Τα Βιβλία Αγαπώ

Χτες το απόγευμα ξόδεψα τρεις ώρες μέσα σε τρία διαφορετικά βιβλιοπωλεία, προκειμένου να βρω βιβλία να αγοράσω. Πήγα στο Μετροπόλιταν, στο Σολώνειο και στο Public. Έλιωσαν τα πόδια μου, ζαλίστηκε το κεφάλι μου να κοιτάζει τίτλους και να διαβάζει περιλήψεις υποθέσεων. Με τα χίλια ζόρια κατέληξα σε δυο βιβλία, για τα οποία εκ πρώτης όψεως δεν πετάω και τη σκούφια μου, αλλά τουλάχιστον θα βοηθήσουν να περάσει ο Αύγουστος.

Δεν ήμουν ποτέ παιδί που του άρεσε να διαβάζει βιβλία. Σαν μωρό λάτρευα την ελληνική μυθολογία και τα έπη του Ομήρου αλλά ως εκεί. Από λογοτεχνία μηδέν. Διάβασα μόνο τα βιβλία που ήμασταν αναγκασμένοι να διαβάσουμε στο σχολείο για το μάθημα του «λογοτεχνικού βιβλίου», ήτοι «ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου», τη «Λωξάντρα», τα «Ματωμένα Χώματα», τον «Καπετάν Μιχάλη», τη «Φόνισσα» και τη «Γαλήνη» αλλά ως εκεί. Αν ήταν στο χέρι μου, μόνο κόμιξ και Μίκυ Μάους θα διάβαζα. Και δεν με χαλούσε καθόλου.

Σηκώθηκα και πήγα στη Αγγλία να σπουδάσω όμως, και παρατήρησα ότι η πλειοψηφία του κοσμάκη είναι με ένα βιβλίο στο χέρι. Κάθε γειτονιά έχει κι από ένα μεγάλο Waterstone’s βιβλιοπωλείο και ο κόσμος διαβάζει. Στο λεωφορείο, στο μετρό, στο παγκάκι, όλοι οι Εγγλέζοι διαβάζουν. Θα μου πεις, με τέτοιο παλιόκαιρο που τους αποτρέπει να βγουν έξω, τι να κάνουν οι καημένοι; Διαβάζουν. Ε, θα μπορούσαν να λιώσουν στην τηλεόραση όπως κάνουν οι Έλληνες. Αλλά, οι Εγγλέζοι διαβάζουν. Και το πήρα πατριωτικά το θέμα, σκέφτηκα ότι δεν γίνεται εμείς που έχουμε τόσους σπουδαίους συγγραφείς να τους έχουμε στα ράφια να χάσκουν και οι Εγγλέζοι να μου το παίζουν κουλτούρα και πνεύμα.

Οπότε, άρχισα να διαβάζω. Έξι χρόνια στην Αγγλία, όταν δεν διένυα εξεταστική περίοδο, διάβαζα άσχετα βιβλία. Προμηθεύτηκα όλα τα κλασικά έργα που πρέπει να διαβάσει κάποιος πριν πεθάνει και τα κάλυψα. Εντρύφησα στον Κοέλιο λίγο πριν αρχίσω να τον κάνω εμετό και διάβασα σχεδόν όλες τις γλυκανάλατες μαλακιούλες του. Πιστεύω ότι έκοψα αρκετό δρόμο.

Ο αγαπημένος μου όμως, και πέσε να με φας όσο θες – δεν με ενδιαφέρει, είναι ο Νταν Μπράουν. Μπορεί να έγινε κουραστικός τελευταία επειδή ακολουθεί την ίδια δομή και έγινε πολύ προβλέψιμος, αλλά τα μυστήρια που σκαρφίζεται, δεν υπάρχουν! Οι παραφυάδες που ξεφύτρωσαν εξ αιτίας του είναι πολλές. Δεν υπάρχει πλέον μυθιστόρημα που να μην εμπλέκει μέσα μία μυστική αδελφότητα. Κατάντησε αηδία. Αδελφότητα για την ανακάλυψη του ελιξίριου της ζωής, αδελφότητα για ανακάλυψη της χαμένης Ατλαντίδας και πάει λέγοντας. Μόνο αδελφότητα για την απόδοση ευθυνών στο Μαρί δεν δημιουργήθηκε ακόμα!

Τέλος πάντων. Από τον καιρό που επέστρεψα στην Κύπρο μόνιμα δεν διαβάζω πολύ. Εκεί που διάβαζα 4-5 βιβλία τον χρόνο, τώρα πια μετά βίας διαβάζω δύο. Φέτος διάβασα μόνο ένα βιβλίο για το backstage του 1821 και ύστερα άρχισα το «Κοιμητήριο της Πράγας», αλλά μου έκατσε βαρύς ο Ουμπέρτο Έκο (σαν ταφόπλακα με πλάκωσε, έφτασα τις 200 σελίδες και ακόμα δεν κατάλαβα τι προσπαθεί να πει) και το σταμάτησα. Δεν βρίσκω πια βιβλίο να μ’ αρέσει. Τα παρατάω όλα στα μισά και νιώθω τύψεις. Αλλά αυτό πρέπει να κάνουμε γιατί ο χρόνος μας είναι πολύτιμος και δεν συμφωνώ να τελειώνουμε ένα βιβλίο απλά για να το τελειώσουμε, αν δεν αξίζει.

Εχτές τρεις ώρες μέσα στα βιβλιοπωλεία δεν μπορούσα να βρω μισό βιβλίο να με «καβλώσει». Έγιναν όμως και τα βιβλιοπωλεία... σκέτα περίπτερα. Πολλή γκόμενα, ρε γαμώ το. Ήθελα να ‘ξερα ποια ηλίθια πετά τα λεφτά της για να διαβάσει βιβλία με τίτλους του στιλ «το τελευταίο αντίο», «τα σκαλοπάτια της αγάπης», «στο κατώφλι του έρωτα» και τέτοια χαζά (οι τίτλοι είναι δικοί μου, αν και δεν θα εκπλαγώ αν υπάρχουν όντως στην πραγματικότητα). Χίλιες φορές να διαβάσεις το Playboy. Αν πάλι το Playboy δεν σε πείθει, λυπήσου τον Αμαζόνιο που αποψιλώνεται για να γίνει η κάθε κακογαμημένη συγγραφέας.

Αγόρασα δύο βιβλία τελικά. Ένα μυστήριο με αδελφότητες (τι να έκανα;) και ένα άλλο πιο… «αντρικό» όπου ένας κύριος περιγράφει αστεία περιστατικά που συνέβαιναν στα μπουρδέλα της γειτονιάς του στη δεκαετία του ’50. Άντε να δούμε πως θα βγει το καλοκαίρι…