Φτού!

Εδώ και μισή ώρα κάθομαι και χασκογελώ μόνος μου, όπως τον χάχα, αναπολώντας μεγαλειώδεις στιγμές από τις καλοκαιρινές μου διακοπές! Χαχα! Μα, τι ωραία που ήταν φέτος στη Δανία!

Θυμάσαι που σου είχα πει ότι μια μέρα θα σου γράψω για το περιστατικό με τις Αυστραλέζες και τη μπίρα; Ε, λοιπόν, έφτασε η ώρα, η μεγάλη στιγμή. Άκου τι έγινε:

Στην Κοπεγχάγη μέναμε σε ένα ωραιότατο χόστελ, νεανικότατο, που θύμιζε εστία φοιτητών στην Αγγλία. Στον πρώτο όροφο υπήρχε ένας πολυχώρος που χρησιμοποιούνταν ως χώρος προγεύματος το πρωί, χώρος για τηλεόραση, μπιλιάρδο, αραλίκι και μπαρ. Λόγω του ότι όλοι οι ένοικοι του χόστελ συναθροίζονταν εκεί για να κοινωνικοποιηθούν, περνούσαμε την πλειοψηφία του χρόνου μας εκεί.

Ένα απόγευμα γνωρίσαμε δύο Αυστραλέζες. Ούτε που θυμάμαι πως τις έλεγαν. Καθίσαμε όλοι μαζί παρέα και τους συστηθήκαμε. Αμέσως, ένα αίσθημα υπερηφάνειας μας κατέκλυσε και βαλθήκαμε να βγάλουμε τον γκρικ λόβερ από μέσα μας. Να τον υπερασπιστούμε με νύχια και με δόντια και να αποδείξουμε πως είναι δικαίως κτήμα μας. Τρομάρα να μας έρθει, ποιόν γκρικ λόβερ; Εγώ δεν μπορούσα να φανταστώ τι κοινά έχω να συζητήσω με μια Αυστραλέζα για να της κρατήσω το ενδιαφέρον.

Τι για την Kylie Minogue τις ρώτησα, τι για τον Jason Donovan, μόνο την ολυμπιάδα του Σύδνεϊ που δεν ξέθαψα προκειμένου να μην βαρεθούν και φύγουνε. Τέλος πάντων, θεωρώ ότι γινόμαστε πολύ γελοίοι οι φίλοι μου κι εγώ όποτε προσπαθήσουμε να μαρκάρουμε ξένες γκόμενες έστω και πλατωνικά, αλλά τέλος πάντων, αυτή είναι και η γοητεία της αντροπαρέας.

Λοιπόν, όσο χαζολογάγαμε, πίναμε μπίρες. Πολλές μπίρες. Κι εγώ, ως γνωστόν, δεν θέλω και πολύ. Στη δεύτερη μπίρα άρχισα τα χαχαχα-χουχουχου. Τις ρώτησα λοιπόν, να μου πουν πως κατέληξαν στην Δανία. Πώς τους ήρθε, δηλαδή, να αφήσουν την Αυστραλία και να διακοπάρουν στη Κοπεγχάγη. Η μία απ’ αυτές, μου εξήγησε ότι βρήκαν δουλειά στο Λονδίνο και ξεκινούν τον Σεπτέμβριο, αλλά μιας και ήταν η πρώτη τους φορά στην Ευρώπη αποφάσισαν να έρθουν ενωρίτερα και να κάνουν τον γύρο της ηπείρου.

«Έχουμε ταξιδέψει σε 21 χώρες από τις αρχές του περασμένου μήνα μέχρι σήμερα», μου είπε η μία απ’ τις δύο όλο καμάρι!

«Σοβαρά;» Ρώτησα εγώ.

«Ναι, πήγαμε στη Σουηδία, στη Φινλανδία, στην Ρωσία, στην Εσθονία, στη Λετονία, στην Λιθουανία, στην Ουκρανία, στη Ρουμανία, στη Σερβία, στη Βοσνία Ερζεγοβίνη, στο Μαυροβούνιο, στο Κόσσοβο, στα Σκόπια, στην Πολωνία και καταλήξαμε εδώ.»

Είχε ένα ενθουσιασμό στο βλέμμα και δεν ήθελα να της το χαλάσω της κακομοίρας. Πού να της έλεγα ότι εμείς, στις μισές χώρες που ανέφερε ούτε από πάνω με τ' αεροπλάνο δεν θέλουμε να περάσουμε. Δηλαδή, σοβαρά τώρα, ποιος άνθρωπος ονειρεύεται να πάει στα Σκόπια ή στη Λιθουανία για διακοπές; Εντάξει, αν τύχει να πας, πολύ καλώς να πας. Αλλά να το βάλεις σκοπό να περάσεις απ’ αυτές τις χώρες και να καμαρώνεσαι, το βρήκα πολύ αστείο.

Καθώς, λοιπόν, εξιστορούσε αυτή τα ταξίδια του Γκιούλιβερ στα οποία επιδόθηκε, εγώ σκεφτόμουν πόσο αστεία ήταν η διαδρομή που ακολούθησαν. Ο συνδυασμός του ενθουσιασμού στο πρόσωπό της και η φαντασία μου που οργίαζε καθώς απεικόνιζε τις Αυστραλέζες να πανηγυρίζουν επειδή επισκέφτηκαν το Κόσσοβο και τα Σκόπια δημιούργησαν ένα ανεξέλεγκτο κύμα μπίρας μέσα στο στόμα μου.

Μια τεράστια γουλιά από δανέζικη μπίρα σηκώθηκε σαν τσουνάμι μέσα στον ουρανίσκο μου. Τα χείλη μου χαλάρωσαν, η γλώσσα μου σηκώθηκε. Η μπίρα έγινε μία σφαίρα έτοιμη να πυροβολήσει όποιον βρισκόταν στον διάβα της. Η στοματική μου κοιλότητα συσπάστηκε, η πάνω γνάθος αποχαιρέτησε την κάτω, και τότε σαν δαιμονισμένη σφαίρα, η μπίρα εκπυρσοκρότησε στα μούτρα της Αυστραλέζας. «Εσπούρτησεν» κατά την κυπριακή. "Σπούυυρτ!" Μούσκεμα η Αυστραλέζα.

Μαλλιά, μούτρα, όλα ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ. Όλα ένας λεκές από μπίρα, ευγενική χορηγία της αυτού μεγαλειότης. Μέχρι και στο λαμπατέρ που ήταν από πάνω μας έφτασαν τα σταγονίδια, τα έβλεπα που έσταζαν αργότερα. Ακολούθησε αμήχανη σιωπή. Πάγωσαν όλοι. Έπρεπε να δεις τα μούτρα των φίλων μου που παρακολουθούσαν έντρομοι το πρότυπο του γκρικ λόβερ να καταρρέει μπροστά τους! "Το πουλλίν επέτασεν"!

Εγώ, στο μεταξύ, να θέλω να κλάψω από το γέλιο, αλλά να μην μπορώ. Το έπαιξα σοβαρός και τσέτλεμαν! Έτρεξα στην τουαλέτα και έφερα χαρτοπετσέτες. Έφερα και νερό να πλυθεί. Ζήτησα εκατό φορές συγγνώμη. Μου είπε ένα ξερό «It’s OK.»

Δεν ξαναμίλησα όλο το υπόλοιπο βράδυ.