Ζήλεια - Ψώρα

Ένα από τα ελαττώματα που σπανίως είχα να αντιμετωπίσω είναι αυτό της ζήλειας. Ελάχιστες φορές έχω συλλάβει τον εαυτό μου να ζηλεύει και αυτό συνέβαινε πριν χρόνια. Όταν ακόμα δηλαδή ήμουν ελεύθερος. Ελεύθερος, τουτέστιν μπακούρι. Ζήλευα την ευκολία με την οποία οι γύρω μου συνάπτανε σχέσεις, κοινώς την ευκολία με την οποίαν έκαναν σεξ. Κι αυτό γιατί εγώ ποτέ δεν ήμουν εύκολος στο να βρω γκόμενα, και αν έβρισκα κάποια να μου κάνει κλικ, έκανα αμάν να τη ρίξω στο κρεβάτι. Εν ολίγοις, σεξ με το ζόρι, ή σεξ μόνος μου. Τα θυμάσαι, μην στα ξαναγράφω, μαζί τα ζήσαμε μέσα από αυτό εδώ το μπλογκ. Πέραν τούτου όμως, ποτέ μου δεν ζήλεψα κάτι άλλο από το περιβάλλον μου. Αναφέρομαι ειδικότερα σε υλικά αγαθά. Το είδος της ζήλειας μου είχε εμένα τον ίδιο ως πηγή του κακού και γι αυτό προσπάθησα να με αλλάξω, ώστε να προσαρμοστώ στα ήθη και τα έθιμα του 2000 και να επιβιώσω σεξουαλικά. Και δεν ήταν απλό, ούτε ευχάριστο, αλλά ουδέποτε υπήρξα αγενής ή και απότομος προς τους άλλους, που δεν έφταιγαν σε τίποτα που ήταν απλώς πιο κουλ. Κατά τα άλλα, ούτε το σπίτι του άλλου με ενδιέφερε ποτέ, ούτε το αυτοκίνητό του, ούτε το κινητό του, αυτά τα θεωρούσα και τα θεωρώ βλακείες. Μετά την περιπέτεια υγείας μου κιόλας, έχω αναθεωρήσει περαιτέρω την κοσμοθεωρία μου, στην οποία εκτός από την Έλλη Κοκκίνου, δεν αρκεί τίποτε περισσότερο για να είμαι ευτυχής πέραν της υγείας μου και της αγκαλιάς του κοριτσιού μου. 

Μακρυγόρησα όμως και το θέμα μας είναι άλλο. 

Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ πολλύ κόσμο να φθονεί. Όχι μόνο φθονεί και ζηλεύει, αλλά το χειρότερο από όλα είναι ότι το δείχνει κιόλας. Και πώς το δείχνει; Με την αδυναμία του να συμμεριστεί τη χαρά του άλλου. Με την άρνηση του να πει μια καλή κουβέντα για κάποιον που πέτυχε κάτι περισσότερο από τους υπόλοιπους. Έχω γίνει κοινωνός τουλάχιστον τριών περιπτώσεων προσφάτως, που καταδεικνύουν ζήλεια από πλευράς ανθρώπων (οι οποίοι μάλιστα είναι ενήλικες, διότι αν επρόκειτο για μωρά που ζηλεύει το ένα το παιχνίδι του άλλου θα έλεγα ας πάει στο διάολο, θα ωριμάσουν κάποτε) και εξεπλάγην με το πόσο "μωρό" μπορεί να είναι κάποιος στην ηλικία μας και στους καιρούς μας. Διότι εντάξει, πέρασα κι εγώ από αυτή τη φάση, αλλά ήμουν 25αρης βλάξ και αισχυνόμουν γι αυτό, και προ πάντων, δεν το έκανα εμφανές!

