Πλάτσα, Πλάτσα, Πλούτσα

Αν είναι ένα άθλημα το οποίο μπορώ να πω ότι το ασκώ με σχετική επιτυχία, αυτό είναι η κολύμβηση. Στην παιδική μου ηλικία πέρασα από διάφορα αθλήματα, όπως μπάσκετ, τένις, ολυμπιακή γυμναστική, αλλά μόνο στην κολύμβηση τα πήγαινα καλά. Ίσως να βοηθούσε το ύψος (με τρεις, τέσσερις απλωτές προπορευόμουν και ήμουν πάντα μάχιμος και υπολογίσιμος αντίπαλος). Παρόλα αυτά, ουδέποτε πήρα στα σοβαρά οποιοδήποτε άθλημα, ειδικά στην εφηβεία μας είχαν φάει τα νιντέντο, τα σέγκα μέγκα ντράιβς και η μαλακία.

Πρόσφατα άρχισα πάλι κολύμβηση. Περνώ πολύ ωραία όποτε πάω στο κολυμβητήριο. Εδώ και ενάμιση μήνα δεν βγήκα ποτέ εκτός προγράμματος. Τρεις φορές τη βδομάδα για μία ώρα. Ξεκίνησα κάνοντας 20 διαδρομές πισίνας σε 40 λεπτά, τώρα προόδεψα και στον ίδιο χρόνο κάνω 25 διαδρομές, μακάρι τον άλλο μήνα να φτάσω τις 30. Είδα τεράστιες βελτιώσεις στην υγεία μου, στις αντοχές μου, έσφιξε το κορμί μου, σχηματίστηκαν μύες που δεν ήξερα ότι υπήρχαν, αδυνάτισα, περπατώ στον δρόμο και δεν νιώθω ότι θα ξεψυχήσω από στιγμή σε στιγμή, έχω πραγματικά εντυπωσιαστεί από τα οφέλη!

Αλλά!

Υπάρχει πάντα ένα αλλά. Η εμπειρία του κολυμβητηρίου είναι ό, τι πρέπει για να γράψεις βιβλίο. Ό, τι θέλεις, θα το ζήσεις εκεί μέσα. Τον τελευταίο ενάμιση μήνα, μεταξύ άλλων, μου συνέβησαν τα εξής:

Πρώτον! Τσακώθηκα με κόσμο που αντί να κολυμπά, συνωστιζόταν σαν φύκια στην άκρη της πισίνας και έπιανε ψιλή κουβέντα κατά πόσο φταίνε οι τράπεζες για την οικονομική κρίση ή ο Χριστόφιας! «Μα, τι συζητάτε;» ήθελα να τους πω; Μόνο ο Χριστόφιας φταίει! Άντε βάλτε τώρα τα γυαλάκια σας και κολυμπήστε, που ακόμη κι εδώ μου τον εμφανίζετε μπροστά μου…

Δεύτερον! Παραλίγο να τσακωθώ με μια κυρία, που κολυμπά πολύ αργά και παρόλο που την αφήνω να διανύσει τα ¾ της πισίνας πριν ξεκινήσω εγώ, πάντα καταλήγω ν’ ανοίγω τα μάτια μου και να βλέπω τον κώλο της μπροστά μου σε απόσταση αναπνοής! Πάλλονται μπροστά μου τα κωλομέρια της, διακρίνω και τα απόκρυφά της και στο τσακ αποφεύγουμε την παρενόχληση. Δεν με χάλασε βεβαίως, βεβαίως. Πρόκειται περί λαλίστατου κώλου. Αλλά τις προάλλες μου έριξε ένα βλέμμα δολοφονικό, (η κυρία, όχι ο κώλος), του τύπου: «Κολύμπαγε πολύ πιο οπίσω μου, σατανά». Εδώ το είχα να της πω: «Δεν φτάνει μωρή γοργόνα που σε αφήνω να προηγηθείς τόση ώρα για να αποφύγουμε το μοιραίο, με στραβοκοιτάς και από πάνω; Να κολυμπάς γρηγορότερα! Που πας σαν τη μαούνα της Βουγιουκλάκη στο ‘μες σ’ αυτή τη βάρκα είμαι μοναχή’.»

Τρίτον! Πολλά παιδάκια! Αμέτρητα παιδάκια! Άπειρα παιδάκια! Και δυστυχώς δεν βλέπω να πνίγεται κανένα! Παιδάκια που καταλαμβάνουν τα 5/6 της πισίνας, τάχα μου για να μάθουν να κολυμπούν. Ο συνδυασμός των «τιτιβισμάτων τους» με την ηχώ της αίθουσας σου προκαλούν ένα πονοκέφαλο λες και είχες ένα καζάνι στο κεφάλι και στο βαρούσαν 30 άτομα με μαχαιροκουταλοπήρουνα!

"Θες να πεις ότι όλα αυτά τα παιδάκια κρατιούνται και δεν κατουράνε μέσα στην πισίνα όσο κάνουν μάθημα;"

μου είπε τις προάλλες ένας τύπος που κολυμπούσε μαζί μου.

"Κατουράνε, χέζουνε, τώρα είναι αργά. Τα ρουφήξαμε όλα."

Έτσι κι αλλιώς από την άλλη μεριά της πισίνας κάνουν μάθημα παραπληγικοί και ηλικιωμένοι. Πιο πολύ τους σιχαίνομαι αυτούς, που εκτός από τα ούρα τους παίζει να διαμελίζονται κιόλας κατά τη διάρκεια της εξάσκησης. Τα παιδάκια μας πειράξανε, που έχουν ούρα και κακάκια τίγκα στις βιταμίνες;

Α, περιττό να σου πω ότι όσο κάνουν τα παιδάκια μάθημα έχουν και τη Φιλιπινέζα απ’ έξω να περιμένει να τελειώσουν για να τα λούσει και να τα στεγνώσει. Πουτάνες, νεόπλουτες μάνες, μόνο η κρεμάλα σας αξίζει!

Κι άλλο ευτράπελο:

Τις προάλλες, μόλις τέλειωσα τη διαδρομή μου και τερμάτισα στο κουλουάρ, με διακόπτει ένας κύριος και μου λέει:

«Αυτή η πληγή (δείχνει το στήθος μου) είναι από εγχείριση καρδιάς;»

«Ναι».

 (η επιτομή της διακριτικότητας ο άνθρωπος, τι να σου πω!)

«Μα, τι έπαθες;»

(Μου τη ρήμαξαν οι καριόλες) «Ανεύρυσμα».

«Μην μου πεις! Τόσο νέος;! Πόσων χρονών είσαι;»

«31, αλλά το έπαθα στα 29»

(κουνάει το κεφάλι) «Καλά το λέω εγώ... Από τύχη ζούμε!»

…

Όπως καταλαβαίνεις, ο κόσμος δεν πάει για να κολυμπήσει, πάει για να κάνει νέους φίλους. Αλλά καταλήγει να κάνει εχθρούς.

Όπως και να ‘χει, βρήκα ωραίο τρόπο εκτόνωσης και άσκησης. Μέχρι στιγμής δεν βαρέθηκα λεπτό και δεν προβλέπω να τα παρατώ σύντομα. Βουρ για τους παρά-ολυμπιακούς του Ρίο το 2016!