Ποιός Ανακάλυψε τον Γάμο;

Χθες μας ανακοινώθηκε και επίσημα ότι ένας εκ των πέντε κολλητών μου, ένας εκ των πέντε επιστήθιων φίλων μου, έκανε πρόταση γάμου στην αγαπημένη του και αυτή είπε το μεγάλο ναι. Είναι ο δεύτερος κολλητός που κάνει το μεγάλο βήμα μέσα σε διάστημα δύο μηνών και απομένουμε άλλοι τρεις να χάσκουμε και να μην ξέρουμε για πότε θα μας παρουσιαστεί κι εμάς ο Ησαΐας λέγοντάς μας ένα μεγάλο κι επιτακτικό «χόρευε».

Ένα άγχος για να είμαι ειλικρινής το ένιωσα. Μια μέγγενη να σφίγγει γύρω από το παπάρι μου την αισθάνθηκα. Χθες βράδυ, μάλιστα, άργησα να αποκοιμηθώ καθώς σκεφτόμουν ότι όλοι σιγά, σιγά παίρνουν τον δρόμο τους. Ακόμα και οι πιο φανατικά ορκισμένοι εργένηδες υποτάσσονται στον θεσμό του γάμου και μας αγχώνουν κι εμάς που δεν έχουμε καμία διάθεση στο παρόν στάδιο να χάσουμε τον ύπνο μας και να μπούμε στη διαδικασία του νυφικού, του ρυζιού και της μπομπονιέρας. 

Προσωπικά αισθάνομαι πολύ μπερδεμένος. Δεν είμαι υπέρ του γάμου, αλλά δεν είμαι ούτε κι εναντίον του. Τον θεωρώ ένα ωραίο έθιμο που αξίζει να ζήσεις, αλλά και να μην το ζήσεις σιγά τα ωά. Δεν πιστεύω στο μυστήριο του γάμου (αν επρόκειτο όντως περί ευλογίας, κανένας δεν θα χώριζε), ενώ τα στατιστικά των διαζυγίων σε προϊδεάζουν ότι το εγχείρημα έχει περισσότερες πιθανότητες να αποτύχει, παρά να επιτύχει. Επομένως, γιατί να μπούμε στον κόπο; Για να κάνουμε πάρτι με πολλούς καλεσμένους; Να κάνουμε πάρτι-υπερπαραγωγή με βεγγαλικά, φτερά και πούπουλα όποτε θέλεις και μάλιστα χωρίς ουσιαστικό λόγο. Είμαι πάντα μέσα σε κάτι τέτοια. Αλλά όχι επειδή παντρευτήκαμε. Αν πάλι θα τον κάνουμε για να μαζέψουμε λεφτά να χτίσουμε σπίτι, να λείπει το βύσσινο. Αν θα χτίσω το σπίτι όπως το φαντάζομαι (με dancefloors και θέατρα αντί για σαλόνια και κουζίνες), δεν νομίζω να βρεθεί καμία να δεχτεί να μετακομίσει σ' αυτό.

Η σχέση μου με τη Μπρέντα πάει καλά (δόξα τω Θεό, χτύπα ξύλο και δάγκωσε τη γλώσσα σου δις, γιατί όποτε πω κάτι τέτοιο μετά σκοτωνόμαστε), και δεν καταλαβαίνω τι θα αλλάξει αν παντρευτούμε. Ούτε καταλαβαίνω τι δεν θα αλλάξει αν δεν την παντρευτώ. Η σχέση, ούτως ή άλλως, θα κάνει τον κύκλο της κάποτε με ή χωρίς γάμο.

Το μόνο που ξέρω και μπορώ να το πω μετά βεβαιότητας είναι ότι θέλω παιδιά. Δυο-τρία μάλιστα. Αλλά και πάλι δεν μπορώ να σου πω ότι είμαι σίγουρος ότι τα θέλω εδώ και τώρα. Αν προκύψουν σύντομα καλώς, αν προκύψουν αργότερα πιο καλώς. Πάλι θα είμαι ευτυχισμένος. Και να μην έρθουν ποτέ που λέει ο λόγος, πάλι ευτυχισμένος θα είμαι γιατί ο Θεός θα σου έχει υποδείξει ποιό είναι το μονοπάτι σου και θα το περπατήσεις καλύτερα. Σε κάθε περίπτωση, θα βρω τον τρόπο να απολαύσω τη ζωή μου.

Επομένως, γιατί να παντρευτώ; Για να ικανοποιήσω τη ματαιοδοξία των γονιών ότι «πάντρεψαν τα παιδιά τους και τώρα δικαιούνται να πεθάνουν ήσυχοι;» Μωρέ, ας πεθάνουν αυτοί να κάνουν την αρχή και βλέπουμε. Χωρκάτικον είναι: Να θέλεις να μας παντρέψεις για να νιώσεις πως έκαμες το καθήκον σου σαν γονιός. Κύπρος με τις κοινωνικές εμμονές σου, θα πας μπροστά! 

Πάντως, κανένας παντρεμένος γνωστός μου δεν μου έχει πει: «Παντρέψου, είναι τέλεια» ή «από τη μέρα που παντρευτήκαμε όλα αλλάξανε προς το καλύτερο». Οι περισσότεροι μου λένε: «Μην παντρευτείς» και βαράνε το κεφάλι τους, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων μου λένε: «Δεν θα αλλάξει τίποτα, όλα είναι όπως πριν». Επομένως, αν με το γάμο η σχέση ιδανικά παραμένει ως έχει ή χειροτερεύει γιατί να μπω στον κόπο; Για να κάνω παιδιά; Ε, μα το είπαμε, παιδιά θα κάνουμε.

Όταν και αν συμφωνήσουμε επιτέλους το πώς θα τα ονομάσουμε.