Το Πνεύμα των Χριστουγέννων

Εχτές ήμουν σε πολύ καλά ζεν.

Το απόγευμα πήγα στο σπίτι του πεντάχρονου ανιψιού μου και παίξαμε «παιχνίδια χωρίς σύνορα» (βασικά, εκτονώνω τα παιδικά μου απωθημένα επάνω του), και ύστερα κανόνισα να βρω τη Μπρέντα στο κέντρο της πόλης, για καφέ. Ήταν τόσο ανεβασμένη η διάθεσή μου, που δεν με πτόησε ούτε η κίνηση, ούτε το ότι έκανα εκατόν ώρες να βρω να παρκάρω. Συν τοις άλλοις, η παλιά Λευκωσία ξεβρόμισε και δεν χρειάζεσαι εμβόλιο για να την περιδιαβείς, χαίρεσαι να την επισκέπτεσαι, προσωπικά μέρα παρά μέρα εκεί τη βγάζω.

Φτάνοντας εκεί ξύπνησε μέσα μου το πνεύμα των Χριστουγέννων. Αγνάντεψα εκ του μακρόθεν μια γλυκιά βαβούρα και σε συνδυασμό με τον χωρκατέξ διάκοσμο αγαλλίασε η ψυχούλα μου. Πλησίασα έναν πλανόδιο που πουλούσε μπαλόνια με ήλιο και αγόρασα μια Στρουμφίτα για τη Μπρέντα μου. Θα της έκανα έκπληξη, παρόλο που ξέρω ότι δεν τρελαίνεται για μπαλόνια με ήλιο, (μια φορά της είχα αγοράσει ένα άλλο το οποίο πετούσε μέσα στο σπίτι, το ανίχνευσε ο συναγερμός και άρχισε να ουρλιάζει μες τα μαύρα μεσάνυχτα τρομοκρατώντας την). Τέλος πάντων, η Μπρέντα είναι η Στρουμφίτα μου, οπότε δεν μπορούσα να μην της την αγοράσω.

Πλήρωσα τη Στρουμφίτα, έμπλεξα την κορδέλα ανάμεσα στα δάχτυλα του αριστερού μου χεριού και έγινα ένα με τον ορυμαγδό της Λήδρας. Από την αρχή του πεζοδρόμου άρχισαν να παιανίζουν εις τα ώτα μου τα κάλαντα. Μία οικογένεια αθίγγανων στεκόταν μπροστά από ένα κατάστημα και έπαιζε τα κάλαντα με ακορντεόν, φυσαρμόνικα και τρίγωνα. Έδεναν υπέροχα με το υπόλοιπο περιβάλλον, και σε συνδυασμό με την καλή μου διάθεση ομολογώ ότι δεν έκανα ούτε έναν χρυσαυγίτικο συνειρμό. Άρχισα να περπατώ ρυθμικά και να ανεμίζω τη Στρουμφίτα πλησιάζοντας το κορίτσι μου.

Και πάνω που είχα αρχίσει τις τσαχπινιές, περνώ μπροστά από την ορχήστρα των καλάντων παραπατώ και ττττααααπ, δίνω μια πάσα στο κουτάκι που είχαν μπροστά τους με τα «κέρδη» τους, που θα ζήλευε κι ο Μέσσι. Εκσφενδονίζεται το κουτάκι στον αέρα, πετάνε τα κέρματα δεξιά κι αριστερά σαν σμήνη από περιστέρια που μόλις απελευθερώθηκαν! Γυρίζουν όλοι οι θαμώνες από τις γύρω καφετέριες επάνω μου και κάνουν ένα υπόκωφο «ωωω!» και όλα αρχίζουν να κινούνται σε slow motion.

Δεν είχε τελειωμό η φάση: Να αναπηδάνε τα κέρματα στο πλακόστρωτο καμπανιστά. Να τρέχουμε όλοι σαστισμένοι να τα μαζέψουμε. Να βουίζει η αποδοκιμασία του φραπεδιασμένου κοινού στα αυτιά μου και να ακούω το ακορντεόν που έπαιζε τα κάλαντα να ξεφουσκώνει σαν πούτσα που δεν πρόλαβε να έρθει σε πλήρη στύση... Μέσα σε όλα, άντε να κουμαντάρεις και τη Στρουμφίτα! Επρόκειτο για ένα άνευ προηγουμένου ρεζιλίκι.

Τρέχουν τα τσιγγανάκια να μαζέψουν το κουτάκι, τρέχουν οι γονείς τους να μαζέψουν τα ευρώ. Σταματούν οι περαστικοί να βοηθήσουν στο ψάξιμο, αλλά που; Άφαντα τα ευρώπουλα! Είχε ήδη νυχτώσει, πού να τα βρεις; Χάλια ένιωσα. «Μα, κι εσείς, αφήνετε το κουτάκι μέσα στα πόδια του κόσμου; Να μπουρδουκλωθεί κανένας και να σκοτωθεί;» τους είπα. «Δεν πειράζει» μου είπαν. Πραγματικά ένιωσα άσχημα. Έμεινα εκεί πέντε λεπτά και κοίταζα χάμω μπας και πιάσει το μάτι μου κανένα κέρμα, αλλά τίποτα. Στα πολλά, και εφόσον δεν έμεινε περαστικός για περαστικός που να μην σταματήσει να δει τι έγινε, έβγαλα από το πορτοφόλι μου δυο ευρώ και τους τα έδωσα «για την ταλαιπωρία που σας προξένησα». «Δεν χρειάζεται» μου είπαν, «πάρτε τα» επέμεινα, μην πείτε την κουβέντα σας όταν στρίψω και φύγω.

Έστριψα στη γωνία, μπήκα στο Pieto, διέσχισα κατηφής και απογοητευμένος τη στοά και έδωσα στη Μπρέντα, που καθόταν ήδη εκεί, το μπαλόνι της Στρουμφίτας με βλέμμα λαβωμένου ελαφιού. «Πάρτο και βάλτο κάπου απόμερα, γιατί σε λίγο προβλέπω να σκοτώνουμε άνθρωπο, κατά λάθος, με μπαλόνι ηλίου».

Ύστερα, όταν φύγαμε, έπρεπε να περάσουμε ξανά μπροστά από την ορχήστρα, αλλά ευτυχώς είχε το πουλόβερ μου κουκούλα και τη φόρεσα να μην με αναγνωρίσουν. Παρόλο που σέρναμε μαζί μας τη Στρουμφίτα.