Βίσση στο Repeat

Ξέρω ότι σου πρήζω τα χαμηλά όταν γράφω για τη Βίσση, αλλά δεν είδες τίποτα ακόμη!

Σε τρία περίπτερα έπρεπε να πάω σήμερα το πρωί για να βρω τη Real News που είχε προσφορά τον νέο δίσκο της Άννας μου. Πού καταντήσαμε, να αγοράζουμε τους δίσκους με τις εφημερίδες. Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Τσακώθηκα με τους περιπτεράδες που ξεπούλησαν από το χάραμα – «απ’ τις εννιά το πρωί μου τελείωσαν!» - και με ταλαιπώρησαν, αλλά στο τέλος βρήκα κάποιον που του είχαν ξεμείνει τρία φύλλα και τα αγόρασα και τα τρία! Ένα για μένα, ένα για να το κάνω δώρο κι ένα για στοκ! Είχαμε λοιπόν, αίσιο τέλος!

Άκουσα τον δίσκο τρεις φορές. Και αποφαίνομαι τα εξής:

Η αίσθηση που μου άφησε, είναι αυτή της απέραντης αγάπης. Μόνο δυο άνθρωποι που αγαπιούνται τόσο πολύ μπορούν να βγάλουν αυτό τον δίσκο. Η ακρόαση των τραγουδιών ήταν σαν ένα φθινοπωρινό απόγευμα στο σπίτι τους, με τον Καρβέλα να παίζει στο πιάνο απλές μελωδίες και η Άννα να του τις τραγουδά άβαφη, κάζουαλ, λίγο πριν αποκοιμηθούν στον καναπέ αγκαλιά. Γενικότερα όλος ο δίσκος μου άφησε ένα απόσταγμα αγάπης στα χείλη, αχνιστό και μυρωδάτο σαν ιταλικός καπουτσίνο.

Με λίγα λόγια, είναι ό, τι καλύτερο έβγαλε τα τελευταία 10 χρόνια, μετά την ‘κραυγή.’ Πολύ καλύτερος δίσκος από το ‘nylon’ και πιο ειλικρινής από το pretentious ‘απαγορευμένο.’ Τις ‘Εικόνες’ δεν τις υπολογίζω γιατί τις βρήκα σαν μια απελπισμένη απόπειρα να επαναληφθεί ο τυφώνας της ‘Κραυγής’ και δεν πέτυχαν απόλυτα τον στόχο τους, παρόλο που περιείχαν τα επικά: ‘Τρένο’, ‘Είσαι’, ‘Ψυχεδέλεια’ και ‘Μην ψάχνεις την αγάπη’.

Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

Αγάπη είναι εσύ – Το χλεύασες, το ειρωνεύτηκες, τώρα το χώνεψες, το τραγουδάς και το αποθεώνεις. Όπως προβλέπεται. Μετρά ήδη 83 airplays στο itunes μου και ανεβαίνει. Και να φανταστείς ότι δεν είναι το αγαπημένο μου από τα dance της. Το βίντεο κλιπ παρόλο που μου θύμισε στην αρχή το ‘αγάπη υπερβολική’ είναι πολύ προσεγμένο, στάζει Μαντόνα από το χιλιόμετρο και είναι μια όαση ανάμεσα στα μονοκάμερα του Καπετανίδη που παίζει καθημερινά το Mad.

Για όλα φταίει ο Θεός – Μ’ αρέσει όταν ο Καρβέλας τα βάζει με τον Θεό. Δεν είναι το αγαπημένο μου από τον δίσκο, αλλά το ακούω πολύ ευχάριστα.

Δεν θα υπάρξει άλλο – Ένα πολύ so now τραγούδι, με τέλειο ρεφραίν. Ανήκει στα πεντάστερά της.

Βαμπίρ – Το γνωστό από το άλμπουμ του Καρβέλα σε remake. Εγώ ήθελα να πει το ‘άρρωστα,’ αλλά οκ. Δεν θεωρώ ότι χρειαζόταν η επανάληψη. Μας έδωσαν που μας έδωσαν μόνο 10 τραγούδια, ας ήταν και τα 10 καινούρια.

Όαση – Τι ωραίο! Τι ωραίο! Στην αρχή δεν μ’ άρεσε, στο δεύτερο άκουσμα έφτιαξα υπέροχες εικόνες στο μυαλό μου με τον στίχο και την ατμόσφαιρα που σου δημιουργεί. Πιο έντεχνο και πιο ψαγμένο τσιφτετέλι δεν θα μπορούσα να φανταστώ. Κάτι τέτοια λέει και την αθωώνω που κάποτε είπε το ‘τάσεις αυτοκτονίας.’ Θέλω βίντεο κλιπ για το ‘Όαση’ και γρήγορα!

Ομπρέλα – Από τα αγαπημένα μου. Τραγούδι στο στιλ των Onirama. Λατρεύω το ρεφραίν και τον στίχο: «Εσύ κρατάς ομπρέλα κι εγώ σου βρέχω έρωτες!» Βρεττανική ποπ στα καλύτερά της.

Σαν το ντο και το σι – Η τραγουδάρα του δίσκου. Και από πλευράς στίχων και από πλευράς συμβολισμού. Αν το έλεγε και ντουέτο με τον Καρβέλα θα επρόκειτο περί ιστορικής στιγμής στην πορεία τους. Το αγαπώ και το αφιερώνω ήδη εκεί που πρέπει!

Στα κρυφά – Όλοι λένε τα καλύτερα, εγώ δεν ξετρελάθηκα, για να πω την αλήθεια δεν το πρόσεξα ιδιαίτερα. Επιφυλάσσομαι όμως, καθώς εγώ την πρώτη φορά που άκουσα το ‘αγάπη υπερβολική’ είπα: «Τι μέτριο τραγούδι είναι αυτό;» Ναι, τόσα ήξερα, τόσα έλεγα…

Έτσι μόνο αξίζει – Πολύ ωραίο τραγούδι έτσι κι αλλιώς, ενώ όταν το δεις χορογραφημένο και στο Αρένα, ανεβαίνει ακόμη περισσότερο στο τσαρτ σου. Η θρησκευτική ενορχήστρωση πολύ ψαγμένη, καμία σχέση με την ερασιτεχνική που είχε βάλει τότε ο Καρβέλας στην ‘κινούμενη άμμο’.

Προτεραιότητα – Το 50ς χασάπικο, μία πιο σοφιστικέ εκδοχή του ‘κανένας’, κλείνει το άλμπουμ. Και αμέσως πατάμε το repeat. Ου ου, ουυυ ουυυυ... Ου ου ουυυυυ ουυυυυ... Μόνο ο Καρβέλας θα έσμιγε τόσο αρμονικά το χασάπικο με τα μπλουζ.

Η Βίσση και ο Καρβέλας δεν έβγαλαν δίσκο, μου χάρισαν μία προσωπική τους στιγμή. Και για άλλη μια φορά, τους είμαι τα μάλα υποχρεωμένος.