Πόσο Felicita Αντέχεις;

…Και εκεί που περιπλανιόμασταν στη Ρίγα σαν άδικες κατάρες, μας πλημμύρισε η Φελιτσιτά!

Ο Αλ Μπάνο, ο γνωστός Ιταλός τραγουδιστής και είδωλο των 80ς που μαζί με την πανέμορφη Ρομίνα Πάουερ μας μύησαν στην ποπ σκηνή της Ιταλίας, άνοιξε εστιατόριο στο κέντρο της Ρίγα. Και φυσικά, το ονόμασε ‘Φελιτσιτά’.

Ήταν ίσως η πιο ενδιαφέρουσα εμπειρία από όλη την παραμονή μας εκεί. Πρώτον, γιατί όπως γνωρίζει το σύμπαν, το ‘Φελιτσιτά’ είναι ένα από τα αγαπημένα τραγούδια εμού και της Μπρέντας και αποτελεί σάουντρακ της σχέσης μας. Και δεύτερον επειδή η Ρίγα προέκυψε αφόρητα βαρετή, ένα τέτοιο ιταλικό εστιατόριο μας έδινε ένα σοβαρό λόγο να μην κρεμαστούμε από το επόμενο δέντρο που θα βρίσκαμε μπροστά μας.

Κοίτα τώρα αισθητική: Το ‘Φελιτσιτά’ θα μπορούσε να ήταν συγκερασμός παλατιού της Ντονατέλας Βερσάτσε με το σπίτι του Γιάννη Φλωρινιώτη. Κατ’ αρχάς, δεσπόζει παντού η μούρη του Αλ Μπάνο, σε ειδωλολατρικά πρότυπα. Από την είσοδο μέχρι τον πίσω κήπο, υπάρχουν πάνω από 50 κάδρα με τη φάτσα του. Σε μερικά απ’ αυτά υπάρχει και η Ρομίνα, έτσι για ξεκάρφωμα.

Κάτι τέτοια βλέπω και παίρνω ιδέες. Μια μέρα να ανοίξουμε το εστιατόριο "Δώδεκα" στη Λάρνακα. Μην πάνε χαμένες τόσες αφίσες και εξώφυλλα.

Σε κάθε τοίχο, σε κάθε ταβάνι, σε κάθε γωνιά υπάρχει η επιγραφή ‘Φελιτσιτά’ ή το όνομά του. Γενικότερα ο τύπος θέλει να μας υπογραμμίσει ότι είναι δικό του το εστιατόριο, να μας υπενθυμίσει ότι υπήρξε αφίσα σε παιδικά δωμάτια, ότι είναι τιμή μας που τρώμε το φαγάκι του (το οποίο παρεμπιπτόντως μετά δυσκολίας πήγαινε κάτω), και καμάρι μας που γευόμαστε τον οίνο του (μάθαμε ότι ο Αλ Μπάνο διατηρεί αμπέλια στη Ρίγα. Γιατί στη Ρίγα, δεν ξέρω, κοτζάμ Ιταλία δεν τον έφτανε;).

Εννοείται ότι ένα σοκ και δέος το αισθανθήκαμε όση ώρα ήμασταν εκεί. Καθίσαμε στον εσωτερικό κήπο και είχαμε για θέα την προσωπογραφία του να μας κοιτά με το χαμόγελο του πορνόγερου. Εντυπωσιάστηκα από το πόσος κόσμος έβγαλε φωτογραφία με αυτήν, έτσι για το σουβενίρ (σουβενίρι στα Λετονικά). Εννοείται επίσης, πως όση ώρα ήμασταν εκεί γευματίσαμε υπό τους παιάνες του ‘Φελιτσιτά’, το οποίο κοντέψαμε να το κάνουμε εμετό από τις πολλές φορές που το ακούσαμε.

Αυτό είναι το κουτάκι στο οποίο μας έφεραν τον λογαριασμό. Ω, τι έκπληξη, αναγράφεται επάνω η λέξη 'Φελιτσιτά'! Δεν είχα πάει τουαλέτα όσο ήμουν εκεί, είμαι σίγουρος ότι ακόμα και στο χαρτί υγείας θα έγραφε πάνω το ίδιο. Να σκουπίζεσαι και σε κάθε πέρασμα να λες "ωωωχ, Φελιτσιτά!" 

Όταν σπούδαζα είχα γνωρίσει έναν Ιταλό, ο οποίος μου είχε πει ότι απεχθάνεται τον Αλ Μπάνο και τη Ρομίνα Πάουερ και ότι ευχόταν να μπορούσε να τους καρφώσει βελόνες στα μάτια για τα ηλίθια τραγούδια τους (Εγώ ευτυχώς δεν μπορώ να καταλάβω τους στίχους οπότε μπορώ να φαντάζομαι ό, τι θέλω όταν τους ακούω). Δεν είχα καταλάβει προς τι τόσο μένος για τους ανθρώπους που χαρακτήρισαν τα παιδικά μου χρόνια και ομολογώ ότι ξενέρωσα λίγο. Αλλά, τώρα, μετά από αυτή την εμπειρία… ξέρω. Μπορώ να φανταστώ.

Όπως και να ‘χει ήταν η πιο ενδιαφέρουσα στιγμή στη Ρίγα.

Την επόμενη μέρα πήραμε λεωφορείο και κατευθυνθήκαμε προς το Ταλίν.