Φορτωτική

Αυτές τις μέρες μετακομίζω από το πατρικό μου στο κοινό μας διαμέρισμα με τη Μπρέντα.

Βαριέμαι τρελά τη διαδικασία του πακεταρίσματος, αλλά δεν έχω και επιλογή.

Σήμερα έκανα άνω-κάτω το δωμάτιο ξεσκαρτάροντας διάφορα πράγματα που δεν χρειάζομαι και κάπου εκεί, στην ανασκαφή, τι βρήκα άραγε; Τα παλιά μου ημερολόγια!

Όπως έχω ξαναπεί κρατώ ημερολόγιο από το 1995. Πριν βγουν τα μπλογκς έγραφα ανελλιπώς, σχεδόν κάθε μέρα. Τώρα πια γράφω ελάχιστα, αλλά όταν το κάνω δεν συμμαζεύομαι.

Δεν φαντάζεσαι τι άκουσα κατά καιρούς γι αυτό μου το συνήθειο. Ότι είναι κοριτσίστικο, ότι δεν με βοηθά να πάω μπροστά, ότι ανακυκλώνει αρρωστημένα συναισθήματα και με αναχαιτίζει από το να ξεπεράσω καταστάσεις. Ό, τι θέλεις άκουσα.

Προ ολίγου παράτησα το πακετάρισμα και απορροφήθηκα σε αυτά που έγραφα το 2009. Προφήτης να ήμουν, θα είχα κι έλεος! Δεν έπεσα έξω σε τίποτα από όσα συμβαίνουν στη ζωή μου σήμερα. Οι συμπεριφορές των γύρω μου ακριβώς όπως τις είχα προβλέψει. Οι μεταλλάξεις των πάντων, προβλέψιμες στο επ’ άκρον, η αποκάλυψη των πραγματικών τους προσώπων… Όλα όπως τα είχα προβλέψει!

Μπορεί και γι αυτό να μην χώνεψε ποτέ κανείς αυτό μου το συνήθειο. Γιατί ήξεραν ότι η αλήθεια αργά ή γρήγορα φανερώνεται. Και τα γραπτά μένουν.

Για να μην κλείσω την ανάρτηση έτσι πικρά, όμως, να σου πω ότι μεταξύ άλλων διάβασα και το πρώτο κείμενο που είχα γράψει για τη Μπρέντα. Από το «συμπαθώ αυτό το κορίτσι γιατί ακούμε την ίδια μουσική» έως το «αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί» μια διαδρομή απίστευτη. Μία ζωή από μόνη της.

Είναι συγκλονιστικό πράμα το ημερολόγιο. Να το επιχειρήσετε όσοι γράφετε. Θα εκπλαγείτε από το πώς κάποια πράγματα φωνάζουν από μακριά αλλά εθελοτυφλούμε γιατί δεν είμαστε δυνατοί να τα αντέξουμε και πως η διαίσθησή μας βγαίνει πάντα αληθινή στο τέλος.