Ποτέ Ξανά στον Πρωταρά!

Ποτέ ξανά στον Πρωταρά, αν θες να ζήσεις, ζήσε στα εξωτερικά!

Πήγαμε με τη Μπρέντα για σαββατοκύριακο στον Πρωταρά και ήθελα να φύγω από τις πρώτες δύο ώρες.

Από πού να αρχίσω.

Κατ’ αρχάς, το σπίτι μας. Το αγόρασαν οι γονείς μου το 1988. Έχω home video όπου εγώ και η αδελφή μου καθόμαστε στην βεράντα και τραγουδούμε το «απόψε ας βρεθούμε». Έχω ταινία που είμαστε με τους φίλους μου στα 17 μας και κάνουμε τις πρώτες μας αντρικές διακοπές με μπίρες και βότκες. Έχω φωτογραφίες από πάρτι και ερωτικές αλητείες που γίνονταν με συμμαθητές μου όταν παραθερίζαμε εκεί στα χρόνια του Λυκείου. Έχω απίστευτες αναμνήσεις γενικότερα από εκείνο το σπίτι, καθ' όλη τη δεκαετία του ’90. Αλλά μεταξύ του έτους 2000 και του 2011 υπάρχει ένα κενό. Και το διαμέρισμα έμεινε άθικτο, ασυντήρητο και παραμελημένο. Με όμορφα φαντάσματα και νεράιδες μέσα, που δυστυχώς όμως δεν υφίστανται πια. Χαλάστηκα στο δευτερόλεπτο μόλις ξεκλείδωσα την εξώπορτα.

Διασχίσαμε τον Πρωταρά να πάμε θάλασσα. Το κιτς σε όλο του το μεγαλείο. Οι γύφτοι στην Αγ. Βαρβάρα χτίζουν πιο καλαίσθητους δρόμους απ' αυτό το πράμα. Όχι, δεν είναι η πρώτη φορά που διασχίζω τον παραλιακό, ήξερα τι να περιμένω. Τον διέσχιζα και το ’90, αλλά τότε δεν ήμουν καν 20 ετών και όλα αυτά τα λαμπιόνια και τα πολύχρωμα φωτάκια μου φάνταζαν σαν λεωφόρος του Λας Βέγκας και νόμιζα ότι ζω σε πολύ προχώ χώρα, τρομάρα μου. Ύστερα που άνοιξαν τα μάτια μου και κατάλαβα πόσο κουλ είναι να βρίσκεσαι σε περιοχή που έχει Μίνι Γκολφ, χορευτικά σιντριβάνια, Mc Donald’s και άπειρα Karaoke μπαράκια μέσα σε ένα μονόδρομο, απόρησα γιατί θέλουμε να έχουμε και τουρισμό. Ξενέρωσα και ντράπηκα.

Πήγαμε θάλασσα. Στην αγαπημένη μου θάλασσα. Χώρκατοι, χώρκατοι παντού! Λαϊκές γκόμενες με το καμένο μαλλί το οξυζενέ και το τιγρέ μπικίνι. Λαϊκοί ομορφονιοί να παίζουν ρακέτες και να νομίζεις ότι αν σφιχτούν ακόμα λίγο θα εκραγούν (τι κακό αυτό με τις ρακέτες;! Θα το αναλύσω άλλη φορά!). Κακόγουστα ταττού παντού. Παιδάκια με κουβαδάκια να τσακώνονται και να κλαίνε. Η μάνα να τα κατσαδιάζει, ο πατέρας να χάσκει αραχτός στην καρέκλα, χαϊδεύοντας τη κοιλιά του. Το νερό της θάλασσας γεμάτο φύκια. Γεμάτο βράχους. Αυτά δεν τα θυμάμαι να υπήρχαν το ’90. Δυσανασχέτησα. Είπα στη Μπρέντα να πάρουμε τα συμπράγκαλά μας και να φύγουμε και τσακωθήκαμε στην παραλία. Το πήρε προσωπικά γιατί θεώρησε ότι φταίει εκείνη που ήμουν κακοδιάθετος. Όταν της εξήγησα ότι δεν κάνω για να βγαίνω εκτός Λευκωσίας, μου είπε: «Κάνεις σαν τον γέρο!»

Οι δυο πιο ωραίες στιγμές ήταν όταν πήγε 7:00 το απόγευμα και άδειασε η παραλία. Μείναμε μόνοι μας και ο συνδυασμός ηλιοβασιλέματος και αγκαλιών λειτούργησε καθαρτικά στην ψυχή μου. Και η δεύτερη, όταν το βράδυ μεταξύ ύπνου και ξύπνιου μπλέκονταν τα πόδια με τα χέρια και μπερδεύονταν τα σώματα. Κατά τα άλλα, με το που ξυπνήσαμε σήμερα το πρωί της Κυριακής, δεν μπήκαμε καν στη διαδικασία να πάμε για μπάνιο. Τα μαζέψαμε και ήρθαμε άρον, άρον Λευκωσία, η οποία μάλιστα, φάνταζε σαν τη Νέα Υόρκη μετά από αυτή την προσβολή αισθητικής και πολιτισμού που έζησα.

Ποτέ ξανά στον Πρωταρά, εκτός κι αν επιστρέψουν τα ‘90ς.

ΥΓ1: Ξέρω, ξέρω, θα μου αρχίσεις τώρα ότι μια χαρά είναι ο Πρωταράς αν αποφύγεις τις κοσμικότητες και πας και βρεις κόλπους ανεξερεύνητους, παραλίες ξεχασμένες απ’ το Θεό κτλ. Αλλά, μπα, δεν πείθομαι. Η μόνη λύση είναι να μαζεύεις λεφτά και να φεύγεις εκτός Κύπρου.

ΥΓ2: Σχετικά με την Τζιουλιέττα, η απόφαση είναι τελεσίδικη. Θα είναι κόκκινη. Ευχαριστώ για τις παραινέσεις σας!