Τη δεκαετία του ’80, όλα κι όλα τέσσερα καταστήματα παιχνιδιών μπορούσα να απαριθμήσω σε όλη τη Λευκωσία. Τον Πισσαρίδη, τον Μαύρο στη Λήδρας, τον Παναγιωτόπουλο και τον Μπεμπέ στη Μακαρίου. Έζησα την εποχή που το κατάστημα ανήκε σε κάποιον που τον ξέραμε με το όνομά του, και όχι σε αλυσίδα όπως σήμερα, όπου τα Jumbo μεγαλώνουν τα παιδιά όλου του κόσμου. Τότε υπήρχε ιεραρχία:
Αν ήθελες να αγοράσεις Μπάρμπι και X-men πήγαινες στον Μαύρο που ήταν πιο χάι, αν ήθελες επιτραπέζια στον Πισσαρίδη που ήταν πιο κούλτο, αν ήθελες κουκλοθέατρα στον Παναγιωτόπουλο που ήταν πιο νηπιαγωγείο και ούτω καθεξής. Εμένα το αγαπημένο μου απ’ όλα, ήταν του Μπεμπέ. Και αυτό γιατί πουλούσε μαριονέτες Muppets, σε πραγματικό μέγεθος. Ήταν εξαιρετικό κατάστημα. Και είναι το μόνο που εξακολουθεί να υφίσταται μέχρι σήμερα. Ο Πισσαρίδης πια πωλεί έπιπλα και είδη σπιτιού, ο Μαύρος έχασε την παλιά του αίγλη και πωλεί μόνο τα βασικά, ο Παναγιωτόπουλος έγινε Da Capo. Μία παρακμή. Μόνο το Μπεμπέ εξακολουθεί να ανθίσταται στον πόλεμο από τα καταραμένα Jumbo.
Τις προάλλες είδα όνειρο ότι περπατούσα μέσα στο κατάστημα του Μπεμπέ και όλα τα ράφια ήταν διακοσμημένα όπως τη δεκαετία του ’80. Υπήρχαν παντού τα Muppets, ο Κέρμιτ, η Πίγκυ, ο Γκόνζο κτλ. Και άπειρα Playmobil και Lego. Ήταν πολύ παράξενο όνειρο γιατί μπορούσα να μυριστώ ακόμα και τη μυρωδιά του καταστήματος που ήταν πολύ χαρακτηριστική. Ήταν και η γιαγιά μου μέσα στο κατάστημα η οποία μου είπε: «Μόνο κοιτάμε, δεν θα αγοράσουμε τίποτε!» και σκέφτηκα αμέσως, «γιατί μου μιλά σαν να είμαι μωρό; Αφού είμαι 30, λεφτά δικά μου έχω, θα αγοράσω ό, τι θέλω!»
Είχα να πάω στο Μπεμπέ από τη δεκαετία του ’80. Μπορεί να πίνω καφέδες συχνά στις καφετέριες της Μακαρίου και να με παρηγορεί η επιβίωση του εν λόγω καταστήματος, αλλά ουδέποτε μπήκα στον κόπο να μπω μέσα να δω τι απέμεινε από τότε. Προχθές, περίμενα μία φίλη στο Marks & Spencer, και μέχρι να έρθει μπήκα μέσα να δω το κατάστημα. Σκέφτηκα ότι μπορεί το όνειρο να ήταν σημάδι.
Μπαίνω μέσα. Ερημιές. Στεναχωρήθηκα. Μόνο οι τρεις πωλήτριες και αυτές έτοιμες να αυτοπυρπολυθούν από βαρεμάρα. Με ρώτησε η κοπέλα αν θέλω βοήθεια. Της είπα ότι δεν θέλω να αγοράσω τίποτε και ότι βρίσκομαι εδώ λόγω του ονείρου: "αυτό το κατάστημα ήταν το αγαπημένο μου τη δεκαετία του ’80", της είπα. Μου χαμογέλασε και μου είπε: «Έχουμε κρατήσει πολλά πράματα άθικτα από τότε!» Όντως, πάνω στην ξύλινη σκάλα, υπάρχει ακόμα το γυάλινο ημισφαίριο με τα lego μέσα. Αλλά μόνο αυτό. Ούτε φωτεινούληδες είδα, ούτε Στρουμφάκια, ούτε Muppets, ούτε Garfields, ούτε fraggle rock! Παρόλα αυτά, εξακολουθεί να μυρίζει το ίδιο υπέροχα εκεί μέσα. Μούχλα και κλεισούρα, αλλά υπέροχα!
