Δεν θα Γίνεις Μπόκοτα Ποτέ, Νάντια Μπουλέ!

Το Biggest Show of the World που άνοιξε αυλαία απόψε στον ΑΝΤ1, δεν έκατσα να το δω γιατί δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω παρασκευιάτικα. Έκατσα να το δω με την ελπίδα να νιώσω εκείνη τη λαχτάρα που είχα στα 13 μου όταν έβλεπα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα κάθε Πέμπτη, και από την αγωνία μου να πάει καλά η Ελλάδα, την επόμενη μέρα στο σχολείο δεν μιλιόμουνα.

Αυτή την ανάμνηση αναζήτησα απόψε και μολονότι ήμουν προκατειλημμένος και αρνητικά προδιατεθειμένος, εξεπλάγην ευχάριστα, καθότι δεν περίμενα με τίποτα να πωρωθώ και πάλι με ένα παρόμοιο πρόγραμμα, τόσα χρόνια μετά.

Επειδή έχω ώρα, θα σου κάνω ένα απίστευτο crash test μεταξύ των δύο παραγωγών και ελπίζω να αντέξεις να το διαβάσεις μέχρι τέλους χωρίς να αυτοκτονήσεις.

Τα Παιχνίδια:

Στα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα (JSF), στα χρυσά χρόνια της σειράς (δηλ. τέλη δεκαετίας ’80 με μέσα του ‘90), τα παιχνίδια ήταν εμπνευσμένα από θρύλους και μύθους της εκάστοτε διοργανώτριας χώρας. Είχαν δηλαδή εκπαιδευτικό χαρακτήρα και ως εκ τούτου έμαθα τα άπειρα, από ονόματα δήμων και κοινοτήτων μέχρι ονόματα τοπικών ηρώων της κάθε χώρας. Τα παιχνίδια της Μπουλέ (θα τα αποκαλώ έτσι για συντομία) από την άλλη, ήταν μεν θεαματικά και έντονα, πλην όμως άσκοπα και παρέπεμπαν στο - άθλιο κατά τη γνώμη μου, Wipe Out. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θύμιζαν τις παρακμιακές παραγωγές των JSF λίγο πριν ξεψυχήσουν το 1999.

Η τηλεσκηνοθεσία των παιχνιδιών της Μπουλέ όμως, είναι σαφώς ανώτερη. Πανέξυπνο το ότι οι επιδόσεις των αντιπάλων δεν μεταδίδονται ολόκληρες, αλλά μόνο τα σημεία SOS, κάτι που στα JSF δεν συνέβαινε και ήσουν αναγκασμένος να υπομένεις τις προσπάθειες των αντιπάλων σε real time που κάποτε φάνταζε ατέλειωτο μαρτύριο. Όσο να πεις, χέστηκες για το πώς τα πήγαν οι Ούγγροι και οι Τσέχοι, όταν το μόνο βέβαιο ήταν πως μας περνούσαν βαθμολογικά από το πρώτο λεπτό του παιχνιδιού.

Παρόλο που η Μπουλέ ως παρουσιάστρια ξεπέρασε τις προσδοκίες μου και παρόλο που ουδεμία αμφιβολία έχουμε για το πόσο όμορφη και σέξι είναι, η μετάδοση της Μπόκοτα για μένα είναι αξεπέραστη. Πέραν του ότι είχε ένα λέγειν γοητευτικότατο, φιλόλογος ούσα, έπαιρνε τη μετάδοση τόσο πατριωτικά που όποτε η Ελλάς τα πήγαινε καλά (κάθε Αγίου Ποτέ), δάκρυζες μαζί της για το έπος. Η νίκη τότε ήταν νίκη επιπέδου ολυμπιάδας και όχι νίκη στον Τροχό της Τύχης.  

Τα JSF γυρίζονταν στο ύπαιθρον, με συχνά αλλόκοτες καιρικές συνθήκες, ενώ τα παιχνίδια της Μπουλέ σε στούντιο, κυριλέ. Τα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα είχαν ευφάνταστα κουστούμια ενώ αυτά της Μπουλέ δεν μπορείς να πεις ότι έκαναν τη διαφορά. Τουλάχιστον οι παίχτες στο πρώτο επεισόδιο της εκπομπής της Μπουλέ κατέκτησαν τη δεύτερη θέση και όλως περιέργως δεν μας έκαναν ρεζίλι, όπως οι πάλαι ποτέ παίχτες των JSF, οι οποίοι όταν -στη σπάνια- περίπτωση που δεν έρχονταν προτελευταίοι, εμείς στήναμε σούβλες στις αυλές και γκρεμίζαμε τα τείχη.

Τα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα είχαν ένα όραμα. Αυτό της Ενωμένης Ευρώπης. Το οποίο εν έτει 1993 φάνταζε ολίγον τι ουτοπικό και κάτι το οποίο προσδοκούσαμε εναγωνίως. Πού να ξέραμε! Τα Παιχνίδια της Μπουλέ που εκτείνονται λίγο μακρύτερα από τα σύνορα της Μάλτας και της Σλοβενίας, και έβαλαν στον χάρτη ακόμα και το Καζακστάν (που μέχρι πρότινος το ξέραμε μόνο λόγω Μπόρατ), εν τούτοις αποτελούν ιδιωτική πρωτοβουλία και δεν εξυπηρετούν κάποια πολιτική, κάποιο απώτερο στόχο. Κάτι που φυσικά δεν είναι απαραίτητα κακό.

Αν σου πω ότι δεν διασκέδασα με το σόου της Μπουλέ θα είναι ψέμα. Ήταν πρόγραμμα με ροή, ρυθμό και δεν έκανε κοιλιά. Με χάλασε ο Λιανός και ο άλλος σχολιαστής, αλλά γενικά με χαλά ο Λιανός οπουδήποτε ανακατευτεί, οπότε δεν το κάνω θέμα.

Με τούτα και με ‘κείνα, δεν χρειάζεται να σου πω και ευθέως ότι τα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα κερδίζουν εύκολα, μα και το Μεγαλύτερο Παιχνίδι του Κόσμου κέρδισε εν πρώτοις τις εντυπώσεις. Ας μην παραβλέπουμε πάντως, το γεγονός πως δεν είναι το ίδιο εύκολο να ενθουσιάζεσαι με τέτοιες εκπομπές στα 33 σου, όσο στα 13 σου.