Chart Show: Της Χορογραφίας το Ανάγνωσμα

Από καιρού εις καιρόν κάποιος σκέφτεται μια μαλακία, αποφασίζει να την πραγματοποιήσει και όλοι οι υπόλοιποι όχι μόνο καθόμαστε και τον χειροκροτούμε, αλλά πιθηκίζουμε τη μαλακία του σε βαθμό που αυτή διαδίδεται σε επίπεδα επιδημίας, στα όρια της παγκόσμιας ασθένειας. Μία τέτοια μαλακία είναι και ο Κινέζος που χορεύει το gangnam style, το οποίο έχει φτάσει τα 700.000.000 views στο Youtube, ευτυχώς χωρίς να έχουμε, μέχρι στιγμής, θρηνήσει θύματα.

Δεν ξέρω αν φταίει που μεγαλώνω και δεν μπορώ να βλέπω πια τέτοιες αηδίες. Κάτι μου λέει ότι αν ήμουν με τα ποτά μου στο student’s union στο πανεπιστήμιο δεν θα το είχα σε πολύ να μάθω απ’ έξω τη χορογραφία (εδώ έχουμε χορέψει άλλα κι άλλα…). Αλλά τον Κινέζο που χτυπιέται με τα χέρια σταυρωμένα και τα πόδια αριστερά, δεξιά, δεν τον αντέχω. Θεωρώ πως αποτελεί την απόλυτη απόδειξη ότι έχουμε παρέλθει σαν είδος, ότι έχουμε πλέον ξευτιλίσει τον homo sapiens.

Έβλεπα προ ολίγου το βίντεο κλιπ και σκεφτόμουν ότι ίσως δεν θα έπρεπε να είμαι τόσο αυστηρός ή και άδικος. Κι αυτό γιατί στα χρόνια που μετρώ μπορώ να απαριθμήσω άνετα ανάλογα ρεζιλίκια τα οποία έχω τιμήσει στις πίστες. Ευκαιρία λοιπόν να παίξουμε ένα μίνι chart show, (που ούτως ή άλλως έχουμε καιρό να παίξουμε σ’ αυτό το μπλογκ και το επιθυμήσαμε), ώστε να θυμηθούμε ανάλογες επιτυχίες που συνοδεύονταν από συγκεκριμένη, γελοιωδέστατη χορογραφία την οποία όμως όλοι γνωρίζουμε και όλοι ντρεπόμαστε να το παραδεχτούμε.

Στα παραθέτω σε τυχαία σειρά, ξεχωρίζω μόνο τα δύο πιο αγαπημένα μου στο τέλος της ανάρτησης για λόγους που εξηγώ. Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

Macarena – Los del Rio:

Ήταν το 1996 όταν οι Los del Rio κυκλοφόρησαν τη Macarena. Εμείς στην Κύπρο την ανακαλύψαμε ένα χρόνο μετά. Στα πάρτι του λυκείου το τραγούδι αυτό ήταν συνέχεια στο repeat και δυστυχώς έχω άπειρες ταινίες που καταμαρτυρούν ότι γνωρίζαμε άπαντες να το χορεύουμε και μάλιστα με ύφος χιλίων καρδιναλίων λες και ήμασταν οι βασιλιάδες της πίστας. Όποτε βλέπω σήμερα ταινία στην οποία χορεύω τη Μακαρένα με τους φίλους μου τον καιρό εκείνο, ύστερα πάω και φοράω ένα κολάρο με καρφάκια γύρω από τον μηρό μου ώσπου να ματώσω και αυτομαστιγώνομαι όπως έκαναν οι αιρετικοί, μπας και συγχωρεθώ.

Είχε γίνει τεράστιος ντόρος με τη Macarena, όλοι απορούσαμε τι σήμαινε. Προφανώς είναι το όνομα μιας γκόμενας, αν και εμείς ως παιδάκια τότε βγάζαμε λογοπαίγνια για Μακαρόνια και τα συναφή. Κι αυτό προσπαθώ να το ξεχάσω.

