Σκανδιναβικές Ιστορίες

Η Σκανδιναβία σου προκαλεί μελαγχολία.

Επειδή ξέρεις ότι αυτό που ζουν εκεί, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ζεις εσύ καθημερινά.

Δεν έχουν προβλήματα, μάνα μου, στη Σκανδιναβία. Και γιατί να έχουν άλλωστε; Τα πάντα στην κρατική μηχανή δουλεύουν ρολόι και εκτός αυτού, είναι όλες και όλοι όμορφοι. Ξανθοί, γαλανομάτες, με πορτοκαλί φρεσκοκαμένα γυμνασμένα κορμιά που ουδεμία ομοιότητα έχουν να επιδείξουν με τα πλαδαρά δικά μας. Τώρα το κατάλαβες, θα μου πεις; Ναι, τους βλέπαμε τόσα χρόνια στην Αγία Νάπα, αλλά όταν πας στη χώρα τους και βλέπεις τόση τελειότητα να σε περιβάλλει, αναφωνείς πολλά γαμώ το.

Ανώτερη φυλή οι σκανδιναβοί. Ακόμα και οι Δανοί που είναι ελαφρώς πιο βλάχοι, είναι έτη φωτός πιο μπροστά από εμάς. Απορώ πως καταδέχονται να μοιράζονται την ήπειρο μαζί μας. Δεν την μοιράζονται, θα μου πεις. Χεσμένους μας έχουν. Και καλά μας κάνουν.

Πέρασα πολύ ωραία στη Σουηδία. Και στη Δανία πέρασα ωραία, αλλά η Στοκχόλμη έχει μία αρχοντιά που κερδίζει την Κοπεγχάγη στα σημεία. Δες φωτογραφίες:

Μείναμε Σε Χόστελ:

Είναι λίγο ταλαιπωρία το Χόστελ. Ειδικά για την ηλικία των 30. Αλλά έχει και την πλάκα του όπως προείπα. Άλλωστε δεν ξέρω για πόσα χρόνια ακόμα θα έχω την πολυτέλεια να κοιμάμαι με τους φίλους μου όπως τους Προσκόπους και να σπάμε πλάκα. Στη Σουηδία μείναμε σε ένα Χόστελ όπου έπρεπε να βγάζουμε τα παπούτσια μας για να εισέλθουμε στο κτίριο. Επίσης, όλα είχαν ηλεκτρονικές πόρτες ασφαλείας όπου έπρεπε να εισάγεις κωδικό για να ανοίξουν. Η τουαλέτα και το μπάνιο ήταν σε διαφορετικά δωμάτια και τα μοιραζόμασταν με όλους τους υπόλοιπους. Γελούσαμε πολύ στο δωμάτιο με διάφορες αναφορές και παραλληλισμούς με τα χρόνια του στρατού. Στρώναμε μόνοι μας τα κρεβάτια μας, εννοείται. Βασικά, δεν τα στρώναμε, εγώ άστρωτο το άφηνα. Στη Δανία μείναμε σε ένα άλλο χόστελ και είχαμε και συγκάτοικους. Έναν Γροιλανδό (ω, ναι, υπάρχουν κάτοικοι στη Γροιλανδία) και έναν Ούγγρο. Γνωρίσαμε πολύ κόσμο εκεί, από Αυστραλία, Φινλανδία και Κίνα και κάναμε όλοι μαζί παρέα. Θύμισέ με κάποτε να σου πω την ιστορία που έφτυσα ένα ποτήρι μπύρα στα μούτρα μιας Αυστραλέζας.

Επισκεφτήκαμε το Ναυάγιο του Βάσα.

Άκου μία ενδιαφέρουσα ιστορία. Περί το 1610 ένας βασιλιάς ήθελε να κτίσει ένα πολύ επιβλητικό πλοίο για να ψαρώσει τους πειρατές από τις τριγύρω χώρες. Οι ναυπηγοί έκτισαν ένα πολεμικό πλοίο, αλλά ο βασιλιάς το ήθελε ακόμα πιο μεγάλο και άγριο για να μείνει στην ιστορία. Οι ναυπηγοί τον προειδοποίησαν ότι θα μετατοπιστεί το κέντρο βάρος του πλοίου και δεν θα τα καταφέρει να πλεύσει. Ο βασιλιάς χέστηκε. Τελικά, το πλοίο έπλευσε δέκα μέτρα και βυθίστηκε. Έπρεπε να αποδοθούν ευθύνες και ο βασιλιάς ήθελε να φταίξει τον καπετάνιο που το βύθισε. Έγινε έρευνα και όλα έδειχναν ότι το πλοίο βυθίστηκε εξ αιτίας του βασιλικού πείσματος. Ο λαός στράφηκε εναντίον του βασιλιά. Τελικά δεν έφταιξε κανένας, δεν κατηγορήθηκε κανένας. Όπου κι αν πάω, ένας Χριστόφιας πετάγεται μπροστά μου!

Είδα τον Eric Saade live!

