Η Μέθοδος Γκρόγχολμ

Πήγα και είδα τη «Μέθοδο Γκρόγχολμ» χθες βράδυ στην Πειραματική Σκηνή, στο νέο κτήριο του ΘΟΚ.

Το έργο είναι εξαιρετικό, ίσως η καλύτερη παράσταση που είδα φέτος. Πρόκειται για πανέξυπνη πλοκή, σε κρατά σε εγρήγορση από το πρώτο λεπτό. Είναι ένα αίνιγμα το οποίο σαν θεατής καλείσαι να λύσεις και δεν χάνεις ούτε μια ατάκα από τα στόματα των ηθοποιών προκειμένου να συνθέσεις το παζλ γρηγορότερα κι από τους ήρωες του έργου. Δεν το περίμενα, ξέρεις, συνήθως στις πειραματικές σκηνές εγώ ρίχνω και κάνα υπνάκο, χθες όμως, ένιωθα ότι γράφω τεστ σε εξετάσεις.

Στην παράσταση παίζει ο παιδικός μου φίλος Αντρέας Τσέλεπος, ο οποίος έχει και τον πιο αστείο ρόλο. Όχι επειδή είναι φίλος μου, αλλά όσο έπαιζε ήμουν διπλωμένος από τα γέλια. Μπορεί να παίζει ρόλο το ότι τον ξέρω προσωπικά, αλλά κρίνοντας όσο πιο αντικειμενικά γίνεται χτυπά τα ρέστα του στη σκηνή. Να φανταστείς ότι σε κάποια φάση που αποχωρεί στα παρασκήνια και νομίζεις ότι τελείωσε ο ρόλος του, προσωπικά στεναχωρήθηκα.

Στην παράσταση παίζει και ο Ανδρέας Φυλακτού, που με εξέπληξε ευχάριστα. Δεν τον είχα αναγνωρίσει – κούρεψε την αφάνα και έγινε αγνώριστος και θεωρώ ότι είναι ο δεύτερος καλύτερος από όλο τον θίασο.

Ο Τσουρής είναι κι αυτός μέρος του θιάσου, θεωρώ ότι είναι απλά ΟΚ στον ρόλο του. Ζω για την ημέρα που θα δω καινούριες φάτσες στον ΘΟΚ. Έχει από το 1985 που με πήγαινε η μάνα μου στο θέατρο που βλέπω τον Τσουρή να παίζει! Θα πεθάνουμε και ακόμα ο Τσουρής θα παίζει στον ΘΟΚ! Φέρτε νέο κόσμο μέσα και αφήστε πίσω τους βρικόλακες. Πέφτω να κοιμηθώ τις νύχτες και θωρώ εφιάλτες τον Τσουρή με τη μούρη αλευρωμένη να χορεύει σαν παλιάτσος στα «παιδικά χαμόγελα» και ξυπνώ κάθιδρος!

Τέλος, παίζει και η κόρη του Χριστόφια, για την οποία δεν έχω να πω τίποτε. Η κόρη του Χριστόφια είναι η κόρη του Χριστόφια, και ως κόρη του Χριστόφια πρέπει να κρίνεται. Αν πάτε να δείτε την παράσταση, μην πείτε ότι δεν σας προειδοποίησα. 

Ήταν η πρώτη φορά που μπήκα στο νέο κτήριο του ΘΟΚ και ομολογώ ότι μου άρεσε για τα κυπριακά δεδομένα. Η παρέα μου βέβαια δεν ενθουσιάστηκε. Ναι, ξέρω. Αν αναλογιστείς τα εκατομμύρια που κόστισε αυτό το κτήριο θα έπρεπε να είχαμε ένα πραγματικό κόσμημα στην πόλη μας, αλλά εδώ που ζούμε δεν έχουμε και ιδιαίτερες προσδοκίες. Τουλάχιστον το ταβάνι φαίνεται στέρεο και δεν προβλέπω να πέφτει σύντομα. Από εκεί και πέρα δεν πρόκειται ούτε για την Όπερα της Βενετίας, ούτε για το Άλμπερτ Χωλ, ούτε καν για το Παλλάς στην Αθήνα. Μια φορά, για το χωρκατιλίκι που μας διαπνέει θα γίνεται η δουλειά μας. Και αυτό είναι το ζητούμενο στη χώρα μας. Να γίνεται η δουλειά μας. Οτιδήποτε μας πάει ένα βήμα παραπέρα είναι ευσεβής πόθος.

Ανάμεσα στους θεατές είχε πάρα πολλούς ξένους, εικάζω ότι ήταν αντιπροσωπείες χωρών μελών που βρίσκονται εδώ εξ αιτίας της κυπριακής προεδρίας και πραγματικά απορώ ποιος τους έφερε να δουν θέατρο στην ελληνική γλώσσα.  Στην είσοδο άκουγα κόσμο να μιλά στα ρώσικα, στα γαλλικά, μέχρι και ασιάτες είδα να περιφέρονται (δεν πουλούσαν λαχεία, κανονικοί θεατές ήταν). Τι κατάλαβαν όλοι αυτοί από το έργο; Ο Θεός και η ψυχή τους! Αν τους έφεραν να δουν το κτήριο πάντως, ήταν μάλλον ατυχής η πρωτοβουλία.

Αυτά. Πάντως θα ξαναπάω να δω το έργο, παρόλο που ξέρω το τέλος και ουσιαστικά τη λύση του αινίγματος. Θα φέρω μαζί μου και φίλους μου.