Kaoma – Lambada:

Παρόλο που το Λαμπάντα εντάσσεται στην ίδια κατηγορία ντροπής με τη Μακαρένα, εντούτοις οφείλω να ομολογήσω ότι μου φέρνει γλυκές αναμνήσεις στο μυαλό. Μπορεί να φταίει που το ανακαλύψαμε σε μικρότερη ηλικία, ήμουν 10 χρονών όταν κυκλοφόρησε το 1990, και το έχω συνδέσει με αποκριάτικα πάρτι του Δημοτικού στα οποία όλες οι συμμαθήτριές μου ντύνονταν «λαμπάντα» με την χαρακτηριστική φούξια φούστα και το χόρευαν φανερώνοντας το βρακί τους. Να σηκώσουν τις φούστες τους τρεις πόντους όσες αναγνώστριες είχαν μια τέτοια φούξια φούστα και χόρευαν λαμπάντα στα πάρτι του 1990, τώρα!

Μεγαλύτερη βλαχομόδα από τη Λαμπάντα δεν είχε υπάρξει στη διάρκεια της  ζωής μου. Εκτός από φούστες Λαμπάντα είχαν κυκλοφορήσει στα Souvenir Shops του Πρωταρά και παιδικά μπλουζάκια με στάμπα «Lambada» επάνω, καθώς επίσης και σαγιονάρες θαλάσσης. Ήταν τεράστιο το παραλήρημα αφού να φανταστείς θυμάμαι ότι ακόμα και η εφημερίδα είχε δημοσιεύσει τους στίχους του τραγουδιού κατόπιν μεγάλης ζήτησης από το αναγνωστικό κοινό. Τι ζήσαμε και δεν το μαρτυρήσαμε! Κάτι τέτοια βλέπουν οι εξωγήινοι από το διάστημα και δεν μας κάνουν τη χάρη να έρθουν να γνωριστούμε.

Las Ketchup – Asereje:

Αυτή η υπέρτατη μαλακία κυκλοφόρησε κατά το 2003, και ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που είχα αποφασίσει τότε να γραφτώ στο γυμναστήριο του πανεπιστημίου και το άκουγα δέκα φορές τη μέρα από τις τηλεοράσεις που έπαιζαν ανελλιπώς MTV. Τρεις Ισπανίδες σε ένα beach bar τραγουδούν χορεύοντας μια χορογραφία που θυμίζει τη νοηματική γλώσσα. Δεν ήθελε και πολύ να το μάθει η κουτσή Μαρία και να το χορεύει φανατικά όλο το επόμενο καλοκαίρι. Δεν υπάρχει πιο εκνευριστικό θέαμα από δαύτες. Για την ιστορία, οι Las Ketchup τρία χρόνια μετά συμμετείχαν στη Γιουροβίζιον της Αθήνας, εκπροσωπώντας τη χώρα τους με ένα μετριότατο τραγούδι – το ‘bloody Mary’- που πήγε άπατο, ενώ το 2005 ο συνθέτης του Asereje επανέλαβε εαυτόν στέλνοντας πάλι εκ μέρους της Ισπανίας το ‘Brujeria’ το οποίο και επίσης κλάψανε μανούλες.

