Ταλίν

Όπως σου έγραψα προχτές, στο Ταλίν πήγαμε οδικώς.

Εκεί ήταν που ζήσαμε το απόλυτο fear factor. Όσο τρομοκρατημένοι κι αν ήμασταν από τα αεροπλάνα και τους πολέμους, το πραγματικό ρίσκο και φόβος παρουσιάστηκαν όταν βγήκαμε με το λεωφορείο στον αυτοκινητόδρομο που συνδέει τη Ρίγα με το Ταλίν. Ο οποίος, όπως μπορείς να φανταστείς, είναι μονής κατευθύνσεως. Δηλαδή, ο μόνος τρόπος για να προσπεράσεις τον καροτσέρη που μεταφέρει καυσόξυλα και σανό μπροστά σου, είναι να μπεις στο αντίθετο ρέμα.

Θα πρέπει να αποφύγαμε τη μετωπική σύγκρουση με την νταλίκα από απέναντι τουλάχιστον τρεις φορές! Θυμήθηκα κάτι εποχές που κάτι παρόμοιο βιώναμε κι εδώ, όταν για να πάμε Λάρνακα χρειαζόμασταν μια ώρα και για Πρωταρά δύο. Τόσο μπροστά η βαλτική, τι να λέμε τώρα. Ας πάρουν οι χρυσοί μου ένα κονδύλι από την ΕΕ να φτιάξουν έναν αυτοκινητόδρομο της προκοπής, που Κάναμε τη διαδρομή σε πέντε ώρες, ενώ θα μπορούσαμε να φτάναμε άνετα σε δυο αν ο δρόμος ήταν πλατύτερος. Τέλος πάντων.

Η Εσθονία δεν διαφέρει από τη Λετονία σαν τοπίο. Πράσινη, αγροτική, με πολλές φάρμες, πολλές ταλαιπωρημένες γριές με τσεμπέρια στους δρόμους, δεν είναι δα και το αντίπαλο δέος της Νέας Υόρκης. Ούτε καν. Τα προάστια του Ταλίν είναι κι αυτά κομουνιστικά, γκρίζα, αποπνιχτικά. Αλλά, ευτυχώς, υπάρχει και το ιστορικό κέντρο!

Το οποίο ιστορικό κέντρο μπορεί να μην είναι Ντουμπρόβνικ ή Βαρκελώνη, αλλά έχει κάτι το μαγευτικό και το μυστήριο για το οποίο δεν κλαις τα λεφτά σου που το επισκέφτηκες. Επίσης, έχει πολύ τουρισμό. Είναι μισή ώρα από το Ελσίνκι και τη Στοκχόλμη και ως εκ τούτου καταφθάνουν από εκεί μπουλούκια οι σκανδιναβοί. Ως αποτέλεσμα, παίρνει άλλο αέρα η πλατεία και εν γένει η χώρα. Είναι όλα σαφώς πιο εξευρωπαϊσμένα. Μένουν όλα ανοιχτά και ζωντανά μέχρι αργά και παρόλη τα ψύχρα που φυσάει από τη θάλασσα η πόλη εκπέμπει μια ζεστασιά.

Κατά τα άλλα, για να μην λέμε μαλακίες, ούτε το Ταλίν είναι για πάνω από δυο μέρες. Αξίζει να πας, είναι κουκλίστικο, αλλά μια φορά. Στη δεύτερη κολλάς έμπολα και πεθαίνεις.

Φωτογραφίες και ιστορίες:

Η πλατεία τη νύχτα. Ουδέν συγκλονιστικό παρουσιάζει, αλλά όπως προείπα, έχει πολλή θετική αύρα. Επίσης, αν περιδιαβείς και χαθείς στα σοκάκια που την περιβάλλουν θα ανακαλύψεις τουλάχιστον δυο ελληνικές ταβέρνες. Την «Άρτεμις» και το «Συρτάκι». Μέχρι το Ταλίν μας έφτασες, πουτάνα Μέρκελ.

