέσα, τα στρουμφάκια μας ακολούθησαν πιστά. Όπως ακριβώς και στην ταινία, ξεπήδησαν μέσα από τις κούτες. Στο Βέλγιο λένε ότι φέρνουν γούρι. Ελπίζω να φέρουν και σε μας.