Μνημόσυνο

Πριν δύο χρόνια, τέτοια μέρα, πέθανε ο πατέρας μου.

Σφάχτηκα με τη μάνα μου προχτές γιατί αποφάσισα ότι ούτε φέτος δεν θα παραστώ στο μνημόσυνο. Αν θυμάσαι καλά, όταν πέθανε ο πατέρας μου, είχα παραστεί στην κηδεία. Και πολύ ήταν. Πήγα μόνο από περιέργεια, για να δω ποιοι γνωστοί και φίλοι θα έρθουν να μας συλλυπηθούν. Έκτοτε ποτέ ξανά δεν πάτησα το πόδι μου στο κοιμητήριο. Ούτε στις 40 μέρες, ούτε στον χρόνο, ούτε καν να περάσω απ’ έξω. Δεν ξέρω καν που είναι ο τάφος. Και ούτε με ενδιαφέρει.

Δεν πιστεύω ότι μνημονεύω τον πατέρα μου με το να πάω στον τάφο ή στην εκκλησία. Αυτά είναι πρώτης τάξεως μαλακίες και αν ζούσε και ο ίδιος θα μου έλεγε ότι «δεν σε μεγάλωσα τόσα χρόνια όπως σε μεγάλωσα για να κάθεσαι να ακούς τους τσουροπαπάδες πάνω από τις ταφόπλακες να μουρμουρούν.»

Από τη μέρα που πέθανε, δεν πέρασε μέρα που δεν τον σκέφτηκα. Πολύ συχνά ακούω και τραγουδώ τραγούδια που του άρεσαν (και τα οποία δεν μου άρεσαν) μόνο και μόνο για να του δώσω την ευχαρίστηση ότι κάποιος παίζει ακόμα εδώ μέσα τη μουσική που του άρεσε. Βλέπω συχνά παλιά οικογενειακά βίντεος από διακοπές ή άλλες υπερπαραγωγές που έστηνα με την αδελφή μου και τον βλέπω ολοζώντανο. Τον ανακαλώ στη μνήμη μου κάθε φορά που παίζει η ομάδα του, τον θυμάμαι 40αρη και ακμαίο. Αυτά αρκούν.

Με το να ξυπνήσω Κυριακή πρωί, να πάω στο κοιμητήριο να του κάνω μνημόσυνο, δεν ξέρω ποιόν εξυπηρετεί. Ή μάλλον να σου πω εγώ ποιόν εξυπηρετεί. Εξυπηρετεί τη μάνα μου, που ξαφνικά την πήρε ο πόνος για το τι θα πει ο κόσμος. Πρόσεξε: Την πήρε ο πόνος δύο χρόνια μετά. Γιατί ούτε πέρσι τόλμησε να με κατσαδιάσει ότι δεν τιμώ τη μνήμη του με τη στάση μου, ούτε στις 40 μέρες τόλμησε να κακίσει τη συμπεριφορά μου. Φέτος ξαφνικά, κάτι πάθαμε, «είναι ντροπή να λείπεις, είναι ντροπή να μη θες να ξυπνήσεις να έρθεις». Εδώ μέσα δεν ντραπήκαμε για το τι θα πει ο κόσμος γι άλλα κι άλλα, τώρα θυμηθήκαμε τη δημόσια κατακραυγή.

Ώρες, ώρες νιώθω ότι ακόμα δεν γνωριστήκαμε μέσα σ’ αυτό το σπίτι.