Whigfield – Saturday Night:

Αυτό το τραγούδι το αγαπώ επειδή μου θυμίζει τα χρόνια του Γυμνασίου. Ήμουν μικρός τότε, δεν έβγαινα σε κλαμπ και δεν γνώριζα ότι στην Αγγλία το συγκεκριμένο προκαλούσε παραλήρημα και είχε φιξαρισμένη χορογραφία. Λίγα χρόνια μετά, ως φοιτητής, και ενόσω έπινα το ποτό μου σε ένα από τα ξενέρωτα κλαμπς της επαρχίας του Λονδίνου που παίζουν τα γνωστά cheesy σουξεδάκια, βλέπω έκθαμβος σειρές εγγλέζων να στήνονται και να χορεύουν το ‘Saturday Night’ σαν να επρόκειτο για κάποιο είδος mob dance. Το βρήκα τόσο εμετικά εγγλέζικο το όλο θέαμα που το αγάπησα ακόμη περισσότερο. Σε αυτά τα γκεουλίστικα δεν τους πιάνει κανένας. Πλάκα, πλάκα, απορώ πως και δεν το χόρεψαν ομαδικώς σε κάποια από τις τελετές λήξης / έναρξης της Ολυμπιάδας τους. Ικανούς τους είχα. Δες εδώ τι εννοώ: 

Michael Jackson – Moonwalk:

Και φτάνουμε στα δύο αγαπημένα. Ο Michael Jackson είναι για μένα Θεός και όπως έχω ξαναγράψει θέλω να βρω σχολή ή δάσκαλο που να με μάθει να χορεύω τα τραγούδια του σαν εκείνον. Πώς να αγιάσεις όμως σε μια χώρα που έχει για εθνικό δάσκαλο χορών τον Σιακαλλή; Χασάπικο, ζεϊμπέκικο και πολύ μας πέφτει. Τέλος πάντων. Το Moonwalk είναι μια εξαιρετικά δύσκολη χορογραφία που έκανε ο μακαρίτης και η οποία ατυχώς συμπεριλαμβάνεται σ’ αυτή εδώ τη λίστα του Chart Show, καθότι δεν μπορεί να τη μιμηθεί ο οποιοσδήποτε, ενώ πόρρω απέχει απ' αυτό που θα ονομάζαμε "γελοίο", όπως τα υπόλοιπα τραγούδια αυτής της λίστας. Την παραθέτω όμως, γιατί για μένα αποτελεί σήμα κατατεθέν μιας ολόκληρης εποχής της ποπ.

Αν πρέπει να διαλέξω ένα συγκεκριμένο gimmick που χόρεψα κατά κόρον και για το οποίο δεν ντρέπομαι καθόλου είναι το εξής:

Il Ballo de Qua Qua – Al Bano & Romina Power:

Αν δεν κατάλαβες ήδη σε τι αναφέρομαι, στο κάνω πιο λιανά: Τα παπάκια. Στα ιταλικά, ερμηνευμένο από την παιδική μου ονείρωξη, τη Ρομίνα Πάουερ, τη καβλιάρα με τα μακριά μαλλιά. Την Ιταλίδα που μ’ έκανε να ψαχουλεύω ανεπαίσθητα και αθώα το τσουτσούνι μου στην ηλικία των τεσσάρων και να το σφίγγω στη χούφτα μου καθώς με το άλλο χέρι προσπαθούσα να συμμορφωθώ στη χορογραφία. 

Αχ, αυτά ήταν χρόνια! Που πήγαινα σε παιδικά γενέθλια στο Kykko Bowling, έτρωγα ζελέ με τυροπιτάκια όλα μια μπουκιά και χόρευα τα παπάκια. Και φαντασιωνόμουν ότι η Ρομίνα θα με φιλήσει… και δώστου να σφίγγω λίγο το πουλάκι μου, λίγο τα τυροπιτάκια, λίγο η χορογραφία, στο τέλος τα λερώναμε όλα, σαν σε οργασμό.

Από όλα όσα σου παρέθεσα, με εξαίρεση τον Michael Jackson και τα παπάκια, όλα τα άλλα θέλω να τα ξεχάσω. Βέβαια, δεν παίρνω κι όρκο, καμιά φορά το αλκοόλ κάνει θαύματα…

Αν άφησα κάτι πίσω και θεωρείς ότι εμπίπτει στην κατηγορία των τραγουδιών που άφησαν πίσω τους dance gimmicks, ρίχ’ το.