Απ' Τον Σχοινά, Στον Καλλίρη!

Μα, τι υπέροχο βράδυ που είχα απόψε!

Κατ’ αρχάς, να σου πω ότι λατρεύω που έξω έχει ψοφόκρυο και επιτέλους νιώθουμε πως μπήκε ο χειμώνας. Δεν έχω καλύτερο από τον Δεκέμβρη. Ο πιο γκλάμορους μήνας του έτους! Αν δεν τον ζήσεις τυλιγμένος μέσα στο πάπλωμα, με τη θέρμανση στο φουλ ή έστω με ένα τζάκι να σε μαστουρώνει στο βάθος, δεν αξίζει. Σήμερα που έβρεχε και παγώσαμε, το καταυχαριστήθηκα.

Απόψε πήγα με τη Μπρέντα μου στο Ρετρό Κλαμπ που εμφανίστηκε ο Θάνος Καλλίρης. Ό, τι και να σου πω είναι λίγο. Έγινα και πάλι 15 χρονών. Ήμουν τρεις ώρες όρθιος και χόρευα, ξελαρυγγιάστηκα αλλά δεν κουράστηκα δευτερόλεπτο. «Φύγε απ’ τη ζωή μου είσαι η καταστροφή μου», «κάποιο καλοκαίρι τυχερό αστέρι», «έπιασε βροχή, αγάπη καλοκαιρινή», «όχι, όχι, όχι το μωρό μου», «μα, ποιος είναι η αγάπη σου, ποιος είναι το δάκρυ σου», «όσες φορές εσύ με χτυπήσεις, όσα σημάδια εσύ μου αφήσεις…» και άλλα πολλά συνδυασμένα με 80ς και 90ς σουξεδάκια των Ρακιντζή, Βίσση, Καρβέλα, Ευρυδίκη, Δάντη, Κορκολή, Μπίγαλη και Σοφίας Αρβανίτη, ήταν αρκετά για να απογειωθώ. Στο φινάλε, δηλαδή στο «νου σου κύριε οδηγέ» σχεδόν έκλαψα.

Η βραδιά ήταν κλάσεις ανώτερη απ’ αυτήν που ζήσαμε στον Σχοινά τις προάλλες. Ο Καλλίρης κρατιέται ακόμα φωνητικά και εμφανισιακά σε πολύ αξιοπρεπή επίπεδα (δεν τον κάνεις με τίποτα 45+). Όπως και την προήγουμενη φορά, έτσι κι απόψε η νύχτα μύριζε Αθήνα και λειτούργησε καθαρτικά για τις μελαγχολίες που με πιάνουν όταν συνειδητοποιώ το που ζω.

Να σου πω την αλήθεια, πολύ λυπάμαι για την οικονομική κατάντια της Ελλάδος και για το ότι τώρα όλοι βρίσκουν καταφύγιο στην Κύπρο, αλλά αν είναι να έχουμε κάθε βδομάδα από έναν τραγουδιστή κάπου στη γειτονιά μας να αναβιώνει τα ένδοξα παιδικά μου χρόνια, δεν θα συνεχίσω να χαλιέμαι για πολύ ακόμα.

Στο Ρετρό συνάντησα τυχαία τρεις μπλόγγερς που διασκέδαζαν εκεί με την παρέα τους. Το κατασκοπικό μου μάτι τσάκωσε τον Καλλικράτη, την Raindrops on Roses, τη Νεράιδα να του δίνουν να καταλάβει. Ώρες, ώρες σκέφτομαι πόσο όμορφα δέσαμε μερικοί μέσα από τα μπλογκς όλα αυτά τα χρόνια J

Άλλη μια φορά respect και kudos στη θρυλική Μπρέντα που εμβολιάζει τη διάθεσή μου με τέτοιες βραδιές που δεν ξέρω κι εγώ από πού τις ξεθάβει και τις ανακαλύπτει και χρωματίζει τη ζωή μου, βγάζοντάς την απ’ τον λήθαργο.