Το Ρίσκο

Κάθε φορά που παρακολουθώ παράσταση της Fresh Target Theatre Ensemble, ή τέλος πάντων μια παράσταση δουλεμένη από τον Πάρι Ερωτοκρίτου φεύγω με τις καλύτερες εντυπώσεις και σπεύδω να τη διαφημίσω στο μπλογκ. Απόψε είδα «Το Ρίσκο», μια παράσταση στην αγγλική γλώσσα, που αφορά το χτίσιμο οικίας στα κατεχόμενα από ένα ζευγάρι Άγγλων (τύπου Όραμς) το οποίο αναγκάζεται να την εγκαταλείψει όταν ο νόμιμος ιδιοκτήτης της περιουσίας από την ελεύθερη Κύπρο την διεκδικεί μέσω δικαστηρίου. Η υπόθεση δεν θίγει μόνο το πολιτικό / νομικό ζήτημα, εστιάζει επίσης και στη συζυγική σχέση του ζευγαριού που φθείρεται και αποτελειώνεται όσο εξελίσσεται το έργο.

Παρόλο που άκουσα διιστάμενες απόψεις κατά πόσο το έργο αξίζει, εμένα μου άρεσε για διάφορους λόγους, σου παραθέτω τους κυριότερους μαζί με επιπλέον παρατηρήσεις για το τι απόλαυσαν απόψε οι οφθαλμοί μου:

Κατ' αρχάς, ήταν σκέτη καύλα να βλέπω τους Άγγλους να πανικοβάλλονται για το αν θα χάσουν ή όχι το σπίτι "τους". Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δικαίωση να τους βλέπεις να βρίζουν την ώρα και τη στιγμή που πάτησαν το ξερό τους στην Κύπρο και να γίνονται έξαλλοι που ένας χωριάτης Έλληνας της Κύπρου τους στέλνει από εκεί που ήρθαν. Πωρώνεσαι τόσο πολύ που στο χειροκρότημα θέλεις να φωνάξεις συνθήματα, από το «η Κύπρος είναι Ελληνική», μέχρι το «Έξω οι βάσεις από την Κύπρο». Προσωπικά, παρασύρθηκα τόσο πολύ από το μίσος μου απέναντι στους Εγγλέζους που στο τέλος δεν ήθελα να χειροκροτήσω τους Άγγλους ηθοποιούς (πρωταγωνιστούν δύο Άγγλοι ηθοποιοί, εισαγόμενοι), αλλά να τους δείξω κωλοδάχτυλο και να κάνω την γνωστή χειρονομία που τους εισηγείται να πάρουν τα τρία μου.

Εξαιρετική εθνική κάθαρση, που λες!

Είχε, πάντως, πραγματικό ενδιαφέρον να παρακολουθείς τους Άγγλους με τους φίλους τους να μας κουτσομπολεύουν και να μας κακολογούν, να μας οικτίρουν και να μας ειρωνεύονται, να λένε και πικρές αλήθειες δυστυχώς, και να ακούς τη δική τους ερμηνεία στην πολιτική κατάσταση. Μόνο και μόνο απ’ αυτή την άποψη, άξιζε κάθε λεπτό της παράστασης.

Ε, προς το τέλος όταν το ζευγάρι άρχισε να καβγαδίζει και να φανερώνει τις αδυναμίες της σχέσης του, βαρεθήκαμε. Φυσικό ήταν. Εμάς μας ένοιαζε μόνο να δούμε ποιος θα πάρει το σπίτι. Άπαξ και μας το επιστρέψανε, ποιος τους γαμεί. Μη σώσουν και τα ξαναβρούν! Αν έγραφα εγώ το σενάριο, θα τους είχα κάψει κιόλας, να γίνουν παρανάλωμα στο φινάλε να το ευχαριστηθώ περισσότερο.

Επί σκηνής, καθ' όλη τη διάρκεια του έργου, εμφανίζεται κι ένας ηθοποιός που φορεί μάσκα σκύλου, ράτσας μπουλντόκ. Δεν μιλάει καθόλου, απλά περιφέρεται πάνω, κάτω στο σκηνικό. Είχαμε μία συζήτηση με το πέρας της παράστασης κατά πόσον είναι συμβολικός ο ρόλος του ή αποδίδει όντως το κατοικίδιο σε μια πιο μεταμοντέρνα απόδοση. Παρόλο που πιστεύω ότι η διάνοια του σκηνοθέτη τον φαντάστηκε κάτι ανάμεσα στις δύο πιο πάνω εκδοχές, εντούτοις θεωρώ ότι εφόσον δεν γάβγισε ούτε μια φορά, μάλλον προς το συμβολικό το κόβω να τείνει. Εξαιρετικό εύρημα, όπως και να ‘χει.

Ακόμη μια ευχάριστη έκπληξη ήταν οι υπότιτλοι που εμφανίζονταν καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης επάνω στο σκηνικό για τους μη κατέχοντες την αγγλική. Νόμιζα ότι η προφορά των ηθοποιών θα με παρέπεμπε στην ανάγνωσή τους, αλλά όλως παραδόξως δεν χρειάστηκε ούτε μια στιγμή να κοιτάξω τη μετάφραση. Μιλούσαν πολύ καθαρά και απλά. Παρόλα αυτά, θα ακούσεις εκείνη τη μισησμένη προφορά τους, θα την χορτάσεις, θα την κάνεις εμετό, καθώς επίσης και τις φράσεις κλισέ που χρησιμοποιούν στην καθομιλουμένη τους και θέλεις να τους στρίψεις το λαρύγγι, τύπου: “Oh, darling this is marvellous”, “I am sick and tired”, και τα τοιαύτα.

Το μοναδικό faux pas που εντόπισα ήταν μια αναφορά στο πρόγραμμα της παράστασης στη "Βόρεια Κύπρο". Το βόρεια, δυστυχώς, γραμμένο με κεφαλαίο Βήτα. Δεν υπάρχει Βόρεια Κύπρος κύριοι. Δεν πρόκειται για κάτι ανάλογο της Βορείου Κορέας. Υπάρχει κατεχόμενη Κύπρος, υπάρχει Κύπρος, και υπάρχει και το βόρειο (βήτα μικρό) τμήμα της Κύπρου που κρατείται παράνομα. Διαλέγετε και παίρνετε. 

Πολλοί δικηγόροι ανάμεσα στους εκλεκτούς θεατές, πολλοί συμμαθητές μου και πολλοί γνωστοί. Δεν προλάβαινα να χαιρετώ κόσμο. Αν συνεχίσει να παίζεται ψάξε το, αξίζει να το δεις. Αν πάλι είσαι από τα ζώα που πάνε στα κατεχόμενα ελαφρά τη καρδία και ουδόλως σε απασχολεί το θέμα των περιουσιών μας, τότε μην σκας, Σεφερλή από βδομάδας και πολύς σου πέφτει.  

Σε χαιρετώ, με το καλύτερο «Ρίσκο».