Στο Ταλίν υπάρχει ένα υπέροχο μουσείο μοντέρνας τέχνης (καλύτερο κι απ’ αυτό της Στοκχόλμης κατά τη γνώμη μου, το οποίο είναι μηδέν μπροστά του). Εγώ τα βαριέμαι γενικά αυτά, ας όψεται η Μπρέντα που δεν αφήνει μουσείο στον διάβα της, αλλά εκεί πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Έχει πανέξυπνες κατασκευές, αλλά και πίνακες για τους οποίους όντως καταλύθηκε φαιά ουσία και όχι μαλακία. Έβγαλα πολλές φωτογραφίες, αλλά σου παραθέτω τον πλανήτη Ντίσκο, (δικός μου ο τίτλος). Ό,τι γυαλίζει με ενθουσιάζει. Ειρήσθω εν παρόδω να σου αναφέρω ότι στην καφετέρια του μουσείου έπαιζε το cd των Imam Baildi, κάτι που ήταν εξαιρετικά ευχάριστο και κουφό ταυτόχρονα. 

Κάτω από το ξενοδοχείο στο οποίο διαμέναμε τώρα, είχε ένα μπαρ εμπνευσμένο από τη χημεία, αν και εγώ πιστεύω ότι πιο πολύ ήταν επηρεασμένο από το Breaking bad. Ήταν όλο διακοσμημένο με όργανα χημείας, έπινες σφηνάκια μέσα σε δοκιμαστικούς σωλήνες, ποτά μέσα σε φλασκιά, ενώ από τα ταβάνια κρέμονταν βαρέλια Μεθυλαμίνης. Το δε μενού, εννοείται ότι δεν ήταν άλλο από τον περιοδικό πίνακα, αναρτημένον στον τοίχο. Ήταν λίγο tucky, μύριζε λίγο Αγία Νάπα, αλλά τι να κάναμε, ήταν κάτω από το ξενοδοχείο και βόλευε.

Τα ποτά μας! 

Το Μπαρ!

Το μενού!

Και τώρα η αγαπημένη μου ιστορία:

Αυτό το πηγάδι που βλέπεις πιο πάνω είναι συνδεδεμένο με έναν εσθονικό μύθο. Τον μεσαίωνα οι κάτοικοι του Ταλίν πίστευαν ότι στα έγκατα του πηγαδιού κοιμόταν ένας τεράστιος δράκος ο οποίος απειλούσε να βγει και να κατασπαράξει το χωριό. Για να τον κρατήσουν χορτάτο, λοιπόν, οι χωριανοί πετούσαν μέσα στο πηγάδι γάτες, ζωντανές, για να τις φάει και να μείνει στη θέση του. Τώρα όπως βλέπετε είναι σφραγισμένο, προφανώς για να μην μυρίζουν τα πτώματα. Ήθελα δεν ήθελα θυμήθηκα την Αναστασία Τσόκκου, η οποία θα μπορούσε άνετα να παραλληληστεί με τον δράκο, ο οποίος όμως ποτίζεται από αίμα σκύλων. Αν υπήρχαν Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα στις μέρες μας, θα γινόταν άνετα παιχνίδι.

Και μιας που μιλούμε για ζώα και φυτά, να σου πω ότι το καλύτερο highlight του ταξιδιού μας στο Ταλίν ήταν η έλευση ενός περιστεριού στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μας. Μπήκε από το ανοιχτό παράθυρο μέσα στο δωμάτιο μας και προσγειώθηκε πάνω στο κρεβάτι μας ενόσω εμείς σερφάραμε. Έγινε του Κουτρούλη ο γάμος μέχρι να το διώξουμε, φυσικά με παρέμβαση του Εσθονού ρεσεψιονίστ ο οποίος μας παρακολουθούσε λυμένος στα γέλια να προσπαθούμε να προστατευτούμε από το τέρας.

Το έχω όλο κινηματογραφημένο, το βλέπω και πλαντάζω στα γέλια. 

                                   

Και κάτι για το τέλος. Αυτή είναι η τουαλέτα στο πιο μοδάτο εστιατόριο του Ταλίν. Όπως βλέπεις, από κάτω υπάρχουν αρχαία και ο μόνος τρόπος να τα απολαύσεις είναι ο προφανής. Ελπίζω μόνο ο σωλήνας της αποχέτευσης να καταλήγει σε διαφορετική τρύπα.