Σ' Αγαπώ, Μ' Αγαπάς, Τι Θα Γίνει Με Μας;

Έψηνα τοστ και τόλμησα να ανοίξω την τηλεόραση στο ΡΙΚ1. Μεγάλο το ρίσκο, αφού ως γνωστόν κυπριακή τιβί αρνούμαστε να δούμε από άποψη, εδώ και χρόνια. Το τόλμησα όμως και δέχθηκα τις συνέπειες με στωικότητα, σαν έτοιμος από καιρό σαν θαρραλέος, όταν εμφανίστηκε στον δέκτη μου το πιο κάτω γυφταριό που δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια πολύ κακή μεταφορά του γνωστού και λατρεμένου «Σ’ αγαπώ – Μ’ αγαπάς» με τη Δήμητρα Παπαδοπούλου και τον Αθερίδη από Κύπριους ηθοποιούς σε κυπριακή και κυριολεκτική εκτέλεση.

Μα, τι να πρωτοσχολιάσω; Το ότι υιοθετήσαμε την ιδέα με καθυστέρηση 12 ετών; Το ότι στην Κύπρο πρέπει πάντα το σενάριο να αφορά ένα ζεύγος χώρκατων για να ταυτιστεί ο τηλεθεατής και να βγει γέλιο; Ή το ότι πρέπει στο σενάριο να λέει «ριώ» αντί «κρυώνω» για να βγάλουν νόημα οι ντόπιοι ιθαγενείς;

Μα, πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Αντί να πάμε μπροστά σ’ αυτή τη χώρα, κάθε χρόνο πάμε πίσω, πίσω; Τέτοια τηλεόραση βλέπαμε το 1987 στο «ίντα τζιαιρούς εφτάσαμεν» και ήταν πρωτότυπη. Δυστυχώς, πέρασαν τόσα χρόνια και ακόμα παραγωγές επιπέδου «Πόπης και Άντζελας» βλέπουμε. Μα, πόσο απογοητευτικό, πόσο ντροπιαστικό είναι όλο αυτό;

Πες μου τώρα ειλικρινά, αν έβλεπες τον Αθερίδη και τη Παπαδοπούλου στα ελληνικά επεισόδια δεν θα ήσουν ολοκληρωμένος τηλεθεατής; Θα έπρεπε να δεις τους πιο πάνω αχάπαρους να στα λένε στα κυπριακά για να γελάσεις; Ήμαρτον! Πρέπει να θωρείς τις χωρκατόφατσες να «λαόνουντε» για να φτάσεις σε τηλεοπτικό οργασμό; Τι είναι αυτό τάχα μου; Τηλεοπτική πρόταση; Τηλεοπτική άποψη; Τέχνη;

Την ίδια απορία έχω και με τις θεατρικές παραγωγές. Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε έργα του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου να προσαρμόζονται στα κυπριακά δεδομένα (όπου δεδομένα, βλέπε διάλεκτο) για να προσελκύσουν κόσμο. Οι «Μπαμπάδες με ρούμι», το «Μόλις Χώρισα», το «Σεσουάρ για Δολοφόνους» παίζονται στα κυπριακά τα τελευταία χρόνια με ανάλογους τίτλους και ξεπουλάνε, αλλά διερωτώμαι, γιατί;!

Τα ίδια έργα τα έχω παίξει κι εγώ με την ερασιτεχνική ομάδα μου στην κοινή ελληνική και έβγαλαν άφθονο γέλιο. Κι εμείς σε κυπριακό λαό απευθυνόμασταν, δεν είχαμε από κάτω το μισό Κολωνάκι ούτε τα βόρεια προάστια των Αθηνών. Δεν καταλαβαίνω σε τι αποσκοπεί η προσαρμογή του σεναρίου στην κυπριακή. Τόσο πολύ δυσκολεύεται ο θεατής να αντιληφθεί το αθηναϊκό χιούμορ που πρέπει να γίνει ειδική μετατροπή; Με συγχωρείς, αλλά αν αυτό κρύβεται πίσω από αυτές τις αποφάσεις, τότε τα νήματα του κυπριακού θεάτρου κινούνται από ηλίθιους και απευθύνονται σε κοινό με ειδικές ανάγκες. Που εδώ που τα λέμε, αν κρίνουμε και από το πώς ψήφίζουμε, δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία περί τούτου.

Ρητορικές οι απορίες μου βεβαίως, βεβαίως, μην με παίρνεις στα σοβαρά. Όταν μάλιστα ζούμε σε μια χώρα που τα θεατρικά δρώμενα της χρονιάς χαρακτηρίζονται και στιγματίζονται ως θεάρεστα λόγω της καθόδου της Μιμής Ντενίση στο κρατικό θέατρο και από τη σύμπραξη των Ανεμόνων με την υποψήφια για την προεδρία της κυπριακής δημοκρατίας Πραξούλας Αντωνιάδου, ό, τι κι αν πούμε είναι λίγο.

Ο μέσος Κύπριος δεν αξίζει πνευματώδη θεάματα, δυστυχώς. Μια αρκούδα κι ένα ντέφι είναι αρκετά για να τον διασκεδάσουν. Απλώς πονάει που ακόμα δεν το έχουμε συνηθίσει.