Δεν αγόρασα τίποτα, αλλά μέσα σε πέντε λεπτά, όσο κράτησε η γύρα μου, πέρασαν όλα τα παιδικά μου χρόνια από μπροστά μου. Βγήκα έξω και ήταν σαν να γύρισα από αστρικό ταξίδι. Είχα jet lag.
Το πότε θα ξεπεράσω το ότι μεγάλωσα, ένας Θεός ξέρει…
21 σχόλια:
Εγώ ποτέ πάντως!Και γιατί θα έπρεπε δλδ.???!!!;-)
δεν σου περνά. get over it ! humor...
(repsect ston ntouzo btw)
το καλύτερο μου παιχνίδι το είχα πάρει από εκεί. ένα μίνι donkey kong με joystick και κόκκινο κουμπί για να πηδά. ωραίες αναμνήσεις...
Χρίστο μου
Και εγώ θυμάμαι το Μπεμπέ από τα παιδικά μου χρόνια... Ήταν ένας παράδεισος για μένα αυτό το κατάστημα.
Ντορέττα
Υπήρχε και ο Μίτσιγγας Wonderland με τα Lego και το Monte Carlo, το παιδικό κυνηγετικό "με τις ακίνδυνες χαρτούτσιες και τη δερμάτινη ζώνη". Μια ολόκληρη γενιά μελλοντικών κυνηγών μεγάλωσε με αυτό. Προσωπικά προτιμούσα τα Lego. Θυμάμαι ακόμα το κάστρο Lego που είχα αγοράσει στα γενέθλιά μου το 1986, στην τιμή των 40 λιρών...
Ο Παναγιωτόπουλος είχε και το Subbuteo.
Στο Bebe πήγα τα Χριστούγενα για να αγοράσω κάποια δώρα. Δεν το αλλάζω με κανένα. Ούτε το Jumbo, ούτε το Early Learning Κλέφτες!
Fraggle rock!!! Μιλούμε για τεράστια λατρεία.
Τζιαι να σκεφτείς οτι τωρά αντικαταστάθηκαν με τα πόκεμον τζιαι τη χάνα μοντάνα ημίσιη..
έχει κατάστημα με παιχνίδια στην Μακαρείου? δεν μπορώ να θυμηθώ τι ήταν το Da Capo πρίν γίνει cafe!
Δεν χρειάζεται να το ξεπεράσεις όμως..αφού δεν μεγάλωσες! You just got better!
Και μιας και μιλάμε για toy stores Θα ανοίξει hamleys!!!
Άσχετο, αλλά ευτυχώς που όσοι έιμαστε δαμέσα εν εγνωριζούμασταν σαν μωρά διαφορετικά εννα έππεφτε πολύ κλάμα για τα παιχνίθκια ο ένας του άλλου.
Αχάπαρη αδελφή ψυχή. Fraggle Rock. θυμάσαι την Σκουπίδο και την Κοκκινούλα; αααχ αναστεναγμός.
Υπήρχε και ένα κατάστημα Τικ Τοκ, Τιπ Τοπ αν θυμάμαι καλά;
@mana: τιπ-τοπ (καρδιούλες δαμέ)
@bestman : how dare you? malakismeno!
subbuteo den epaize o christos, afou vgazoun kai omades apo tourkia kai azerbaizan. na pas se alla blog, den se hreiazomaste edw mesa, na paeis sti drakouna na ta peis kai se osous prodwnoun tin patrida tous.
@Ανώνυμε: Πόσο κρίμα να βλέπω Έλληνες (δευτέρας διαλογής, αλλά Έλληνες)να διακατέχονται από τόση Τουρκολαγνεία. Σε επικείμενο ντου που θα κάνουν, εύχομαι η οικογένειά σου να είναι από τις πρώτες που θα σφαγεί. Στον επικήδειο θα σου παίζω Safura και Drip-Drop!
@Anonymous: Και που να σφίξουν οι ζέστες...
eimai normal kai antiratsistis, apla. eimai tourkolagnos epidi den misw ton meso tourko i tin teleutaia tragoudistria pou to azerbaizan?
kai poian idiotita eheis esy outws oste na katigoropoieis tous ellines se diafores katigories?
Δεν είσαι νορμάλ, φίλε. Είσαι απλά βλάκας.