Αντιλαμβάνομαι ότι με την κρίση ο κόσμος άρχισε να στερείται πράγματα και όταν τα βλέπει αλλού του γυρίζει το μάτι, αλλά κάνε μια προσπάθεια βρε αδερφέ αν μη τι άλλο να φανείς ευγενής. Προσπάθησε να το δουλέψεις μέσα σου. Κάνε μια προσπάθεια να βελτιωθείς και να βρεις το νόημα στη ζωή σου. Τι κάθεσαι και ζηλεύεις αυτοκίνητα και άλλες συσκευές- παλιοσιδερικά; Πόσο λίγος είσαι που βρίσκεις την ευτυχία ακόμα στα αντικείμενα παρεμπιπτόντως; Αλλά και γενικότερα, πόσο λίγος είσαι που δεν μπορείς να αποδεχτείς ότι κάποιοι τα καταφέρνουν, καλώς ή κακώς, με τον άλφα ή βήτα τρόπο, και είναι ευτυχισμένοι. Ζηλεύει, ας πούμε, ο άνεργος αυτόν που έχει δουλειά. Λες και φταίει ο δεύτερος που εσύ απολύθηκες. Κάθεται και ζηλεύει, ας πούμε, η κοπέλα που δεν μπορεί να συλλάβει παιδί μιαν άλλη που είναι έγκυος. Λες και φταίει η δεύτερη που εσύ δεν μπορείς να συλλάβεις. Ντροπής πράγματα. Μεγάλης ντροπής.

Είναι άδικη η πουτάνα η ζωή, το ξέρουμε. Αλλά πρέπει κι εσύ να είσαι πολύ μαλάκας για να μην μπορείς να επικεντρωθείς εις τα του οίκου σου και να χύνεις δηλητήριο για τα του οίκου αλλουνού, που απλώς φάνηκε πιο τυχερός ή και πιο ικανός (γιατί δεν θεωρώ ότι είναι όλα θέμα τύχης σ' αυτή τη ζωή). Δεν είναι απλή αυτή η εσωτερική διεργασία, αλλά αν έφτασες τα 30 και ακόμα να την πετύχεις, αν ακόμα να τα βρεις με τον εαυτό σου, σόρρι, μα είσαι κρίμα. Μπορώ να δείξω επιείκεια μέχρι ενός ορίου και κάποιας ηλικίας. Να ζηλεύεις όμως και να μην ντρέπεσαι που το παραδέχεσαι, στις μέρες μας είναι κατάπτυστο.

Κάτι άλλο που επίσης παρατήρησα τελευταίως και με ξενίζει, είναι η χρήση του ρήματος 'ζηλεύω'. Αν δεν είσαι ο Μαζωνάκης και δεν λες το ομώνυμο τραγούδι, είσαι απλά τραγικός να λες 'ζηλεύω'. Δεν δικαιούσαι να ζηλεύεις, φίλε μου. Είναι φτηνό να ζηλεύεις. Δικαιούσαι μόνο να θαυμάζεις. Γιατί αν κάποιος πέτυχε κάτι που εσύ δεν το καταφέρνεις, είτε νιώθεις χάλια για τον εαυτό σου, είτε θαυμάζεις τον άλλον που τα κατάφερε καλύτερα από σένα και εμπνέεσαι απ' αυτόν. Αν πάλι τα κατάφερε με δόλιο τρόπο, και πάλι δεν δικαιούσαι να χρησιμοποιείς το ρήμα 'ζηλεύω' γιατί δεν μπορείς να ζηλεύεις έναν απατεώνα. Αυτόν απλώς τον λυπάσαι. Επομένως, η χρήση του ρήματος 'ζηλεύω' μόνο στον Μαζωνάκη επιτρέπεται. Και μόνο εφόσον συνοδεύεται υπό τους ήχους μπουζουκιού. Ακούς εκεί 'ζηλεύω'. Τι ζηλεύεις ρε παπάρα; Δεν θωρείς τα χάλια σου, λέω εγώ...  

Αυτά τα ολίγα και μακάρι να μπορούσα να μπω σε λεπτομέρειες. 

Μας έφαγε η επωνυμία εδώ μέσα.