Λα, Λα, Λα, Λα...

Απόψε είδα τη Γιουροβίζιον αγκαλιά με την Μπρέντα

Δεν θα σου αναλύσω τα αποτελέσματα, άλλωστε εκτός από το ότι δεν πέρασε η Νορβηγία δεν είχαμε κάποια άλλη τρομερή έκπληξη. Το θέμα μας είναι άλλο.

Είδα τη Γιουροβίζιον αγκαλιά με τη Μπρέντα και ένιωθα μια απέραντη αγαλλίαση. Τόσα χρόνια μόνος μου, πάντα αναρωτιόμουν αν θα έβρισκα ποτέ μία κοπέλα η οποία θα ανεχόταν τα χούγια μου και τα κολλήματά μου. Η Μπρέντα όχι μόνο ανέχεται το πάθος μου με τη Βίσση και τη Γιουροβίζιον, αλλά απόψε πανηγυρίζαμε τα δυο μας σαν πεντάχρονα όταν οι παρουσιαστές ανακοίνωναν τις αγαπημένες μας χώρες (Εγώ ήθελα την Ισλανδία κι εκείνη την Ελβετία) που προκρίνονταν στον τελικό.

Είδαμε τον διαγωνισμό σαν ερωτευμένοι γάτοι, ο ένας απλωμένος πάνω στον άλλον στον καναπέ, με ελαφρά διαλείμματα από φιλιά και αγκαλιές για να ακούσουμε τι παίζει στην τηλεόραση, με απέραντα χάδια και τρυφεράδες που θα μπορούσαν να διακόψουν ακόμα και τους διαγωνιζόμενους στο Ντίσελντορφ, που ίσως να ενοχλούνταν από όλη αυτή την έκκριση ζάχαρης.

Αισθάνθηκα τόσο ασφαλής μαζί της, τόσο ανέμελος, σαν έμβρυο σε μήτρα, σαν 17χρονος στο Λύκειο που του πήγαιναν όλα καλά στο πρώτο ραντεβού. Τόσο παιδικά και τόσο ευτυχισμένα, που ώρες, ώρες φοβάμαι και να χαρώ!

Σε αγαπώ Μπρέντα. Τόσο πολύ που σηκώθηκα από το κρεβάτι για να το φωνάξω δημοσίως, αλλιώς δεν θα έκλεινα μάτι. Το 12άρι μου θα το παίρνεις κάθε χρόνο, σε σημείο που θα φάμε άγριο γιουχάισμα, όπως την Ελλάδα με την Κύπρο. Λα, λα, λα, λα, λα, λα, λααααα....