Πρώτον, διότι νομίζεις ότι με κόφτει η τραγουδίστρια του Αζερμπαϊτζάν και όχι οι πολιτικές του θέσεις που είναι εχθρικές προς την (δυστυχώς) κοινή μας πατρίδα.
Δεύτερον, επειδή εξακολουθείς να δείχνεις φιλικές διαθέσεις προς μία χώρα που καταπατά το 33% της πατρίδας σου και που έχει 60.000 άρματα έτοιμα να μουντάρουν ανά πάσα στιγμή. Μπροστά σ' αυτά, το να μην είσαι ρατσιστής προς τον μέσο Τούρκο, δεν μου λέει κάτι, ούτε με συγκινεί. Ο μέσος Τούρκος χεσμένο σ' έχει εσένα, άρα δεν καταλαβαίνω γιατί εσύ να είσαι υπεράνω σε τόσο δύσκολα πολιτικά ζητήματα.
Τρίτον, ο μέσος Τούρκος συντηρεί ένα καθεστώς στην χώρα του που εξακολουθεί να σε έχει στο στόχαστρο και να καταπατεί τα ανθρώπινα δικαιώματά σου και ουδεμία επανάσταση κάνει διά να το ανατρέψει αυτό.
Επομένως, όχι, δεν είσαι νορμάλ. Για τα σκουπίδια είσαι.
Η κατηγοριοποίησή σου σε Έλληνα δεύτερης κατηγορίας γίνεται με το δικαίωμα μου να γράφω ό,τι θέλω στο μπλογκ μου και άμα δεν γουστάρεις, να μην κλικάρεις εδώ. Ούτως ή άλλως δεν είσαι ευπρόσδεκτος.
αχ, εμάς το πασh παιχνιδοπωλείο τότε ήταν το τιπ τοπ. μόνο μια θεία μου με έπαιρνε τζιαμέ. είχα γοράσει μια κούκλα που εμίλαν. το όνειρό μου. την έλεγαν καρολίνα
τωρά εν μια παρακμή. τι κρίμα...
νομίζω μόνο όταν κάνεις δικά σου παιδιά το ξεπερνάς, ή το ξαναζείς
Στη Λεμεσό είχαμε το τιπ τοπ και τον Μιτσιγγα που και τα δυο υπάρχουν ακόμα. Πήγα πρόσφατα να πάρω ένα δώρο από το πρώτο και ήταν μέσα μόνο του το γερούι που τότε ήταν νέο. Κάτι τον ρώτησα και μου είπε, πήεννε κόρη μου ποτζί, εννα το έβρεις κ μόνη σου:) Ηταν σαν να κ εσταμάτησεν ο χρόνος!
Εκεί που είναι τα κλαμπς στην Έγκωμη είχε ένα τεράστιο κατάστημα με ποδήλατα και παιχνίδια, νομίζω υπάρχει ακόμα αλλά έχει μόνο ποδήλατα, Ουζουνιάν-Σουλτανιάν νομίζω, είχαν ΤΑ ΠΑΝΤΑ της Μπάρμπι, ρούχα, αυτοκίνητα, σπίτια και πηγαίναμε εκεί που ήμουν δημοτικό και χαζεύαμε...Θυμάμαι το σπίτι της Μπάρμπι ήταν 100 λίρες τον καιρό που ο μέσος μισθός ήταν 250-300!!
@Amazona: Το Micromania λες. Στα 90ς που άρχισε να φέρνει βιντεοπαιχνίδια, έγραψε ιστορία!
Όσον αφορά βιντεοπαιγνίδια, ο πρώτος διδάξας στη Λευκωσία ήταν το Megaland, πρώτα στη Μιχαλακοπούλου και μετά στη Διγενή Ακρίτα. Που σου δάνειζε (όπως τες κασέτες VHS) παιγνίδια και σου πουλούσε αμτίγραφα παιγνιδιών (μεταξύ άλλων)!
@ Christos: Μα δεν χρειάζεται να ξεπεράσεις το ότι μεγάλωσες. Κάνε αμέσως παιδί!! Πιο έτοιμος δεν υπάρχει..Τρομακτική η ιδέα ενός παιδιού σαν εσένα..αλλά αξίζει!
@ anonymous: εσύ,συνέχισε να χρησιμοποιείς προφυλακτικό..δεν θέλουμε να αναπαραχθείς ως είδος..
-Πηνελόπη-
Δημοσίευση σχολίου