Τον Έρικ Σάαντε, βρε. Αυτόν που πήγε φέτος Γιουροβίζιον με το I will be popular, έσπασε το τζάμι επί σκηνής και ήρθε τρίτος… Μεγάλη έκπληξη! Βασικά, πήγαμε επίσκεψη στο Scansen, ένα θεματικό πάρκο στη Στοκχόλμη. Εκεί έχει ζωολογικό κήπο, μουσείο ιστορίας και συναυλιακό χώρο. Συμπτωματικά, εκείνη τη μέρα υπήρχαν κάμερες και προετοιμάζονταν όλοι για τη μετάδοση ενός τηλεοπτικού σόου καραόκε, όπου όλοι οι Σουηδοί μαζεύονται για να τραγουδήσουν παλιά παραδοσιακά τραγούδια με τη συνοδεία ζωντανής ορχήστρας. Προφανώς, σε κάθε εκπομπή υπάρχει κι ένας γκεστ σταρ όπου λέει δικά του τραγούδια. Εμείς πέσαμε πάνω στον Έρικ Σάαντε. Νόμιζα ότι οι σταρ της Γιουροβίζιον έχουν μετρημένα ψωμιά μετά τον διαγωνισμό. Προφανώς στη Σουηδία, αλλά και στη Δανία, αυτό δεν ισχύει (στη Κοπεγχάγη άκουσα γιουροβιζιακό τραγούδι της Δανίας από το 2001 σε κλαμπάκι!). Ο Έρικ Σάαντε έτυχε μεγάλης αποδοχής ιδιαίτερα από τα κοριτσάκια (είναι κάτι μεταξύ Καλομοίρας και Σάκη στη χώρα του), και εκτός από το ομώνυμο τραγούδι που του έφερε την 3^η θέση, είπε και το “It Hurts”, δηλαδή τη Σουηδική συμμετοχή από το 2004! Ενθουσιάστηκα. (Κλικ εδώ για να δεις το βίντεο που έβγαλα, και κλικ εδώ για να δεις πως μεταδόθηκε από το SVT).

Συνάντησα τη Νίνα, μετά από 6 χρόνια!

Η Νίνα ήταν η Σουηδή συγκάτοικός μου στο UCL, όταν έκανα μάστερ στα Λονδίνα. Ήμασταν πολύ δεμένοι τότε, αλλά δεν κρατήσαμε επαφή εκτός facebook. Έξι χρόνια μετά, παντρεύτηκε, έκανε ένα γιο, παράτησε τη δουλειά της και ζει σε ένα μεγάλο αγρόκτημα στα περίχωρα της Στοκχόλμης. Βρεθήκαμε για παγωτό. Ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Είχαμε εκ βαθέων εξομολογήσεις και ούτε που κατάλαβα πως πέρασαν δυόμιση ώρες μαζί της. Την καμάρωσα τη Νίνα. Πραγματική φίλη. Το κατάλαβα επειδή μου μιλούσε λες και βρεθήκαμε χθες και μου είπε πράγματα που δεν πιστεύω ότι λέει στον οποιονδήποτε. Στο τέλος με πήγε να αγοράσω σουηδικά CD’s από ένα mall, και ύστερα βόλτα με τη Boxter της (ναι, οδηγεί Porsche). Αυτά είναι τα καλά του να σπουδάζεις στο εξωτερικό. Κάνεις φίλους σε κάθε άκρη του πλανήτη. Θα έρθει Κύπρο άμεσα για επίσκεψη.

Ο Chuck Norris Πήδηξε τη Μικρή Γοργόνα.

Το ξέραμε ότι επρόκειτο περί μεγάλης μαλακίας, αλλά έπρεπε να τη δούμε και να φωτογραφηθούμε μαζί της για να έχουμε αποδείξεις ότι πήγαμε και στη Κοπεγχάγη. Ορίστε. Ένα σιδερένιο πράμα, πάνω σε ένα βράχο. Άμα ξυπνήσει τώρα μέσα μου ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης θα φταίω; Έχουμε κοτζάμ Ακρόπολη εμείς και πάμε και φωτογραφίζουμε μαλακίες του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Δεν πειράζει. Ας είναι μόνο αυτές οι αμαρτίες μας.

Δεν μπορώ να πω ότι έφυγα από τη Στοκχόλμη ή την Κοπεγχάγη έχοντας δει πολλά μνημεία ή μουσεία. Δεν πήξαμε στην κουλτούρα. Πήγαμε, βέβαια, στα παλάτια και σε κάποια βασικά πράγματα, αλλά η ουσία του ταξιδιού αλλού έγκειντο. Στην χαρά της αντροπαρέας. Μιας αντροπαρέας που δημιουργήθηκε στο Λύκειο και δυστυχώς χρόνο με το χρόνο φθίνει λόγω της καθημερινότητας. Αλλά γι αυτό πάμε τα ταξίδια, για να συσφίγγουμε δεσμούς και συνδέσμους. Για να λέμε καφρίλες, σαχλαμάρες, να παλιμπαιδίζουμε και να παρηγορούμαστε πως είμαστε όπως παλιά. Η συνύπαρξη έχει και τις δυσκολίες της, αλλά αλίμονο, είμαστε πλέον διαφορετικές προσωπικότητες και οι προστριβές είναι αναπόφευκτες. Αυτό που μένει όμως, είναι οι ταινίες και οι φωτογραφίες, και μ’ αυτές δεν μπορείς να μην δακρύζεις όταν τις κοιτάς την επόμενη κιόλας μέρα του ταξιδιού.