Στη Στάση Εργασίας

Πήγα στη Στάση Εργασίας έξω από τη Βουλή.

Τα συμπεράσματά μου:

Η όλη Στάση θα μπορούσε να περιγραφεί με τη λόγια φράση: «Ο καθένας με τον πόνο του και ο πούστης με τον κώλο του». Ο κάθε απεργός, απεργούσε για τους δικούς του ξεχωριστούς λόγους και γενικότερα η όλη ατμόσφαιρα παρέπεμπε σε τσίρκο παρά σε κάτι οργανωμένο με συνοχή και συνέπεια. Προσωπικά απέργησα επειδή θεωρώ ότι τα μέτρα δεν είναι επαρκή και επειδή θεωρώ ότι οι περικοπές των υψηλά ιστάμενων είναι γελοίες σε σχέση με τις παροχές και τα επιδόματα που καρπώνονται πάνω στη ράχη μας. Κατά βάθος, για να μην κοροϊδευόμαστε, απείχα από την εργασία μου γιατί θέλω να παραιτηθεί ο Χριστόφιας. Είμαι εκτός θέματος, το παραδέχομαι, αλλά αυτό ήθελα. Δεν μπορώ να εργαστώ άλλο για ένα κράτος που έχει κεφαλή (και τι κεφαλή!) τον Χριστόφια. Δεν μου δίνει κίνητρο να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου, δεν μου δίνει έμπνευση, δεν θέλω ρε αδερφέ να δουλεύω για τον Χριστόφια! Δεν μου αξίζει, ούτε εμένα, ούτε του τελευταίου των τελευταίων! Αλλά, πίσω στο θέμα μας.

Στη Στάση Εργασίας υπήρχε ένα διπλοκάμπινο μέσα στο οποίο είχε διάφορα πανό από τα οποία μπορούσες να διαλέξεις ποιο σου αρέσει περισσότερο και να το κρατάς καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδήλωσης σαν εξαπτέρυγο. Διάλεξα ένα πανό που έγραφε: «Δώστε Μέλλον Στα Παιδιά Μας.» Δεν έχω παιδιά.

Έχω να παρατηρήσω ότι η πλειοψηφία των παρευρισκομένων ήταν ηλικιωμένοι και ολίγον τι μίζεροι. Δεν είχαν το class των αγανακτισμένων, αυτό είναι σίγουρο.

Επίσης, δεν έγινε καμία αναταραχή. Και διαδήλωση χωρίς αναταραχή είναι σαν φαγητό χωρίς αλάτι. Δεν γιαουρτώσαμε κανέναν, δεν πετάξαμε αβγά, δεν μοιράσαμε αγγούρια στους βουλευτές, ούτε καν το εθνικό μας φρούτο, τη μπανάνα. Τίποτα. Κάτι γιουχαΐσματα που ακούστηκαν σε κάποια φάση ήταν πολύ χλιαρά για να κάνουν αίσθηση. Το είπα και το ξαναλέω. Οι μεγαλύτερες ελευθερίες και τα μεγαλύτερα δικαιώματα αποκτήθηκαν με αιματοχυσίες. Με ειρηνικές στάσεις εργασίας δεν ιδρώνει το αφτί κανενός. Να σου δώσω το πιο απλό παράδειγμα: Η μάνα μου κάποτε δεν με άφηνε να κάνω μεταπτυχιακό στη δημοσιογραφία (που ήταν παιδικό μου απωθημένο) επειδή θεωρούσε ότι δεν πρόκειται για κάποιο χαρτί της προκοπής (που δεν είναι, αλλά εν πάση περιπτώσει εγώ αυτό ήθελα να κάνω τότε). Διεκδικούσα κονδύλι στο σπίτι για να σπουδάσω δημοσιογραφία επί σειρά μηνών με ειρηνικές διαδικασίες. «Έλα μανούλα μου, κάνε μου τη χάρη, σε παρακαλώ καλή μου μητερούλα» Τίποτα αυτή. Όταν μια μέρα δεν πήγαινε άλλο και τα έκανα όλα λίμπα στο σαλόνι, έπεσε και η χορηγία. Απλά τα πράγματα.

Στη Στάση Εργασίας τα γλαυκά αμυγδαλωτά μου μάτια είδαν και το εξής απίστευτο! Την κόρη και τον γιο του Χριστόφια στην πρώτη γραμμή να κραυγάζουν εναντίον του αφορολόγητου πλούτου! Με μια σημαία της ΠΕΟ η κόρη, με την ντουντούκα ο γιος. Η Χριστίνα ήταν κλασσικά αχτένιστη, σαν να ήρθε όπως ξύπνησε, ο δε γιος του (φτυστός η Έλση με μούσια) φορούσε Rayban γυαλιά ηλίου και έδινε μάχη για την περήφανη εργατιά! Θα μας αποτρελάνει αυτή η οικογένεια. Θα μας αποτρελάνει! Εγώ είμαι σίγουρος πια ότι είναι συνεννοημένοι και μας κάνουν πλάκα. Ήρθαν τα τέκνα του Προέδρου να διαδηλώσουν εναντίον των μέτρων που λαμβάνει η κυβέρνηση του πατέρα τους προκειμένου να σωθεί η οικονομία, η οποία όμως, ήρθε σ’ αυτό το χάλι εξ αιτίας των δικών του κακών χειρισμών και αυτών του Υπουργού του. Πάρε και κατάλαβε!

Βέβαια, αν εφαρμόσεις τη λογική που ανέπτυξαν και στο Μαρί, ότι δηλαδή ο Πρόεδρος δεν μπορεί να φταίει για την έκρηξη, τότε αντίστοιχα κι εδώ ο Πρόεδρος δεν μπορεί να φταίει για την κατρακύλα της οικονομίας. Ο Σταυράκης φταίει που δεν μερίμνησε, οπότε η παρουσία της Δυναστείας Χριστόφια (το δυναστεία βγαίνει από τον δυνάστη) στη Στάση δικαιολογείται απόλυτα. Για τι θα φταίξει ο Χριστόφιας σ’ αυτά τα τέσσερα χρόνια που κυβερνά, δεν κατάλαβα ακόμα! Όσο τους παρατηρώ, ειλικρινά, τόσο επιβεβαιώνω ότι έχουν οικογενειακώς το ακαταλόγιστο και ότι πρόκειται για κλινικές περιπτώσεις.

Κατά τα άλλα, βαρέθηκα πάρα πολύ εκεί, δεν είχε πολλή δράση το όλο πράμα. Έκατσα στη σκιά και σκεφτόμουν αστεία συνθήματα για να φωνάξω, τύπου: «Εσείς στον πλούτο κι εμείς τον πούλο», ή «Κάτω τα χέρια από την ΑΤΑ δεν φεύγω από τη ΣτρΆΤΑ!»

Δεν ξαναπάω.